Μία ιστορική αναφορά - "κερί θύμησης" στους αλησμόνητους προγόνους μας που πάλεψαν, ονειρεύτηκαν και έζησαν στην εποχή τους την έφοδο στον ουρανό των μεγάλων οραμάτων!
Η εικόνα... "κάπου εκεί" στο αγαπημένο Κρίκελλο της Ευρυτανίας, στο Ιστορικό Καλύβι του Βασίλη Παπανικολάου, του Άρη Βελουχιώτη και των πρωτοξεκινητάδων ΕΑΜ/ΕΛΑΣιτών της χιλιάκριβης της λευτεριάς!
Εκεί που η Μνήμη τιμάται με την Προσφορά και το Σήμερα έρχεται να αγκαλιάσει με Σεβασμό το Χθες!
Θα τους θυμόμαστε, θα τους ευγνωμονούμε μα και θα διδασκόμαστε πως θέλει αρετή και τόλμη...
Η ποτοαπαγόρευση, εκεί στις ΗΠΑ, έπαψε να υπάρχει…
Όμως εδώ είναι Ελλάς!
Κι εδώ «ισορροπούμε» ανάμεσα στους όρους και τους νόμους!
Εδώ βγάζουμε απ’ τη μύγα ξύγκι, διαιωνίζοντας την ύπαρξη αυτής της Ψωροκώσταινας εις τον αιώνα του αιώνος…
Φορομπήχτες οι πολιτικοί μας με πρόφαση το κοινό καλό! Δεν διστάζουν να ξαμολάνε τους εντεταλμένους κυνηγούς φτωχών, για είσπραξη ψιχίων, ακόμα και από την απόσταξη τσίπουρων! Και θα έλεγε κάποιος ότι ας είναι κι έτσι, ας δώσουμε όλοι στον κρατικό κορβανά για το κοινό καλό. Όμως αλλού πάνε τα κουκιά, κι όχι στη βελτίωση της ζωής μας…
Με απασχολούσε πάντα το ερώτημα, γιατί να κυνηγούν αενάως εκείνους που θέλουν να αποστάξουν τα τσίπουρά τους, αυτά απ’ τα δικά τους σταφύλια, βγάζοντας 20 κιλά τσίπουρο για την εξυπηρέτηση του Ξένιου Δία; Το θεωρούσα και το θεωρώ πολύ άδικο εξ ορισμού.
Αυτό το κυνήγι ήταν η αιτία που τα καζάνια της απόσταξης έπρεπε να είναι συγκεκριμένα, σημαδεμένα, ώστε να μπορεί, μοιραία, να... αρχίσει ο έλεγχος και η «συναλλαγή» με τα όργανα της τάξης! Και προφανώς να αποφέρει και κάποια έσοδα στο κράτος ετούτο που πάντα ξέρει να αρμέγει τους φτωχούς και να αμείβει τους πλούσιους!
Έτσι ο φτωχός πλην λεύτερος νοικοκύρης που δεν θέλει τη συναλλαγή, αλλά ταυτόχρονα επιθυμεί να είναι αυτάρκης και πασκιντεύει να βρίσκεται στο σπιτικό του ό,τι απαιτεί η κοινωνική αλλά και η οικογενειακή συμβίωση, παίρνει τις στράτες και κουβαλάει καζάνια και πυροστιές στα δάση να μπορέσει να αποστάξει τα τσίπουρά του.
Παίρνει το δρόμο για τα ρέματα, για να βγάλει το «ρεματίσιο», γιατί εκεί θα έχει τρεχούμενο νεράκι που χρειάζεται για την απόσταξη, και ταυτόχρονα θα είναι κρυμμένος από τους «διώκτες» του!
Και η ταλαιπωρία αρχίζει! Φορτώνει στα φορτιάρικά του πρώτα-πρώτα το καζάνι και το καπάκι του, τον λουλά, που καταλήγει σε ένα είδος σωλήνα, ώστε να μπορεί στη συνέχεια να βρέχεται αυτός ο σωλήνας με το τρεχούμενο νερό και έτσι να συμπυκνώνεται ο ατμός, όταν τα τσίπουρα βράζουν.
Οπωσδήποτε μαζί και η πυροστιά που θα στέκεται το καζάνι εκτός κι αν αντ’ αυτής το στεριώσει πάνω σε δυό μεγάλες πέτρες, ανάμεσα στις οποίες θα βάλει τη φωτιά. Και θα συμπληρώσει με τα αγγεία συγκέντρωσης και μεταφοράς του τσίπουρου, είτε νταμιζάνες γυάλινες με πλεχτό καλάμι εξωτερικά για προστασία, είτε ξύλινα μικρά βαρέλια, αλλά παλιότερα και ασκιά από τομάρι τραγίσιο που ήταν και το πρώτο για μεταφορά κρασιού!
Ακολουθεί το φόρτωμα των τσίπουρων απ’ την κάδη, όπου και έβρασαν για αρκετές μέρες και έχουν ήδη αφήσει στο καλοπλυμένο βαρέλι το κρασί να ωριμάσει βάζοντας μέσα και λίγο ρετσίνι «ξύνοντας γλυκά τον έλατο».
Σαν να βλέπω τον παππού μου που δεν ευτύχησα να γνωρίσω, αφού τον σκοτώσανε στον καταραμένο εμφύλιο το 1947, να φορτώνει τις δύο φοράδες, τη Μούρτζια και τη Ντοριά, αλλά και τον γάϊδαρό του με όλα αυτά και να φεύγει για το Διακονιαρόρεμα. Εκεί, που πάγωσε κάποτε ένας διακονιάρης, θα είχε και νερό και ησυχία για να χαρεί τους κόπους του.
Τις προηγούμενες μέρες είχε ήδη κουβαλήσει με τα ζώα του τα ξύλα που θα καίνε συνεχώς για μία έως και πολλές ακόμα νύχτες. Και τις νύχτες αυτές φωτίζει εκεί στο ρέμα των ξωτικών λίγο η φωτιά κάτω απ’ το καζάνι και όταν χρειαστεί και το λουξ που ήταν η νέα φορητή λάμπα της εποχής!
