Παρασκευή 8 Δεκεμβρίου 2017

Η Οδύσσεια ενός παιδιού του εμφυλίου...


Μία συγκλονιστική μαρτυρία της κ. Ε. Σ -Τ από την Ευρυτανία

Είναι σκληρό να γυρνάς πίσω στο χρόνο και τις πληγές που άνοιξε, αλλά είναι κι απαραίτητο γιατί πρέπει και εσείς οι νεότεροι να μάθετε την πικρή ιστορία της γενιάς μου.

Προς τα τέλη της κατοχής, οι Γερμανοί ναζίδες έκαψαν το σπίτι μας στο χωριό μου στην Ευρυτανία. Ένα όμορφο πέτρινο δίπατο σπίτι με μια μεγάλη λιθόστρωτη αυλή, με πολλά λουλούδια και μια κληματαριά. Τριγύρω απλώνονταν τα χωραφάκια μας με τα σπαρτά και τα γάργαρα νερά που τρέχανε στο αυλάκι και μας νανουρίζανε με τον παφλασμό τους τα βράδια. Ήταν Αύγουστος του 1944 όταν πυρπόλησαν το σπίτι της οικογένειας μας. Δεν έμεινε ούτε κουρελάκι...

Ώσπου να συνέλθει ο κόσμος από τη χιτλερική καταστροφή, ξεκίνησε το κυνήγι και οι διώξεις από τους λεγόμενους εθνικόφρονες. Μετά τη Βάρκιζα μόλις παραδόθηκαν τα όπλα του ΕΛΑΣ, άρχισαν να αλωνίζουν οι δωσίλογοι και οι παρακρατικοί φασίστες. Να καίνε, να βασανίζουν και να σκοτώνουν τους δημοκρατικούς που αντισταθήκανε στην κατοχή.

Μερικοί στα χωριά έγιναν προδότες. Ο χωριανός που πιο παλιά έτρωγες και έπινες μαζί του στις χαρές του χωριού, έδειχνε τώρα ένα άλλο πρόσωπο, σκοτεινό. Καταδότης και φίλος με τους φασιστοτραμπούκους που κάνανε τις επιδρομές.

Ήρθανε και στο δικό μας το χωριό... Ήτανε οι παρακρατικοί φονιάδες του Λ.Β. Πιάσανε ύπουλα μερικούς ανθρώπους και αρχίσανε τις ανακρίσεις. Μέσα σ' αυτούς ήταν και ο πατέρας μου ο αντιστασιακός Γ.Σ. Τον πρόδωσε ο συγχωριανός του ο Θ.Τ. Θυμάμαι ελάχιστα τον πατέρα μου, σαν σε όνειρο, γιατί τότε ήμουνα μικρό κοριτσάκι, ούτε στο δημοτικό δεν είχα πάει ακόμη. Ήτανε αγρότης, ένα όμορφο ξανθό παλικάρι και πάντα χαμογελαστός. Όλοι τον περιγράφανε καλό οικογενειάρχη και χρήσιμο στον αγώνα του λαού.

Τον χτύπαγαν για να τραγουδήσει το "Ζέρβα μ' σε θέλει ο βασιλιάς".  Αρνήθηκε.

Μετά άρχισαν να τον ρωτούν:

-Εσύ έχεις έναν ανιψιό, τον Α.Κ;

-Ναι, είναι φοιτητής της Νομικής...

-Ήτανε και στέλεχος στο ΕΑΜ;

-Αφού τα ξέρετε τι ρωτάτε; Αγωνίστηκε με όλους τους πατριώτες ενάντια στους καταχτητές.

-Που είναι τώρα; μολόγα...

-Δεν ξέρω...

-Φέρε ρε παλιοκομμούνι τα όπλα...

-Δεν έχουμε όπλα...

Συνέχισαν να τον χτυπούν όλοι μαζί.

Ένας συγχωριανός που είδε τι συνέβαινε, λέει στη μάνα μου: "Πήγαινε βρε γυναίκα σε κανένα διπλανό χωριό μπας κι έχει κανείς πουθενά κάνα παλιοντούφεκο, να το φέρεις μήπως και γλυτώσει ο άντρας σου". 

Έφυγε και η μάνα τρομοκρατημένη, 6 μηνών έγκυος, μήπως και βρει όπλο! Που να βρει, δεν βρήκε τίποτε. Γυρνώντας απελπισμένη, άκουσε την καμπάνα του χωριού να χτυπάει λυπητερά... 

