βρῆκα τὸ πατρικό μου σπίτι νὰ κοιτάζει,
μὲς ἀπ᾿ τὶς φυλλωσιές, σὰν ἄλλοτε, τὴ δύση.
Γοργὰ τὸ νζάκι ἡ μάνα μου τρέχει ν᾿ ἀνάψει.
Κ᾿ ἐνῷ ἀπ᾿ τὴν πόρτα βλέπω τὶς γλυκές του λάμψεις,
μὲ σπαραγμὸ κρατώντας τὴ βαριὰ καρδιά μου
δὲ μπαίνω μέσα. Ἀπέξω κάθομαι καὶ κλαίω..."
(Nικηφόρος Βρεττάκος – Επιστροφή)
Με αφορμή μια φωτογραφία του "Ευρυτάνα ιχνηλάτη" (δείτε και εδώ).
16 σχόλια:
Σε ευχαριστουμε ιχνηλάτη
η ξενιτεια ειναι πονος και νόστος
Σπουδαίος ο Νικηφόρος Βρετάκος.
Μα και εξίσου θαυμάσια και η φωτογραφία που συνοδεύει αυτούς τους στίχους!!
Στους ξενητεμένους.
Νάξερες πόσο πολύ με αγγίζουν αυτές οι δυό λέξεις του τίτλου σου φίλε μου.
Κι΄ακόμα πιό πολύ όλα όσα κλείνει μέσα του αυτό το μικρό αριστούργημα του Βρεττάκου.
Η φωτογραφία σου ένα πίνακας ζωγραφικής.
Την καλημέρα μου φίλε από τη μακρυνή μου ξενητιά.
Συγχαρητήρια Ευρυτάνα ιχνηλάτη, το συγκινητικό ποίημα του Νικηφόρου Βρεττάκου που διάλεξες αντιπροσωπεύει κάθε οικογένεια που έχει κάποιον δικό της στη μαύρη ξενιτιά. Μαζί με την υπέροχη φωτογραφία σου αγγίζει τις πιο ευαίσθητες χορδές της καρδιάς μας και κάπου βαθιά μέσα μας έχουμε την ελπίδα της επιστροφής. Να μου επιτρέψεις να το αφιερώσω στα αδέλφια του πατέρα μου και τις οικογένειες τους στο μακρινό Σίδνευ της Αυστραλίας. Σε ευχαριστώ.
«Βαρέθηκα την ξενιτιά
βαρέθηκα τα ξένα
θέλω να πάω στον τόπο μου
να πάω στο χωριό μου
θέλω νιρό απ’ τη βρύση μου
και μήλα απ’ τη μηλιά μου
θέλω και μοσχοστάφυλο
απ’ την κληματαριά μου…»
(Ηπειρώτικο)
Να ΄σαι καλά φίλε Ευρυτάνα.
Ο λυγμός του ξενιτεμένου δεν έχει πατρίδα…
Καλή δύναμη!
Αχ αυτή η ξενητιά!!!! Πόσες καρδιές έχει πληγώσει!!!
Αυτό που τόσο όμορφα περιγράφει ο Βρεττάκος το έχω ζήσει και εγώ.
Επέστρεψα μετά από πολλά χρόνια στο σπίτι των παιδικών μου χρόνων κάπου στον Βορρά της Ευρώπης και δεν το αναγνώρισα.
Ένα γέρικο ακατοίκητο σπίτι που δεν θύμιζε σε τίποτα το σπίτι των χαρούμενων παιδικών μου χρόνων.
Κάθισα απέναντι από το βουβό σπίτι και έβαλα τα κλάματα.
Όπως ακριβώς το λέει ο ποιητής.
Κρατάς την βαριά καρδιά σου,αρνείσαι να μπεις μέσα και κλαις.
Να είσαι καλά!
Το σπίτι μου το πατρικό
όταν το βλέπω σφαλιστό
ματώνει η καρδιά μου
λέει ο αξέχαστος Γ. Κονιτόπουλος (νησιώτικο τραγουδι), και συνεχίζοντας (με διάθεση αυτοκριτικής):
Ετσά που το κατάντησα
με τα καμώματά μου
Μα ή ανάγκη, ή απερισκεψία είναι η αιτία, το ίδιο συναίσθημα υπάρχει:
μὲ σπαραγμὸ κρατώντας τὴ βαριὰ καρδιά μου
δὲ μπαίνω μέσα. Ἀπέξω κάθομαι καὶ κλαίω..."
Και σημερα φιλε ιχνηλατη;
Νεο κυμα μεταναστευσης ετσι που μας καταντησαν τα ευρωατλαντικα τσιρακια που μας κυβερνουν.
Ξανα δραματα, αποχωρισμοι και μισεμοι.
Τόσο αληθινό και τόσο επίκαιρο πάλι στις μέρες μας..
Θέλω να σε ευχαριστήσω κι εδώ για την τιμή που μου έκανες!
Ένα μικρό ποίημα,λίγες λέξεις, πολλά νοήματα και αμέτρητα συναισθήματα! Από έναν μεγάλο ποιητή μας! Νάσαι καλά που μας το θύμισες!
Το εξαιρετικό ποίημα του Ν. Βρεττάκου....μου θύμισε κάποιον συγχωριανό μου που επέστρεψε μετά από πολλά πολλά χρόνια από την Αμερική......φίλαγε το χώμα κλαίγοντας και μαζί του έκλαιγε όλο το χωριό!!!!!!!!Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη σκηνή!!!!!!!
ξενιτιά!7 γράμματα... μια λέξη...που κρύβει μέσα της ένα βουνό πόνο! άστα να πάνε φιλε μου Ευρυτάνα...ούτε να το σκέφτομαι δε θέλω...τα περάσαμε τα ζήσαμε...
Εγκάρδιους χαιρετισμούς στος απανταχού ξεριζωμένους!
Συγκινήθηκα πάρα πολύ με το υπέροχο αυτό ποίημα, που έδεσε τόσο αρμονικά με την "ομιλούσα" φωτογραφία σου!
"Απέξω κάθομαι και κλαίω ..."
Ε.-
Δημοσίευση σχολίου