Στάλαζαν οι δροσιές από τα ελατοκλώναρα σαν δάκρυα ευγνωμοσύνης στο βουνό...
Κι όσο η νυχτιά ζυγώνει απλώνοντας κι αυτή τα δικά της πολύδροσα τούλια, τόσο οι λιλιπούτειοι πτερωτοί τροβαδούροι, τούτοι οι ευαισθητοποιημένοι εραστές της μητέρας φύσης, υμνούν συνεπαρμένοι τη σοφία, την αρμονία, το θαύμα της δημιουργίας...
Σαν ταξιδιάρικα πουλιά κι οι στοχασμοί πλανώνται στα ψηλά ασύνορα ουράνια λιβάδια...
Δεν υφίσταται χρόνος, τον υπερνικά η γοητεία...
Σε ευχαριστούμε αειπάρθενη μικρή ορεινή πατρίδα για τα θεία δώρα σου, για τη γεύση της ζωής, για την ευεργεσία στις ψυχές μας!
7 σχόλια:
Αγαπάς πολύ τον τόπο σου φίλε!
ΟΛΟ το κείμενο ΕΙΚΟΝΑ.
Εύγε.
Mεσα σε αυτο τον εξουθενωτικο καυσωνα των αστικων κεντρων μας δροσισες την ψυχη ιχνηλατη.!!
"Μάγεμα η φύση κι όνειρο "σε αυτό το ποίημα γαλήνιας απερίγραπτης ομορφιάς κι ευχαριστιακής ευγνωμοσύνης!!!
Το γραπτό σου είναι συγκλονιστικό!!!!
Υπέροχος ύμνος στην φύση. Δεν είναι τυχαίο που την φύση, την λαχταρούν τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι. Τα πρώτα έχουν αθωότητα και οι δεύτεροι ωριμότητα.
Ονειρογράφημα θα το χαρακτήριζα. Άγγιξε!
Δημοσίευση σχολίου