Η διαδικασία προφανώς δεν είναι καθόλου εύκολη! Αν σκεφτεί κανείς από τη στιγμή που φυτεύει τα κλήματα έως την ώρα που θα πιεί κρασί και τσίπουρο από αυτά και αν σημειώσει λεπτομερώς τις δουλειές που πρέπει να κάνει αρχικά αλλά και κάθε χρόνο στη συνέχεια, βλέπει πόσο κόπο έχει η κτήση τούτων των αγαθών που «ευφραίνουν καρδία ανθρώπου», που λύνουν τη γλώσσα και δίνουν κέφι, ακόμα και στις δυσκολότερες της ζωής μας στιγμές. Ας θυμηθούμε τον αγωνιστή δάσκαλο Γιάννη Βράχα, απ’ τα Ψιανά της Ευρυτανίας, που γράφει στο βιβλίο του «Έτσι ζούμε στο χωριό μας» του 1964, σχετικά με τον τρύγο στο χωριό του:
«-Αν δεν εβάναμι δυό-τρεις τσακατήρες, αν δεν σκοίνιαζα ούλου του χουράφ’, κίσσις, κουσύφια, λιανοπούλια έρχουντι σα στραβά. Αν δεν έβανα τα σκιαζούρια, σαλώματα, αν δεν κρέμαγα τούτα τα παλιουσκούτια κι αν δεν είχα κι τουν παππούλ’ ιδώ ν’ ανάβ’ φωτιές του βράδ’ για τ’ ασβούδια κι για τ’ς αλ’πές δε μάζουνα τίπουτα.»
Το βασικό και σίγουρο σταφύλι στα ορεινά χωριά μας που αποτελεί τη βάση για το καλό τσίπουρο ήταν και είναι πιστεύω το γνωστό ως βρωμοστάφυλο ή όπως αλλιώς λέγεται στην Ήπειρο, ζαμπέλα. Το σταφύλι ετούτο με το εξαιρετικό σκούρο μπλε χρώμα στις ολοστρόγγυλες ρώγες του, δεν απαιτεί καμία φροντίδα, πλην ενός κλαδέματος. Αν όμως έχει ανέβει πάνω σε δέντρο, που είναι η χαρά του, τότε ούτε κλάδεμα θέλει και ένα σωρό καρπό κάνει. Το πρόβλημα όμως με τα μεγάλα υψόμετρα είναι ότι τα σταφύλια δύσκολα ωριμάζουν πλήρως! Κι όταν αυτό γίνει, έφτασε σίγουρα ο Οκτώβρης και το κρύο του χειμώνα είναι κοντά. Έτσι απαιτείται ένα καλό υπόγειο να τα πατήσουμε, ώστε να μπορέσουν να έχουν θερμοκρασία καλή και σταθερή και να γίνει ο βρασμός. Τα σταφύλια, αφού μαζευτούν, πρέπει να τα πατήσουμε και να βράσουν λίγες μέρες μαζί με τα τσάμπουρά τους και τις φλούδες απ’ τις ρώγες. Σήμερα, βέβαια, υπάρχουν και τα μηχανήματα που διώχνουν με το «πάτημα» των σταφυλιών το ξυλώδες μέρος του σταφυλιού, ώστε να μην παράγεται στην απόσταξη το ξυλόπνευμα που είναι βλαβερό, όταν το πιούμε. Όμως, όταν κάποιος κάνει χρήση και όχι κατάχρηση, μειώνει τα τυχόν προβλήματα από την παλιά παραδοσιακή μέθοδο που όλα μαζί μπαίνουν στην κάδη για να γίνει ο βρασμός του μούστου.
Με το βρασμό εδώ εννοούμε τη ζύμωση που γίνεται από ζυμομύκητες μέσα στην κάδη που ρίχνουμε τα πατημένα σταφύλια, τη μετατροπή δηλαδή του σάκχαρου που περιέχουν τα σταφύλια σε αλκοόλ, σε οινόπνευμα.
Ως γνωστόν κάθε υγρό που ζεσταίνουμε έχει κάποια κρίσιμη θερμοκρασία στην οποία και εξαχνώνεται, εξατμίζεται. Δηλαδή από υγρό γίνεται αέριο. Αυτό γίνεται και στο καζάνι με τα τσίπουρα. Όταν αρχίζουν να βράζουν μετά κάποια ώρα αρχίζει η εξάτμιση. Αυτός ο ατμός αρχικά περιέχει αλκοόλη όχι καλή για κατανάλωση. Και γι' αυτό και πρέπει το πρώτο μισό ή ένα λίτρο να το πετάμε ή να το κρατάμε για …εντριβές!!
Περνώντας ο ατμός που παράγεται με τον βρασμό στο χώρο του λουλά πάνω από το καζάνι, οδηγείται σ’ έναν σωλήνα ο οποίος στη συνέχεια πρέπει να ψυχθεί, ώστε να γίνει ο ατμός και πάλι υγρό. Τον ρόλο της ψύξης αναλαμβάνει το νεράκι που ρίχναμε εξωτερικά του σωλήνα παλιότερα, εκεί στα ρέματα ή με τρεχούμενο νερό από κάποιο αυλάκι, ώστε συνέχεια να είναι κρύος ο σωλήνας αυτός.
Σήμερα η χρήση βαρελιών με νερό μέσα στα οποία είναι ο σωλήνας λυγισμένος σε σχήμα ελατηρίου, στα οποία με κάποιο τρόπο συνεχώς το νερό αυτό ανανεώνεται όταν αρχίζει να ζεσταίνεται αντικατέστησε το ρέμα ή το τρεχούμενο νερό στ’ αυλάκι.
Φυσικά αν ο βρασμός συνεχιστεί πολύ ώρα στο τέλος θα εξατμίζουμε το νερό που περιέχουν τα σταφύλια και θα παράγουμε το γνωστό πορδόρακο!! Δηλαδή τσίπουρο πολύ χαμηλών βαθμών.
Έτσι σταματάμε τον βρασμό όταν το συνολικό μας μίγμα που υγροποιήσαμε είναι κοντά στους 40 βαθμούς ώστε να «το πίνεις» και να μη «σε πίνει», και πάθουμε ό,τι έλεγε αξέχαστος συγχωριανός μου: «Εγώ σε πίνω για καλό… κι εσύ με πας στο ρέμα»!!
