Για το λιγοστό νερό στα Σωληνάρια

Ήλιου τυραγνισμένο χιόνι,

τρυπώνει στα έγκατα σκοτεινών σπηλαίων κ'

ανοίγει δρόμο σε πανάρχαια πετρώματα,

αισθάνεται τη ζεστασιά της γης

στην αγκαλιά του μάγματος αναγαλιάζει,

ζυμώνεται-ζυμώνει την ανήλιαγη ζωή.

Από σχισμάδα βράχου, καθάριο, διάφανο

το φως ξαναντικρίζει.

Μια χούφτα κοκκαλιάρικη, απλώνεται

                                             το συγκρατεί.

Στα οξειδωμένα χείλη και το

                                               περίσσευμα

στο μπλάβο της πληγής απλώνει.

Έτσι χρωματισμένο ντρέπεται,

μα του αρέσει τούτη η ντροπιασμένη

                                                 του μορφή

                                                  και χρήση.

Πορφυρό ολόλαμπρο παράσημο 

στο κουρελιασμένο, σακατεμένο

πρόσωπο της φύσης 

που διακονεύει λίγη δροσιά να

αναπνεύσει._

(Στίχοι του φίλου συμπατριώτη Θόδωρου Μαργαρίτη από το Κρίκελλο της Ευρυτανίας)

 blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"