Πάει ο σύντροφός της. Τον σκοτώσανε τα σκυλιά, οι φασιστοσυμμορίτες. Κι όχι με όπλα αλλά με στυλιάρια. Του σπάσανε όλα τα κόκαλα, τα νεφρά και τους πνεύμονες. Τον κομμάτιασαν μέσα στην εκκλησία. Πριν ξεψυχήσει, φώναζε το όνομα της γυναίκας του, των παιδιών του και το αγέννητο μωρό του!

Τυλίξανε την οικογένεια μέσα στο πένθος και την ορφάνια. Και χιλιάδες άλλες οικογένειες στην Ευρυτανία. Αυτά τα γεγονότα συνέβησαν το 1945 τον Ιούλιο, ακριβώς ένα μήνα μετά το χαμό του Άρη.

Λίγο μετά γεννήθηκε το μωρό, κοριτσάκι κι αυτό. Όμορφο σαν το μπαμπά του. Η μάνα το θήλαζε, μα το γάλα που του έδινε ήταν σκέτο δηλητήριο από την πίκρα της, από τη μεγάλη στενοχώρια και το φόβο που έζησε. Από το πικραμένο γάλα της μάνας, έφυγε από το μωρό όλο το δέρμα του, έμεινε σκέτο κρέας. Βρέθηκε τότε ένας γιατρός και είπε στη γυναίκα: "δεν θα ξαναθηλάσεις το παιδί". Της έδωσε κάτι κόκκινα σαπούνια να το πλένει και σιγά-σιγά το μωρό έγινε καλά... 

Κάθε λίγο και λιγάκι ερχότανε στο χωριό οι δήμιοι και φοβερίζανε τον κόσμο. Μια μέρα επιτέθηκαν στο μεγάλο αδερφό μου τον Κ., ετών 15. Του πετάξανε στο τέλος κι ένα κασμά και του είπανε: "σκάψε το λάκκο σου και θα γυρίσουμε πάλι". Το παιδί απελπισμένο, βρήκε μια ομάδα ανταρτών και έφυγε μαζί τους στο βουνό για να γλιτώσει από βέβαιο θάνατο. Δεν είπε τίποτε στη μάνα. Αυτή έψαξε παντού, μα δεν το βρήκε πουθενά. "Πάει κι αυτό" θρηνούσε. (Μετά από κάποια χρόνια η μάνα έλαβε ένα γράμμα: "Αγαπημένη μου μητέρα βρίσκομαι στη Ρουμανία...". Η μάνα ξαναναστήθηκε!)

Αυτά γίνονταν τότε παιδιά μου. Έτσι άρχισε ο εμφύλιος πόλεμος. Εκείνοι τον ξεκίνησαν, οι δήμιοι φασίστες μαζί με το κράτος τους και τους άγγλους φίλους τους. Οι αγωνιστές αλλά και πολλοί αθώοι άνθρωποι που καταδιώκονταν άδικα, βγήκαν στα βουνά για να γλυτώσουν και να σώσουν και όλους εμάς.

Όσο αφορά εμένα... Μετά τη δολοφονία του πατέρα μου, η αδερφή του η Β.Κ. είπε στη μητέρα μου: "το κοριτσάκι θα το πάρω εγώ κοντά μου και μεγάλο θα στο ξαναδώσω". Έτσι πήγα με την αγαπημένη μου θεία, την αδερφή του αδικοχαμένου πατέρα μου, σ' ένα διπλανό χωριό. Τα παιδιά της, τα δύο ξαδέρφια μου -ο Α.Κ. που ήτανε ο κυνηγημένος ΕΑΜίτης φοιτητής της Νομικής και ο άλλος αδερφός του ο Μ.Κ. που ήτανε παλιά στην ΕΠΟΝ- κρυβότανε.  