Δεν γράφω σαν ειδικός όλα τούτα. Απλώς περιγράφω ό,τι άφησε στη μνήμη μου ο πατέρας μου και η μάνα μου, ο Φώντας και η Φωτεινή, που στα τελευταία τους χρόνια αντικατέστησαν τη φοράδα μας μ’ ένα αυτοκινητάκι ρώσικο, σκληρό, και ό,τι πρέπει για τους βουνίσιους δρόμους και φορτώναμε στο Κρίκελλο τα τσίπουρα πηγαίνοντας στο τελευταίο ίσως καζάνι που λειτουργούσε όπως παλιά, με ξύλα και νερό τρεχούμενο, στο χωριό Κλαυσί, στην Ευρυτανία. Βαρέθηκαν οι γονείς μας το «κρυφτούλι» με την αστυνομία και έτσι πηγαίναμε σε συγγενείς μας που είχαν όμως ετήσια άδεια λειτουργίας του πρόχειρου αυτού αποστακτηρίου.
Συνήθως πηγαίναμε απόγευμα και μέναμε όλη τη νύχτα. Συμπάγαμε τη φωτιά, ώστε να είναι συνεχόμενη και μέτριας έντασης, παρακολουθώντας να βγαίνει το τσίπουρο, όπως ένα σχοινάκι έλεγε ο πατέρας μου, όχι δηλαδή με απότομη φωτιά και βιασύνη! Φυσικά με το στόμα και όχι με όργανο δοκιμάζαμε τακτικά τόσο την γεύση αλλά και τη δύναμη του αλκοόλ και, όταν κάποια φορά το μετρούσαμε με όργανο, επιβεβαιώναμε ότι ο πατέρας μου είχε αλάνθαστη αίσθηση των 40 βαθμών! Νωρίς το βράδυ περνάγανε οι χωριανοί να πάνε στα σπίτια τους ή στα μαγαζιά και όλο και κάποιος θα έμπαινε να δοκιμάσει ένα ή και περισσότερα τσίπουρα. Ως το πρωί κι εμείς ήμασταν… άψογοι! Μπορούσαμε να μιλάμε για κάθε τι επιστητό, και η κούραση αντιπάλευε με την ωραία ελαφριά μέθη του αλκοόλ και έδινε συνέχεια στο ξύπνιο!
Όλη αυτή η κούραση δεν πληρώνεται. Αλλά η ικανοποίηση της δικής σου παραγωγής, η διατήρηση της τεχνογνωσίας για τις επόμενες γενιές, η αίσθηση της ανεξαρτησίας στη ζωή, δεν μετριούνται με χρήματα!
Ο άνθρωπος σήμερα, ακόμα κι αν έχει χρήματα, δεν έπρεπε ν’ αφήνει να πεθαίνουν αυτές οι μοναδικές στιγμές πραγματικής ζωής!
Η ευκολία με την οποία υπόσχεται να μας «ξεκουράσει», μια για πάντα, ο καταναλωτισμός της καπιταλιστικής κοινωνίας είναι ακριβώς το τυρί! Πρέπει να βλέπουμε και τη φάκα! Εκείνη που δια της ευκολίας μάς οδηγεί σταθερά στη διαγραφή από τη μνήμη και τα γονίδιά μας κάθε μεθόδου που αναδεικνύει, έστω και μερικώς, έναν ανεξάρτητο άνθρωπο, που μας εθίζει στην πλήρη εξάρτηση από το «ναρκωτικό» της εύκολης και τάχα φθηνής λύσης. Πόσο καλό είναι να περνάει η γνώση από τη μια γενιά στην επόμενη!!
Αυτή η σύνδεση των γενεών μού θυμίζει πάντα τις οικογένειες ξωμάχων Κρικελλιωτών, οι οποίοι κάθε Άνοιξη ανέβαιναν στα Κοκκάλια απ’ τα καμποχώρια με τα πρόβατά τους. Κι ήταν εκεί τρεις γενιές αντάμα! Ο μπαρμπα-Νίκος, ο παππούς, με τον Χρήστο αλλά και τον μικρό τότε Γιάννη, μας υποδέχονταν στο κονάκι τους με ζυμαρόπιτα ή ψωμοτύρι αλλά και με ωραίο τσίπουρο που πάντα υπήρχε στο φτωχικό τους.
Εδώ και χρόνια στο εφημεριδάκι του Συλλόγου του αγαπημένου μου χωριού, του Κρίκελλου Ευρυτανίας, έγραφα μια στήλη σε όλα τα φύλλα με τον τίτλο «ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ». Και εννοούσα ακριβώς αυτό. Ήθελα να προτρέψω τους φίλους και συγχωριανούς μου, ήθελα γραπτώς να τους ζητήσω όπως και σήμερα το ζητώ από κάθε αναγνώστη αυτής της ανάρτησης στον «Ευρυτάνα ιχνηλάτη»:
Μην αφήνετε τους σπόρους των προγόνων σας. Αξίζει να σπείρετε έστω έναν κήπο αλλά μ’ εκείνους που φυτρώνουν και τον άλλο χρόνο και τον επόμενο και για χιλιάδες χρόνια. Πόσο με πονάει, όταν αναγκάζομαι ν’ αγοράσω σπόρο πατάτας;;;
Μην πετάτε τα παλιά εργαλεία των γονιών και των παππούδων σας, άσχετα εάν μπορείτε και με άλλο τρόπο να σκάψετε, να κλαδέψετε, να κόψετε ξύλα… Κανένας δεν δουλεύει σήμερα ένα τσαπί, έναν κασμά, μια κοσσιά... Κι όμως σκάβοντας τον κήπο μου με το πατόφτυαρο ένοιωσα ν’ ανάβω ένα μεγάλο κερί στο μνήμα της μάνας μου που είχε καημό να φυτεύω τον κήπο της!
Αντί να τρέχετε πάνω σε μία κινούμενη λωρίδα μέσα σ’ ένα γυμναστήριο, περπατάτε λίγη ώρα έξω στον καθαρό αέρα, ή τουλάχιστον πιο καθαρό από ένα κλειστό δωμάτιο όπως είναι τα γυμναστήρια.
