Τέλη Μάη 1942.
Χαράζει στα βουνά της Ευρυτανίας...
Ένας γενειοφόρος άνδρας ανοίγει με προφύλαξη την πόρτα από το παλιό καλύβι.
Είναι η παράγκα του Σιαφάκα στη Λάσπη (σημερινός Άγιος Νικόλαος) της Ευρυτανίας.
Γύρω 5 σύντροφοί του κοιμούνται. Τα χέρια τους κρατούν σφιχτά τα τουφέκια...
Ο Θανάσης Κλάρας ατενίζει την πρώτη εικόνα της νιόφερτης μέρας. Μια συγκλονιστική εικόνα φυσικού μεγαλείου!
Το πανύψηλο Βελούχι με την αιχμηρή κορφή του λογχίζει την ουράνια σκέπη. Στη μέση του ένα σύννεφο-δαχτυλίδι κυκλώνει το σώμα του βουνού.
Εκστασιασμένος ο Καπετάνιος στρίβει ένα τσιγάρο και καθισμένος στην πέτρα καμαρώνει τον πέτρινο γίγαντα ενώ μέσα του αντηχούν τα λόγια του ποιητή....
"Αχ! πότε η καταχνιά σου αυτὴ κι η τόση σου θολούρα,/ που τώρα στο ατέλειωτο σάβανο σε τυλίγει, /πότε να γίνει θα την δω καπνούρα απὸ ντουφέκια!..."
Οι σύντροφοι αργά-αργά μαζεύονται αμίλητοι γύρω του.
Το βλέμμα τους ταξιδεύει ψηλά, μαζί με του Καπετάνιου τους.
Ο Θανάσης Κλάρας σηκώνεται ορθός.
Οι αντάρτες τον κοιτάζουν...
Στέκει μόνος απέναντι στο βουνό. Ν' αναμετρά το μπόι του με αυτό ή με την Ιστορία άραγε;
Στρέφεται στους συμμαχητές του:
"Από σήμερα θα με λέτε ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗ. Άρη Βελουχιώτη"!
Αυτός ήταν ο δικός μας Άρης, ο Άρης του Βελουχιού!
Έτσι πήρε το αγωνιστικό του ψευδώνυμο ο επικεφαλής του επαναστατικού Λαϊκού Στρατού της λευτεριάς και της λαοκρατίας! Από το αετόμορφο Βελούχι μας!
Λίγες μέρες μετά... από το Ιστορικό Καλύβι του Β. Παπανικολάου στο Κρίκελλο, μαζί με 14 επίλεκτους αντάρτες θα κατευθυνθεί προς την Δομνίστα της Ευρυτανίας όπου εκεί θα κηρύξει την έναρξη του ένοπλου απελευθερωτικού αγώνα στις 7 του Ιούνη του 1942.
*Πρωτοδημοσιεύθηκε στο Περιοδικό "ΚΑΤΙΟUΣΑ" (στις 24/5/2024)
από τον "Ευρυτάνα ιχνηλάτη"