Ακούστε τώρα ένα περιστατικό: Μια μέρα ξημερώματα, στα 1947, κυκλώσανε το σπίτι της θείας μου οι παρακρατικοί φονιάδες με σκοπό να το κάψουν. Τους κατάλαβε η θεία μου και βγήκε έξω με την πεθερά της. Η πεθερά της ήτανε μια πονεμένη γριούλα που οι Γερμανοί κάψανε μέσα στο σπίτι της στο Καρπενήσι την κόρη της Α.Ψ, το γαμπρό της Γ.Ψ, και την ενδεκάχρονη εγγονούλα της Ν.Ψ. Και να που τώρα έρχονταν οι "εθνικόφρονες" για να τους ξανακάψουν. Βγήκαν έξω οι γυναίκες και βάλανε τις φωνές. Οι φασιστοσυμμορίτες απειλούσαν: "πες μας που είναι οι γιοί σου, θα σας κάψουμε τώρα, εδώ". Τα ξαδέρφια μου όμως είχανε ήδη φύγει. Δεν ξέρω πως τα κατάφεραν, ρέμα-ρέμα, βουνό-βουνό, τους ξέφυγαν. Εγώ μικρό, κοιμόμουνα μέσα στο σπίτι. Μια κοπέλα που έμενε μαζί μας, η Κ.Σ που βοηθούσε τη θεία μου, άρχισε να φωνάζει: "Σταματήστεεεε, κοιμάται ένα κοριτσάκι μέσα"! Χυμάνε αμέσως οι γυναίκες μέσα στο σπίτι και με βγάζουν αγκαλιά έξω. Εκεί που οι φασίστες ετοιμάζονταν να κάψουν το σπίτι, ξαφνικά ακούστηκαν ντουφεκιές και ένα αντάρτικο τραγούδι: "Οι παρτιζάνοι βγήκανε στις πιο ψηλές ραχούλες κι όλοι μαζί φωνάξανε έχετε γεια μανούλες, σεις απ' τα πεζοδρόμια και μεις απ' τις ραχούλες μαζί θα λευτερώσουμε εξόριστους και δούλους"! Το θυμάμαι πολύ έντονα αυτό το τραγούδι, το τραγούδαγε και μετά για χρόνια ο κόσμος. Και δώστου, που λέτε, οι κουμπουριές, σηκώθηκε ο τόπος στο ποδάρι. Κάποιος είχε ειδοποιήσει τους αντάρτες που κατέφτασαν ευτυχώς γρήγορα. Αμέσως οι θρασύδειλοι φασίστες έγιναν λαγοί και εξαφανίστηκαν. Κι έτσι γλιτώσαμε. Κι όχι μόνο εμείς. Ο κόσμος περίμενε τους αντάρτες να τους σώσουνε απ' τα μανιασμένα θηρία. Έλεγαν: "Ακόμα δεν συνήλθαμε από τη γερμανική κατοχή, άλλη σκλαβιά μας βρήκε". Και οι γεροντότεροι λέγανε κι αυτοί: "Ξένος και ντόπιος φασισμός παιδιά μου"!

Μετά από αυτό το περιστατικό που λίγο έλειψε να μας στοιχίσει τη ζωή, η θεία με την πεθερά της φύγανε. Τα πράγματα ήταν πολύ επικίνδυνα κι εγώ μικρό κοριτσάκι δεν γινόταν να ακολουθήσω σε αυτή τη δύσκολη φυγή. Η θεία πριν φύγει ειδοποίησε τη μάνα που ήρθε με την ανιψιά της τη Β.Π. και με πήρε κοντά της.

Αργότερα, δόθηκε διαταγή από το κράτος και τους αμερικανούς να αδειάσουν τα χωριά της Ευρυτανίας και να πάει ο κόσμος στις πόλεις. Αυτό το κάνανε για να μην βρίσκουν οι αντάρτες ούτε τροφή ούτε υποστήριξη από τους χωρικούς. Κάνανε όλη την ύπαιθρο της Ευρυτανίας μια νεκρή ζώνη. Άλλη καταστροφή κι αυτή, καινούργιος ξεριζωμός. Πολλοί πήγανε στ΄ Αγρίνιο, άλλοι στο Καρπενήσι. Στοιβαχτήκανε εδώ κι εκεί, διωγμένοι, πρόσφυγες μέσα στην ίδια τους την πατρίδα.

Το δικό μας το χωριό το πήγανε στο Στένωμα, μια άλλη κοινότητα, που εκεί είχε στρατό. Στο δρόμο καθώς πηγαίναμε ήρθανε πάλι οι θρασύδειλοι και δέρνανε και απειλούσαν τον καταδιωγμένο κόσμο. Κάτι τέρατα απ' αυτούς λένε στη χήρα μητέρα μου που περπάταγε με τα παιδιά της: "Εσύ θα πάθεις ότι έπαθε κι ο άντρας σου".  Σε μια άλλη γυναίκα έγκυο της λέει ένας φασίστας με ένα μαχαίρι στο χέρι: "θα σου βγάλω αυτό το κομμούνι που έχεις στην κοιλιά σου" (το μωρό ήταν η φίλη μου η Τ.Ν. που ζει και είμαστε πολύ αγαπημένες).

Κάποιοι σήμερα μπορεί και να λεγαν: Μαζευτείτε ψυχολόγοι όλου του κόσμου, μπορείτε να μας παρηγορήσετε;;; Θα μπορούσαν άραγε ή μήπως η δική μας ψυχική δύναμη ήταν και η γιατρειά μας! 