Νοιαστείτε για την ποιότητα των δρόμων που περπατάτε, αντιδράστε προς τους υπεύθυνους για τα κακώς κείμενα, φτιάξτε όμορφο τον κόσμο που ζείτε.
Πείτε καλημέρα στον γείτονα, στον διερχόμενο άγνωστο πεζό, και δεν πειράζει αν δεν ανταποδώσει… Ίσως κάποια στιγμή καταλάβει ότι ευχή είναι η καλημέρα κι όχι κατάρα!
Όσοι έχετε τη ρίζα σε χωριό μην το βλέπετε μόνο ως καλοκαιρινή ενός μηνός ραστώνη, αλλά ως το μόνο σημείο που θα δώσει ζωή και σε σας αλλά κυρίως στις επόμενες γενιές που ζούνε βλέποντας μια οθόνη είτε του κινητού, είτε της τηλεόρασης!
Δεν είναι τυχαία η έκφραση «απόδραση» που χρησιμοποιούν τα Μέσα Μαζικού Ευνουχισμού (ΜΜΕ) για τις εξόδους των Αθηναίων τα Σαββατοκύριακα. Μιλάνε ετούτα τα μέσα και όχι μόνο αυτά, σε περίεργα ελληνικά-αγγλικά, βρίθουν οι διαφημίσεις ξένων όρων ενώ απευθύνονται σε «Έλληνες»…
Σκεπτόμενος όλα ετούτα δεν μπορώ παρά να…τραβήξω λίγα τσίπουρα, αφού νοιώθω «φωνή βοώντος εν τη ερήμω» και το μυαλό μου πάει στον «Άγιο των Γραμμάτων» που έγραψε ως προς το ζητούμενο για μια καλύτερη πατρίδα, μια καλύτερη κοινωνία ελεύθερων ανθρώπων, με δικαιοσύνη και ανθρωπιά:
«Άμυνα περί πάτρης θα ήτο η ευσυνείδητος λειτουργία των θεσμών, η εθνική αγωγή, η χρηστή διοίκησις, η καταπολέμησις του ξένου υλισμού και του πιθηκισμού, του διαφθείραντος το φρόνημα και εκφυλίσαντος σήμερον το έθνος, και η πρόληψις της χρεωκοπίας»
Ακόμα μετά από έναν αιώνα παραμένει επίκαιρος ο λόγος του Παπαδιαμάντη και ακόμα ζητούμενο!! Δυστυχώς!
Άϊντε! στην υγειά σας ρε παιδιά!!
Κι όποτε ο δρόμος σάς φέρνει στο Κρίκελλο πάντα θα κερνάμε άγιο τσιπουράκι με... ρεματίσιες μνήμες!!!
Από το Καρπενήσι μέχρι την Αθήνα η Φωνή της Υπεράσπισης των Βουνών έσκισε το πέπλο της επιτηδευμένης καθεστωτικής σιωπής υπενθυμίζοντας στις ύαινες της περιβαλλοντικής καταστροφής ότι αυτοί που αντιστέκονται είναι εδώ, συσπειρωμένοι, μάχιμοι και δυνατοί!
Το απόγευμα της 11ης Δεκέμβρη του 2023, το κέντρο της Αθήνας πλημμύρισε από κόσμο!
Πολύς κόσμος, πολυσυλλεκτικός, από πλήθος φορέων: φυσιολατρικούς και πολιτιστικούς συλλόγους, επιτροπές αγώνα, σωματεία, φοιτητικές συνελεύσεις, τοπικές πρωτοβουλίες, κινήσεις πολιτών, διάφορες συλλογικότητες, μα και άτομα, όλοι ενωμένοι σαν γροθιά στο πεδίο της έμπρακτης δράσης για τη Γη και την Ελευθερία, κόντρα στη λεηλασία της φύσης από τα αδηφάγα κοράκια της κερδοσκοπίας.
Ήμασταν εκεί, γιατί όπως εύστοχα έγραφε το πανό του Αθηναϊκού Ορειβατικού Συλλόγου: "Ο λαός σώζει το βουνό"!
Από τ' Άγραφα ως την Ήπειρο, από τη Θράκη μέχρι την Αττική και την Εύβοια και από τις Κυκλάδες ως την Κρήτη υπήρξε σημαντική αντιπροσώπευση στην κινητοποίηση χρωματίζοντας, αυτή τη φορά, αλλιώτικα το χάρτη: με το αισιόδοξο χρώμα της Αντίστασης!
Σημαντικό να αναφερθεί ότι υπήρξαν και αρκετά πανό αλληλεγγύης για τους διωκόμενους αγωνιστές του αντι-αιολικού κινήματος.
Έντονη ήταν και η παρουσία των Αγραφιωτών, Ευρυτάνων και Θεσσαλών. Άλλωστε, τα ανυπότακτα Άγραφα, αποτελούν πάντα την πιο εμβληματική αναφορά για ολόκληρο το Αντιαιολικό Κίνημα.
Να τονιστεί, σε αυτό το σημείο, ότι και στο Καρπενήσι, την "πρωτεύουσα των Ψηλών Βουνών", υπήρξε παράλληλη δράση. Την ίδια περίπου ώρα με τη συγκέντρωση της Αθήνας, κάμποσοι πρωτοπόροι Ευρυτάνες συμπατριώτες μας συγκεντρώθηκαν στα 1000 μ. στην κεντρική πλατεία της πόλης, όπου πραγματοποίησαν παρέμβαση με πανό, έντυπο υλικό και τηλεβόες δίνοντας κατ' αυτό τον τρόπο και το δικό τους μήνυμα συμπόρευσης με όσους αγωνίζονται σε όλη την Ελλάδα.
Στη μαχόμενη Αθήνα, περισσότεροι από 3.000 άνθρωποι πορεύτηκαν μέχρι το Σύνταγμα και τη Βουλή, με δυναμισμό και έντονο παλμό, έχοντας οδηγητή το "πάθος για τα ελεύθερα βουνά που είναι δυνατότερο απ' τα αιολικά"!
Η νεολαία, μαχητική και πρωτοπόρα, κατέθεσε την πιο ζωογόνο πνοή αφού είναι αυτή που προσδίδει επιπλέον ελπίδα και προοπτική στον Αγώνα.
Ένας πλούτος συνθημάτων έδωσε το στίγμα:
-"Όλη η Ελλάδα μια οροσειρά, δεν αντέχει άλλο μπουλντόζες και μπετά".
-"Κάτω τα χέρια από τα βουνά".
-"Η πράσινη ανάπτυξη δεν μας παραμυθιάζει, τη φύση καταστρέφει και τα βουνά ρημάζει".
-"Αγώνας ταξικός και οικολογικός, θα είναι η απάντηση από δω και μπρος".
-"Ελεύθερα βουνά χωρίς αιολικά".
-"Τα σχέδια που κάνετε θα μείνουνε στους χάρτες, σε τούτα τα βουνά θα ξαναβγούν αντάρτες".
-"Ενάντια στης φύσης τη λεηλασία, αγώνας για τη γη και την ελευθερία".
-"Βουνά καμένα, χωριά πλημμυρισμένα, κράτος και κεφάλαιο μάς πνίξανε στο αίμα".
-"Εκείνοι για τα κέρδη λεηλατούν τη φύση, οι ταξικοί αγώνες η δική μας λύση".
-"-"Ούτε στην Καζάρμα ούτε πουθενά, κάτω τα χέρια από τα Άγραφα".
-"Λευτεριά σε ποτάμια και βουνά"....
και πλήθος άλλων ευρηματικών συνθημάτων που ξετύλιξε αυθόρμητα στο δρόμο η αυτενέργεια και η δημιουργική έμπνευση των διαδηλωτών!
Συνεχίζουμε... με ψυχή βαθιά!
Για να μην αφήσουμε τα κέρδη του ενεργειακού λόμπι να νικήσουν την αισθητική, τα ύψη και τη ζωή! Για να μην περάσει η μπότα της στυγνής εμπορευματοποίησης πάνω από ισοπεδωμένα βουνά, στερεμένα ποτάμια και καταληστευμένους ταπεινωμένους ανθρώπους.
✓ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΒΟΥΝΑ - ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ !
Το χθες ήταν η αρχή, το αύριο κυοφορεί ακόμη πιο δυνατή συνέχεια...
*****
Και τώρα ας αφήσουμε και τα βιντεάκια να... μας ξεναγήσουν κι αυτά στις στράτες του αγώνα!
* (Φωτο: από Αθήνα "Άρης Π." και "Ευρ. ιχν" - φωτο: από Καρπενήσι Γ.Μ. και Μ.Α. - βίντεο από τη διαδήλωση: "Ε.Ι.")
Η πραγματική υπογραφή ενός Πολιτισμού είναι τα Ελεύθερα Βουνά!
Το Βουνό δεν μπορείς να το περιορίσεις, να το μαντρώσεις, να το σκλαβώσεις, να το ποδηγετήσεις. Έτσι του απαγάγεις τη μεγαλοσύνη και την ανεξαρτησία, τού σκοτώνεις την ψυχή, αναιρείς την ίδια του την υπόσταση και μαζί υποβαθμίζεις και τον Άνθρωπο.
Με κουμπωμένες στη ράχη του τις σιδερένιες θανατηφόρες βέργες δολοφονείται η Ιστορία, η Αισθητική, το Κάλλος, ο Πολιτισμός.
Τόσους αιώνες τα βουνά μας άντεξαν "Άγραφα", μη γραμμένα στους χάρτες της εξουσίας, έτσι όπως τα έπλασε η σοφή μητέρα μας, η φύση. Φύλαξαν τους κλέφτες και τους αντάρτες, ξαπόστασαν τους οδοιπόρους, έθρεψαν τους ντόπιους, γέμισαν με γαλήνη και ευφορία τόσες και τόσες ψυχές που τα προσέγγισαν με σεβασμό και αγάπη.
Τώρα μια χούφτα κερδοσκόποι, έλληνες και ξένοι, με τη συνδρομή της κρατικής εξουσίας, πάνε βίαια να τα ιδιοποιηθούν και να τα μακελέψουν για να γεμίσουν τα σεντούκια των κερδών τους, αυτά τα αχόρταγα σεντούκια που κρύβουν τα δάκρυα και τους στεναγμούς της ανθρωπότητας.
Εμείς, η γενιά μας, θα ανεχτούμε άραγε να γίνουμε οι σιωπηλοί αποδέκτες μιάς ανεπανόρθωτης καταστροφής για εμάς και τους επόμενους από εμάς ;;;
-Έξω τα άθλια ανεμοτέρατα από τα βουνά της ελευθερίας.
Για άλλη μια φορά ο εξέχων Ευρυτάνας συγγραφέας Στέφανος Γρανίτσας (1880 - 1915) μας ξεναγεί στα "Ήμερα και τα άγρια του βουνού και του λόγγου" ! Πάμε λοιπόν να γνωρίσουμε τον Αετό -αλήθειες και μύθους γύρω από αυτόν- μέσα από τη χαρισματική πένα του αείμνηστου συμπατριώτη μας, σε αλλοτινές εποχές όπου στα χωριά μας ενυπήρχαν και πλάσματα της φύσης, που πολλά εξ' αυτών τείνουν πλέον να εκλείψουν, μα και... άνθρωποι που σήμερα σπανίζουν!!!
Ιδού:
"""""""""""""""
Ο ΑΕΤΟΣ
Πώς ο παμπόνηρος αετός κατώρθωσε να γελάση την Βυζαντινήν Αυτοκρατορίαν, την Δημοτικήν ποίησιν και τον συνάδελφον κ. Σίμον, ότι είναι ο μάλλον υπερήφανος πολίτης του πτερωτού κόσμου; Όλαι σχεδόν αι λεηλατικαί επιχειρήσεις του αποτελούν την ανωτέραν μορφήν της ζωικής πονηρίας. Διά την καταδίωξιν του λαγού έχει την εξής μέθοδον: Καταρτίζει εταιρείαν, η οποία μοιράζει τους ρόλους της κατά το κυνηγετικόν σύστημα. Οι μεν εκτελούν καθήκοντα λαγωνικών οι δε κυνηγών. Τα λαγωνικά εισέρχονται εις το δάσος και γαυγίζουν, οι δε κυνηγοί καταλαμβάνουν τας υψηλοτέρας θέσεις του δάσους, τα λεγόμενα καρτέρια, οπόθεν ο ατυχής λαγός έχει την συνήθειαν να διέρχεται όταν καταδιώκεται.