Φτάσαμε τελικά στο Στένωμα. Εμάς μας φιλοξενήσανε τρεις ορφανές κοπέλες. Τη μία τη λέγανε Βικτόρια. Δεν θυμάμαι τις άλλες. Εκεί στο Στένωμα ήταν κι ένας φαντάρος, που υπηρετούσε τη θητεία του, ένα καλό δημοκρατικό παιδί που ξεχώριζε απ' άλλους. Όπως λέγανε κάποιοι άνθρωποι εκεί, αυτό το παιδί ήξερε την ιστορία του πατέρα μου και τα βάσανα της οικογένειάς μου. Μας έπαιρνε αγκαλιά, εμένα που θα ήμουνα τότε 8 χρονών και το μικρότερο αδερφό μου τον 5χρονο Σ., και μας πήγαινε στο στρατώνα, μάς έδινε σοκολάτες, κουραμάνα και έπαιζε μαζί μας. Δεν το ξεχνάω ποτέ.  

Η μητέρα είχε έναν ξάδερφο το Σ.Λ. δικηγόρο. Αυτός υπηρετούσε τη θητεία του στα φυλάκια του στρατού που είχαν κυκλωμένο το Καρπενήσι. Εκείνος λοιπόν μας βοήθησε και μπήκαμε στην πόλη του Καρπενησιού. Που μείναμε; όχι βέβαια σε τίποτα παλάτια αλλά σε... μία αχυρώνα! Ήταν της γιαγιούλας, της πεθεράς της θείας μου, αυτής που σας είπα και πριν ότι της είχανε κάψει οι Γερμανοί ναζίδες τα παιδιά και την εγγονούλα της στο Καρπενήσι επί κατοχής.

Εμένα, ευτυχώς σε λίγο καιρό με πήρε ξανά η θεία μου και φύγαμε για την Αθήνα. Εκεί τα πράγματα ήταν κάπως διαφορετικά, δεν είχαμε τους φονιάδες και τους προδότες πάνω απ' το κεφάλι μας όπως στη μικρή κοινωνία των χωριών. Πολλά έζησα και στην Αθήνα αλλά αυτά θα σας τα πω μιαν άλλη φορά. 

Ο ένας ξάδερφος πολέμησε αργότερα στο Γράμμο και στο Βίτσι. Εκεί μας έλεγε ότι έγιναν φοβερές μάχες. Ο άλλος ξάδερφος, ο φοιτητής της Νομικής, πήγε εξορία στην Ικαρία. Μας μιλούσε για τον καλό κόσμο αυτού του νησιού. Θυμάμαι που διηγούνταν για μια γιαγιά ικαριώτισσα που του 'λεγε: "έλα παιδάκι μου να σου δώσω κρύα φρούτα" και του τα πρόσφερε μέσα από τα συρματοπλέγματα. 

Το 1950, μετά τον εμφύλιο, "επαναπατριστήκαμε" στα χωριά μας. Όχι όλοι. Άλλοι άφησαν τα κόκκαλά τους στα βουνά και στα εκτελεστικά αποσπάσματα, άλλοι έφυγαν για τα ανατολικά κράτη κι άλλοι έμειναν στην ανωνυμία της Αθήνας μπας και γλιτώσουν από τις ρουφιανιές και τις διώξεις των προδοτών στα χωριά. Αλλά τι να δουν τα μάτια σας. Τα χωριά κατεστραμμένα, η ύπαιθρος διαλυμένη, όλα ένα ρημαδιό !

Σιγά-σιγά άρχισε ο κόσμος να ορθοποδεί. Αλλά "οι στιγματισμένοι" και τι δεν τράβηξαν πάλι από τους "νικητές" του εμφυλίου! Άνοιξαν τα σχολεία... Ο άλλος μου ο αδερφός ο Φ., πήγαινε στην τελευταία τάξη του Δημοτικού. Είχανε εξετάσεις και γράφανε διαγώνισμα. Μόλις συμπλήρωσε την κόλα του ο αδερφός μου λέει: "εγώ τέλειωσα" και τεντώθηκε στο θρανίο ανακουφισμένος. Πάει ο δάσκαλος και αρχίζει το παιδί στα χαστούκια: "τι μιλάς εσύ ρε κομμουνιστή;"!!! Πηδάει από το παράθυρο ο αδερφός μου και πάει στο σπίτι να βρει τη μητέρα να της πει τι συνέβη στο σχολείο. Δεν τη βρήκε, η μητέρα ήταν στα χωράφια και έσκαβε. Η ηρωίδα μάνα, που παιδεύονταν εργάτρια της γης για να αναστήσει τα παιδιά της. Τότε ο αδερφός μου έγραψε ένα σημείωμα και έφυγε. Το σημείωμα έλεγε: "μάνα φεύγω από αυτό το χωριό, δεν πάει άλλο, θα πάω στο Καρπενήσι να δουλέψω. Ότι χρειαστείς για σένα και τ' αδέρφια μου έλα στο τάδε μαγαζί να ψωνίσεις"!

Έτσι δούλευε μια σταλιά παιδάκι για να στηρίξει κι αυτό απ' τη μεγάλη καταστροφή την οικογένεια. Μόλις έγινε 19 χρονών ξενιτεύτηκε στην Αμερική, με πολλά βάσανα γιατί στα χαρτιά τον είχανε για κομμουνιστή. Από τη μια σκλαβιά στην άλλη. Δουλειά, δουλειά, νύχτα μέρα, κατόρθωσε τελικά και πήρε κοντά του στην Αμερική και άλλα τέσσερα απ΄ τα αδέρφια. Τα 3 αδέρφια μου πεθάνανε στην ξειντειά, δεν ξαναγύρισαν για μόνιμα στον τόπο μας. Ο ήρωας της οικογένειας, δόξα τω Θεώ, ζει, είναι καλά και πολλές φορές τα λέμε απ΄ το τηλέφωνο.

Ποτέ ξανά φασισμός, ποτέ τυραννία, ποτέ προδότες, ποτέ αδικίες. 

Σεβασμός και αγάπη μεταξύ του λαού γιατί αυτός ο παιδεμένος λαός πρέπει να είναι ενωμένος αν θέλει να δει προκοπή και να μην έχει τυράννους στο κεφάλι του.

Σεβασμός και στη μνήμη όσων αντιστάθηκαν και θυσιαστήκανε στον αγώνα για να δει αυτή η πατρίδα μια καλύτερη μέρα χωρίς σκλαβιά και εκμετάλλευση... 

Τα ανταρτάκια που μας γλύτωσαν τότε από τα νύχια των παρακρατικών, αν ζουν να είναι ευλογημένα. Αν είναι στην αιώνια γειτονιά ας νιώθουν έστω εκεί ελεύθερα γιατί γι' αυτό αγωνιστήκανε και δώσανε τα νιάτα τους.   

Εκείνο το δημοκρατικό φανταράκι στο Στένωμα, που πρόσεχε τα ορφανά, αν ζει, άγγελος να τον φυλάει. Αν είναι στην αιώνια πατρίδα, άγγελος να είναι και να μας φυλάει...

Τελειώνοντας αυτή τη διήγηση για τη δική μου "Οδύσσεια" θέλω να σας πω παιδιά μου και κάτι άλλο. Με πολλά βάσανα κατορθώσαμε και ανεβήκαμε. Κάποιος σοφός είπε ότι το θέμα δεν είναι να μη λυγίσεις, γιατί όλοι κάποτε λυγάνε. Σημασία έχει να μην σπάσεις! Τώρα ξέσπασε η κρίση που τη φτιάξανε οι ίδιοι οι τύραννοι για να μοιράσουν τα πλούτη μεταξύ τους και να ξανακάνουν το λαό και τη νεολαία σκλάβους που θα δουλεύουν για ένα ξεροκόμματο. Ότι έχτισε ο κόσμος πετραδάκι-πετραδάκι με κόπο και ιδρώτα, κάποτε το καίγανε, τώρα θέλουνε να τα πλειστηριάσουνε. Αμάν πια! 

Ας προσέξουν όμως να μην πέσει η οργή του αδικημένου κόσμου στα κεφάλια τους. 

Γιατί "κι αν χιονίζει και αν βρέχει τ' αγριολούλουδο αντέχει" που λέει και το τραγούδι. 

Από την κ. Ε. Σ-Τ 
"Η δική μου διήγηση για τα δικά μου πέτρινα χρόνια..." 

(Μαρτυρία για το blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης")

ΥΓ: Η εικόνα επιλέχθηκε από το διαδίκτυο. Τα πλήρη ονόματα και τα στοιχεία για όλα και όσους αναφέρονται στη συγκλονιστική διήγηση της κ. Ε. Σ-Τ είναι διασταυρωμένα και βρίσκονται στη διάθεση του blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης" (https://eyrytixn.blogspot.com)


23 σχόλια:

Unknown είπε...