Η συνήθειά του αύτη δεν είναι εντελώς ηλιθία. Το μόνον προφυλακτικόν όπλον του είναι η ακοή του. Δια να κατορθώνη λοιπόν να πληροφορήται τι του γίνεται, μόλις αντιληφθή ότι ευρίσκεται υπό καταδίωξιν διευθύνεται προς τα καρτέρια. Εκεί τον περιμένουν οι αετοί - όπως άλλως τε και οι κυνηγοί - και τον αρπάζουν με τα νύχια των. Η μόνη διαφορά την οποίαν έχουν από τους κυνηγούς είναι, ότι οι τελευταίοι μεταχειρίζονται όπλα. Ποιος έκλεψε το σύστημα από τον άλλον, αυτό είναι ζήτημα της ιστορίας του κυνηγίου. Υπάρχουν όμως και λαγοί, οι οποίοι αφού απέκτησαν πικράν πείραν, κινδυνεύσαντες πολλάκις εις τα καρτέρια, εγκατέλειψαν την τακτικήν αυτήν και άμα ακούουν γαυγίσματα κρύβονται εις τις τούφες, πράγμα το οποίον δεν το κάνουν όταν αντιληφθούν κυνηγετικά σκυλιά, διότι γνωρίζουν, ότι αυτά τους «παίρνουν τον ντορόν των» δηλαδή μυρίζονται τα ίχνη των. Διά τους αετούς όμως είναι βέβαιοι, ότι στερούνται της οσφραντικής δυνάμεως και άμα τους ακούουν χώνονται εις τις τούφες. Εντεύθεν και ο σχετικός μύθος:
Κάποιος λαγός καταδιωκόμενος από αετόν, διηγείται ο εν λόγω μύθος, ηθέλησε να κρυβή εις μίαν τούφαν, όπου, κατά κακήν του τύχην, έτυχε να ευρίσκεται και μία χελώνα. Ο λαγός εζάρωσεν υπό την τούφαν και έγινε ένα με το χώμα. Τότε εις την χελώναν ήλθε το κέφι να ερωτοτροπήση μαζί του. Ματαίως ο δυστυχής λαγός προσεπάθησε να της παραστήση, ότι η διαγωγή της ήτο άτοπος, ότι θα κατηγορούντο επί παρανόμω συνοικισμώ κ.τ.λ. Η χελώνα επέμενε.
Τότε ο λαγός είδεν ότι πάσα αντίστασις ήτο όχι μόνον μάταιος κόπος, αλλά και επικίνδυνος, διότι εκινδύνευε να τους ακούση ο αετός, αναστέναξε και είπε-
Για το χατήρι του αετού πέρνα και συ την ώρα σου, μωρή χελώνα.
Διά πολλούς κτηνοτροφικούς ορεινούς πληθυσμούς ο αετός είναι βάσανον, όσον και ο λύκος. Επέρχονται κατά τα κοπάδια και ρημάζουν τα πρόβατα. Τα μεν μικρά τα σηκώνουν με τα νύχια τους, διά τα μεγάλα δε πρόβατα, όπως και τα δαμάλια, άλογα και τραγιά έχουν την εξής μέθοδον: Κάθονται εις τον σβέρκον του θύματος, βυθίζουν τα νύχια τους εις τον λαιμόν του, φέρουν τα φτερά τους ως χάμουρα εις τα μάτια του, τα κλείνουν ώστε να μη βλέπουν καθόλου και έπειτα αρχίζουν να κτυπούν το μέτωπόν του με το ράμφος των. Εκείνο παραλογίζει από τους πόνους και ορμά να φύγη. Αλλ’ όπως είναι θεόστραβον, γλυστρά εις κανένα γκρεμόν και γίνεται κομμάτια.
Τότε ο αετός κάθεται και κολατσίζει την λείαν του. Λέγω κολατσίζει, διότι είναι αχόρταγον ζώον.
Προ ολίγων ετών εγκατεστάθησαν εις ένα γκρεμόν του χωριού μας ζεύγη αετών και μας εσήκωναν κάθε μέρα δεκαπέντε είκοσι αρνιά. Οι χωριανοί συνήλθαν και τους επεκήρυξαν προς πέντε πρόβατα τον έναν.. Όποιος, δηλαδή, σκοτώσει έναν αετόν να παίρνη ως αμοιβήν πέντε πρόβατα. Πέντε εξ νέοι ανέλαβον το έργον του Ηρακλέους. Έκαμαν εταιρείαν και αφού επήγαν επάνω από το γκρεμόν, εκρέμασαν ένα διά κλήρου με δαυλιά στα χέρια να βάλη φωτιά στις φωλιές των. Την πρώτην ημέραν η απόπειρα απέτυχεν. Οι αετοί έτυχε να γυρίζουν εκείνην την ώραν και επέπεσαν ως θηρία επάνω εις τον πυρπολητήν, τον οποίον ετρόμαξαν να σώσουν οι σύντροφοι του.
Την άλλην εβδομάδα ο κρεμασθείς κατώρθωσε να ρίψη φωτιά μέσα εις τις φωλιές που ήσαν γεμάτες μικρά πουλιά. Οι αετοί έφθασαν αφού πλέον ήρχισαν να καίωνται αι φωλιές των
Οι παρευρεθέντες περιγράφουν ένα σπαρακτικόν θέαμα. Ετουφέκιζαν απ’ επάνω τους αετούς, αλλ’ εκείνοι ωρμούσαν εις την φωτιάν διά να σώσουν τα μικρά των, και άλλοι εκαίοντο μαζί τους, άλλοι εκαψαλίζοντο και έπεφταν δίχως πτερά κάτω στους βράχους. Όσοι εγλύτωσαν έφυγαν και δεν εξαναγύρισαν στα μέρη μας. Από τότε είμεθα πλέον ήσυχοι. Όσο για φλογέρες - το φτερό του αετού γίνεται η γλυκυτέρα φλογέρα - έχομεν υλικά από την εποχήν εκείνην. Πέρυσι μόνον μας επεσκέφθησαν δύο τρεις, εσήκωσαν κάμποσα αρνιά, και το τελευταίο θύμα των ήτο ένα σκυλί του κυνηγιού. Το ήρπασαν ενώ εκυνηγούσεν ένα λαγόν. Να το εξέλαβον για λαγό, ή να το ετιμώρησαν διότι επενέβαινεν εις τα καθήκοντά των;
Επειδή πιθανόν να υπάρξουν και ζωόφιλοι κυρίαι, αι οποίαι ίσως συγκινηθούν από το άγριον χάλασμα των φωλεών, σημειώνομεν και την γνώμην την οποίαν έχουν οι αετοί περί γυναικών. Τρεις σταυραετοί καθόντανε, λέγει ένα τραγούδι, και έκλαιγαν «τα ντέρτια τους και τα παράπονά τους». Ο ένας έκλαιγε πως μέθυσε, ο δεύτερος πως εχήρευσε. Τότε ο τρίτος εγύρισε και τους είπεν:
Τι κλαις εσύ που μέθυσες,
ταχειά θα ξεμεθύσης.