Ένας κόμπος στο λαιμό,τα μάτια που βουρκώνουν και κλαίνε όσο και αν προσπαθώ να συγκρατηθώ είναι αυτό που μου συνέβη διαβάζοντας αυτό το αφήγημα της ΕΣΤ. Είναι δύσκολο να διαχειριστείς στο μυαλό και στην ψυχή σου όλα αυτά που διαβάζεις.Πόσο μάλλον όταν τυχαίνει να γνωρίζεις πολύ καλά πρόσωπα και καταστάσεις που αναφέρονται σε αυτή την ιστορία.Την γνώριζα την ιστορία,μια ιστορία που σημάδεψε βαθιά πολύ κόσμο,αλλά σήμερα που την διάβασα αισθάνθηκα δέος με τον τρόπο της περιγραφής.Κανείς όσο και αν προσπαθήσει να περιγράψει αυτά τα γεγονότα δεν θα καταφέρει να το κάνει αν δεν έχει βιώσει ο ίδιος όλα αυτά που αναφέρονται.Στο μικρό αυτό χωριό της Ευρυτανίας,είναι αδύνατο να ξεχαστεί αυτό που συνέβη τότε.Η εκκλησία του χωριού,το σπίτι που πήραν οι φασίστες τον πατέρα του κοριτσιού ,ο τάφος του είναι πάντα εκεί να μας θυμίζουν το αποτρόπαιο πρόσωπο του φασισμού.Θυμάμαι ακόμη την γιαγιά μου να μου λέει την ιστορία μικρό παιδί όταν ήμουν.....ειδικά για τις φωνές που ακουγόταν σε όλο το χωριό μέσα από την εκκλησία που τον βασάνιζαν.Δεν είναι δυνατό να μην αγγίξει και τις πιο σκληρές καρδιές αυτή η ιστορία.Υποκλίνομαι σε όλους τους αγωνιστές που δώσανε την ζωή τους για έναν καλύτερο κόσμο(που δεν έχει έρθει ακόμη)Σε όλες τις χαροκαμένες γυναίκες που έδωσαν τιτάνιο αγώνα να μεγαλώσουν την φαμίλια τους .Σε ευχαριστώ απο τα βάθη της καρδιας μου ΕΣΤ για το δώρο το σημερινό ,να είσαι σίγουρη ότι θα κρατήσουμε άσβεστη την φλόγα του αγώνα μέχρι το τέλος!!Ψυχή βαθιά αγαπημένη μου!!!

PHOTO ΤΙΤΛΟΙ είπε...

Πέσατε θύματα αδέρφια εσείς.....
Tιμή στους αγωνιστές και στις οικογένειες τους!
Είμαστε περήφανοι για εσάς!!!

Aris είπε...

Φιλε ιχνηλατη, με απεριγραπτη συγκινηση που δεν λεγεται με λογια, ολοκληρωσα το διαβασμα απο αυτη τη σπαραχτικη διηγηση της κ. Ε. Σ-Τ. Ποσα υπεφερε ο λαος μας από το φασισμο και ομως κρατηθηκε ορθιος!! Πολυτιμες μνημες, πολυτιμες!! αυτη ειναι η αληθινη ιστορια που ποτε δεν διδαχτηκε στα σχολεια των "νικητων".. αλλα εμεις θα την κρατησουμε φυλαχτο!!

Giannis Pit. είπε...

Ακόμα μια ιστορία βγαλμένη από τα σπλάχνα των λαϊκών αγώνων και των βιωμάτων μιας εκτρωματικής εποχής.
Καλησπέρα Ευρυτάνα.

Eva Neocleous είπε...

Συγκλονιστικό...Ιστορίες που γράφτηκαν με αίμα και που περιμένουν δικαίωση...

Ελένη Φλογερά είπε...

Συγκινήθηκα από τούτη τη διήγηση, μου έφερε στο νου άλλες διηγήσεις που άκουγα από τον πατέρα μου. Σεβασμός τους πρέπει και η θυσία τους ας μην πάει χαμένη.
Καλό βράδυ!

Φυσιολάτρης! είπε...

Ηταν μια σπουδαία γενιά αυτή της κ. Ε Σ Τ....στάθηκε με αξιοπρέπεια και λεβεντιά.....απέναντι σε ξένους και ντόπιους τυράννους.....αληθινοί αγωνιστές της ζωής.....και στην αντίσταση.....και στις διώξεις και στον κατατρεγμό!!!!!Ντρέπομαι για εμάς σήμερα....που δεν σηκώνουμε ανάστημα για να αποτινάξουμε επιτέλους τη σαπίλα!!!!!!

Memaria είπε...

Είναι παραπάνω από συγκλονιστική η πολύτιμη αυτή μαρτυρία!
Ο φασισμός γεννά εφιάλτες που είναι πέρα από κάθε φαντασία!
Καλό βράδυ!

Άρης Άλμπης είπε...

Ανάγλυφο το αιμοβόρο πρόσωπο του φασισμού…

Βαγγέλης Γονατάς είπε...

Δεν ξεχνάμε, δεν συγχωρούμε. Ο αγώνας για την κοινωνική απελευθέρωση συνεχίζεται, η ρόδα της ιστορίας συνεχίζει να γυρίζει (εμπρός και πίσω).

kapetandiamantis είπε...

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ. ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΕΖΗΣΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΟΥ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ. AYTO HTAN TO ΑΘΛΙΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥΣ, ΜΕ ΤΙΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΕΣ ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΣΥΜΜΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΞΕΝΟΥΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ ΤΟΥ. Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΕΥΡΥΤΑΝΙΣΣΑΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΠΕΡΙΚΛΕΙΕΙ ΟΛΑ ΟΣΑ ΥΠΟΦΕΡΕ ΕΚΕΙΝΗ Η ΓΕΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΩΝ ΔΟΣΙΛΟΓΩΝ ΠΟΥ ΚΟΥΜΑΝΤΑΡΑΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΣΕΣ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΜΕ ΑΙΜΑ, ΜΕ ΦΑΚΕΛΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΕ ΔΙΩΞΕΙΣ.
ΤΟΝ ΑΠΟΛΥΤΟ ΣΕΒΑΣΜΟ ΜΟΥ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑ.

Άιναφετς είπε...

Μια συγκλονιστική ιστορία που χάρη σε σένα Ευρυτάνα μου, έρχεται στο φως του σήμερα μας, να μας θυμίσει πως αν ζούμε σήμερα ελεύθεροι το οφείλουμε στη θυσία και στον σιωπηλό αγώνα αυτών των ηρώων...

dimosf είπε...

Συγκλονιστικό!! Δε βρίσκω λόγια να περιγράψω πως αισθάνομαι. Νάσαι καλά για την παρουσίαση!

Δάφνη Χρονοπούλου είπε...

Συγκινητική σπουδαία μαρτυρία.
Σ ευχαριστώ φίλε Ευρυτάνα που δεν αφήνεις να ξεχνάμε.

Woman in Blogs είπε...

Αυτή είναι η ιστορία του τόπου μας. Κι αυτή πρέπει να μαθαίνουν τα παιδιά. Συγκλονιστική μαρτυρία. Μπράβο! Δεν ξεχνάμε και παλεύουμε! Να 'σαι καλά, Ευρυτάνα!

doctor είπε...

Η ΔΙΗΓΗΣΗ ΣΥΝΙΣΤΑ ΕΝΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΕΙΜΗΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΟΠΟ.
ΣΥΓΚΛΟΝΙΖΕΙ ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΠΟΥ ΒΙΩΣΕ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΙΜΟΧΑΡΗ ΦΑΣΙΣΜΟ. ΣΥΓΚΛΟΝΙΖΕΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ Η ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΨΥΧΙΚΟ ΣΘΕΝΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ Ε-ΣΤ. ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΗΣ ΜΕ ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΗΘΟΥΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗΣ ΣΤΑΣΗΣ.

Μαρία Κανελλάκη είπε...

Διαβάζοντας αυτό το συγκλονιστικό κείμενο, αναβίωσα τη φρίκη που ένιωσα στην παράσταση "Πού είναι η μάνα σου μωρή;" της Δήμητρας Πέτρουλα. Μέσα απ' τα μάτια ενός κοριτσιού που επέζησε απ' τις σφαγές των Χιτών στη Μάνη και κατέγραψε τις θηριωδίες τους.
Ευρυτάνα, ευχαριστούμε πολύ για το κείμενο αυτό, όπως και όλα τα ιστορικά ντοκουμέντα που ανασύρεις και μας τα παρουσιάζεις.

άγριο κυκλάμινο είπε...