Τι κλαις εσύ που χήρεψες,
άλλη γυναίκα παίρνεις.
Τουτέστι η γυναίκα του έλειπεν ή αρνί το ίδιο πράγμα είναι.
-Αιολικές ιεροσυλίες στα Βουνά της Λευτεριάς, των Εξεγέρσεων και της Ιστορικής Μνήμης;;;
-Φαραωνικοί ανεμοτενεκέδες εκεί που η Μητέρα Φύση απλώνει τα πιο λαμπρά στολίδια της ντύνοντας τις ψυχές των παιδιών της με γαλήνη, χαρά, ευεξία;;;
-Μακέλεμα της Ομορφιάς στο βωμό της Κερδοφορίας;;;
-Παράδοση της δικής μας Γης, της συλλογικής μας περιουσίας, σε κάθε λογής αδηφάγα κοράκια με εταιρικά διακριτικά με τη συνδρομή του Κράτους-διεκπεραιωτή των συμφερόντων τους;;;
*****
Παραθέτουμε παρακάτω ανακοίνωση της Κίνησης Πολιτών για τα Αιολικά στις ΔΕ Φουρνάς και Κτημενίων
Κ Ι Ν Η Τ Ο Π Ο Ι Η Σ Η
Πραγματοποιήθηκε η συμβολική πεζοπορία διαμαρτυρίας και αλληλεγγύης
για τις ανεμογεννήτριες στις ΔΕ Φουρνά & Κτημενίων του Δήμου Καρπενησίου
Ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα της Κίνησης Πολιτών για τα Αιολικά στις ΔΕ Φουρνά και Κτημενίων, πολίτες από τα γύρω χωριά, το Καρπενήσι, την Μακρακώμη και την Καρδίτσα, με την πεζοπορία από την Βρύση Σερμιντζέλη και τα Κόκκαλα μέχρι τα Τρία Σύνορα, εκεί όπου σχεδιάζεται η εγκατάσταση εκατό (100) συνολικά ανεμογεννητριών, διατρανώσαμε ότι δεν θα επιτρέψουμε και δεν θα δεχτούμε την άναρχη εγκατάσταση σνεμογεννητριών στον τόπο μας.
Δεν θα δεχτούμε και δεν θα επιτρέψουμε την καταστροφή του ελατοδάσους του Φουρνά με την κατασκευή των αιολικών σταθμών, τις δεκάδες των χιλιομέτρων νέων δρόμων και των άλλων συνοδών έργων. Δεν θα δεχτούμε και δεν θα επιτρέψουμε την μετατροπή των νοτιοανατολικών Αγράφων σε Βιομηχανική Ενεργειακή Περιοχή.
Πολίτες, Σύλλογοι και Κινήσεις Πολιτών, ενώσαμε τις φωνές μας καλώντας τους αρμόδιους φορείς και την κυβέρνηση να εξεταστούν οι σωρευτικές επιπτώσεις που θα έχουν αυτές οι εκατό βιομηχανικές εγκαταστάσεις στο ανυπολόγιστης αξίας οικοσύστημα και στην οικονομία της περιοχής, να σταματήσουν τώρα αυτά τα σχέδια και να μην προχωρήσει το έγκλημα!
Γενική είναι η εκτίμηση ότι το αποτέλεσμα αυτών των εγκαταστάσεων με τα συνοδά τους έργα σ’ αυτά τα υψόμετρα (δρόμοι πρόσβασης, κτίρια, πυλώνες, κόψιμο δέντρων, σκυρόδεμα, ανεμογεννήτριες κλπ) είναι λιγότερο «πράσινο» από το αντιστάθμισμα της παραγόμενης «καθαρής ενέργειας». Δεν φτάνουν οι γενικές διακηρύξεις για την προστασία του περιβάλλοντος και την κλιματική αλλαγή!
Συνεχίζουμε, κλιμακώνουμε, δυναμώνουμε!
ΚΙΝΗΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΑΙΟΛΙΚΑ
ΣΤΙΣ ΔΕ ΦΟΥΡΝΑ ΚΑΙ ΚΤΗΜΕΝΙΩΝ
* Στην ΠΟΡΕΙΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ & ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ συμμετείχαν και τους ευχαριστούμε επίσης:
√ Η πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Καρπενησίου Γεωργία Γκαρίλα
√ Ο Σύλλογος Γυναικών Φουρνά
√ Ο Εξωραϊστικός Σύλλογος Βράχας «Η Μεταμόρφωση του Σωτήρος»
√ Η Πρωτοβουλία Αγώνα Βράχας για την Φύση και την Ελευθερία
√ Ο Πεζοπορικός – Φυσιοδιφικός Σύλλογος Καρπενησίου
√ Ο Ελληνικός Ορειβατικός Σύλλογος Καρδίτσας
√ Ο Ελληνικός Πεζοπορικός - Ορειβατικός Σύλλογος Μακρακώμης
√ Ο Όμιλος Φίλων του Δάσους
√ Εκπρόσωποι της Λαϊκής Συσπείρωσης Καρπενησίου και Φθιώτιδας
√ Το Δίκτυο Φορέων και Πολιτών για την Προστασία των Αγράφων
√ Η Πολιτιστική Περιβαλλοντική Ομάδα ΟΞΥΓΟΝΟ των Αγράφων
√ O Μορφωτικός και Πολιτιστικός Σύλλογος Παύλιανης
√ Η Ανοιχτή Συνέλευση ενάντια στην Πράσινη Ανάπτυξη και στα Αιολικά στα Άγραφα
√ Η Κίνηση Πολιτών «Πήλιο Καθαρό από αιολικά»
√ Φοιτητές του Τμήματος Δασολογίας του Καρπενησίου
√ Ο Θωμάς Κώτσιας, τ. βουλευτής Ευρυτανίας
*****
ΥΓ1: Την Κυριακή 3 Δεκεμβρίου στις 11 το πρωί στη Βασική Βιβλιοθήκη του Καρπενησίου, θα πραγματοποιηθεί ενημερωτική ημερίδα με θέμα "ΑΠΕ και η σχέση τους με το Περιβάλλον". Η ημερίδα διοργανώνεται από το Συντονιστικό Αθήνας και από Ευρυτανικούς Συλλόγους και Φορείς. Όσοι θα βρίσκονται στην Ευρυτανία αυτή την ημέρα, καλό και χρήσιμο θα ήταν να δώσουν το παρόν.