Ευρυτάνα μου, σου αξίζουν πολλά συγχαρητήρια για τη δημοσίευση αυτή, που είναι ένα συγκλονιστικό βίωμα της συμπατριώτισσας μας Ε.Σ-Τ. και πολύτιμο ιστορικό ντοκουμέντο. Συγκινήθηκα, έκλαψα, οργίστηκα. Με άγγιξε βαθιά η ιστορία της και με έκανε να συνειδητοποιήσω τη φρίκη που έζησαν οι αντιστασιακοί αγωνιστές και οι οικογένειες τους από τα φασιστοειδή κτήνη (δοσίλογους, μαυραγορίτες, προδότες, δήμιους) που ήταν τσιράκια πρώτα των γερμανών και μετέπειτα των άγγλων και αμερικανών φονιάδων των λαών. Το μικρό κοριτσάκι της αφήγησης φέρει πάνω του όλη τη βασανισμένη από το φασισμό Ελλάδα της μεταΒάρκιζας εποχής. Αλλοι εκτελέστηκαν, άλλοι εξορίστηκαν, άλλοι ξενιτεύτηκαν, άλλοι επέζησαν και άντεξαν αν και με τις ψυχές τους γεμάτες πληγές. Και όμως σαν αληθινά παλληκάρια βρήκαν τις αντοχές και τις ψυχικές δυνάμεις και στάθηκαν ξανά στα πόδια τους και αγωνίστηκαν για ένα καλύτερο αύριο. Εγώ θα έλεγα... μαζευτείτε σκηνοθέτες όλου του κόσμου, Παντελή Βούλγαρη, Σοφία Αδαμίδου και όσοι άλλοι, και κάντε αυτές τις αληθινές ιστορίες ταινίες και θεατρικές παραστάσεις για να μάθει όλος ο κόσμος τι σημαίνει φασισμός αλλά και πόσο άξια θαυμασμού ήταν η "βαθιά ψυχή" των αγωνιστών και των οικογενειών τους. Δικαιωμένοι είναι για πάντα στην ιστορία και το λαό μας. Γλυκιά μου Ε. Σ-Τ να είσαι περήφανη για τον πατέρα σου και την οικογένεια σου γιατί με τη θυσία και τον αγώνα τους έδωσαν "σκυτάλη" και στις επόμενες γενιές....

ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ είπε...

Φίλες και φίλοι,
δεν θα πούμε τίποτε άλλο παρά ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Ε.Σ-Τ μαζί με μια ζεστή αγκαλιά...
(ΨΥΧΗ ΒΑΘΙΑ και ο νοών νοείτω!)

Αστοριανή είπε...

...και

η σφαγή στα Καλάβρυτα!!!!!!!!!!! 1500 και άτομα;;;

Δεν μπορώ να πω περισσότερα!


(από φόβο, περισσότερο...)

Αστοριανή

ακρη ελασσονας μανιταρια ελασσονας κοντοτασιος νικος είπε...

ολα τα ορεινα χωρια εχουν παρομοιες πονεμενες ιστοριες στημενο παιχνιδι απο τους παρακρατικους να ξεχασει ο κοσμος οτι εζησε εστω και για λιγο με ελευθερια

Angelo De Amor είπε...

Υποκλίνομαι μπροστά στην αφήγηση της ηρωίδας! Μόνο δέος μπορείς να νοιώσεις από τη δύναμη αυτών των ανθρώπων. Άλλη μια μαρτυρία που αποδεικνύει ποιος πολεμούσε με ποιον και γιατί!

Δεν πρέπει να σβήσουν οι μνήμες αλλά δε πρέπει ναι να μείνουν μνήμες! Ο λαός να διδαχθεί και να κάνει το άλμα για τη τελική νίκη, για μια ελεύθερη λαοκρατική Ελλάδα!

Elizabeth Liani είπε...

Η συγκλονιστική αυτή μαρτυρία δείχνει πως γράφεται η ματωμένη ιστορία του τόπου μας. Χρέος δικό μας οι μνήμες να μένουν ζωντανές και για αυτό είναι τόσο σημαντική η καταγραφή της βιαιότητας που βίωσε αυτό το μικρό κορίτσι σε τόσο τρυφερή ηλικία και τα γεγονότα χαράχτηκαν ανεξίτηλα στην ψυχή του. Χρειάστηκε μεγάλο ψυχικό σθένος για να αντέξει όλη αυτή τη βία του φασισμού και ακόμα μεγαλύτερο να τα αναβιώσει και να τα περιγράψει με τόσο παραστατικό, ζωντανό και συγκινησιακά φορτισμένο τρόπο. Η ιστορία είναι αντιπροσωπευτική τόσων και τόσων άλλων αγωνιστών που έδωσαν το αίμα τους για την πολύτιμη λευτεριά. Ποτέ πια φασισμός μόνο αγώνας μέχρι την τελική νίκη!!!!