ΥΓ2: Ο Ευρυτανικός Λαός ξεσηκώνεται, ξαναθυμάται τις αγωνιστικές του παραδόσεις, μεταλαβαίνει από το διαχρονικό δισκοπότηρο του Αγώνα, εμβαπτίζεται στο νάμα του Δίκιου, αντιστέκεται με ψυχή βαθιά και θα νικήσει και εδώ και εκεί και παντού!
Μπορεί η κλιματική αλλαγή να διατυμπανίζεται από εκείνους που …την προκάλεσαν
Μπορεί οι νονοί της κάθε δυνατής μπόρας να ψάχνουν νέα ονόματα να την βαφτίσουν!
Μπορεί η αστυφιλία και οι κυβερνήσεις των τελευταίων τουλάχιστον 50 χρόνων να έχουν νεκρώσει τα κύτταρα της πατρίδας μας, τα πανέμορφα λίκνα ήρεμης και πραγματικής ζωής, τις αγαπημένες ρίζες της ζωής μας, τα χωριά της Ελλάδας μας…
Ένα όμως είναι βέβαιο!
Ο άνθρωπος παραμένει μικρός, ελάχιστος, παρ’ όλες τις… επιτυχίες των επιστημών και την…πρόοδό του στην έρευνα και την τεχνολογία. Κι αυτό είναι πραγματικά ελπιδοφόρο!
Δεν θα μπορέσει να τα καταστρέψει όλα!
Κάθε χρόνο στις 9 Μαΐου γιορτάζει ο Άη Νικόλας ο εν Βουναίνοις ο Θεσσαλός! Εκείνη τη μέρα εδώ και πολλά χρόνια καμιά 40αριά ανθρώποι ανεβαίνουμε στον ιερό βράχο του Αη Νικόλα στο χωριό Σέλος ή Βύθισμα κοντά στο Κρίκελλο Ευρυτανίας.
Τρία τα μονοπάτια που μπορεί κάποιος ν’ ανέβει εκεί ν’ ανάψει ένα κεράκι, τιμής στον Άγιο Νικόλαο, αλλά και σε ανάμνηση των προγόνων μας Σελιωτών που κουβάλησαν στον ώμο τους, μαζί με τη φτώχεια τους τη μεγάλη, μεγάλο βάρος υλικών να χτίσουν το μικρό πέτρινο εκκλησάκι!!
Το πρώτο ξεκινάει απ’ την «αμαξιτή οδό», ο Θεός να την κάνει αυτοκινητόδρομο, μετά το χωριό Μαρίνο, στο ρέμα στη θέση Κλειδί, και με συνεχή ανηφόρα φτάνει στο πιο δύσκολο σημείο πριν το εκκλησάκι, τον βραχώδη σκαλωπατιά τον επονομαζόμενο κωλοσούρτη.
Το δεύτερο ξεκινάει απ’ τον Σέλο εκεί στην περιοχή Πάδη, που δεν βυθίστηκε όταν το χωριό πήγε στο ρέμα τη δεκαετία του 1930, εκεί που σήμερα υπάρχει το εκκλησάκι της Παναγιάς, το οποίο γιορτάζει στις 23 Αυγούστου και γίνεται το ανάλογο πανηγύρι.
Το τρίτο και το πιο «ομαλό» είναι αυτό που ξεκινάει απ’ την περιοχή Μεγάλη Βρύση Κρικέλλου και φτάνει στο ίδιο σημείο του κωλοσούρτη.
Εκείνο ακολουθήσαμε οι τέσσερίς μας, οι δύο Σελιώτες, συνοδεύοντες δύο κυρίες ειδικευμένες στα αιωνόβια δέντρα και στη βιοποικιλότητα της Μάνας Φύσης.
Η Κική και η Έλενα κάθε τόσο σταματάνε αφού βρίσκουν μανιτάρια μικρά μεγάλα, ποικιλόχρωμα, βρώσιμα και παραισθησιογόνα… Τα φωτογραφίζουν και ακούμε τα ονόματά τους σε λατινική ορολογία άγνωστη σε μας.
Το μονοπάτι ανηφορίζει για μισή ώρα περίπου και μετά τον πρώτο αυχένα κατηφορίζει μέσα σε πανέμορφο αρχέγονο δάσος με έλατα! Μετράμε κορφές σε αρκετά έλατα και βρίσκουμε όχι μία, όπως έπρεπε, αλλά πολλές. Έως και δέκα μετρήσαμε! Μας εξηγεί η Κική ότι αυτό δείχνει ότι πριν πενήντα, εκατό χρόνια, εκεί βοσκούσαν πολλά γιδοπρόβατα. Έτσι είτε τα ζωντανά έτρωγαν την αρχική βασική κορφή του νεαρού τρυφερού έλατου, είτε οι άνθρωποι που τα βοσκούσαν κομπόθιαζαν τη βασική τους κορφή! Ήταν αυτή μια συνήθης ενέργεια των βοσκών αφού «το ξέταζαν»! Εάν τον άλλο χρόνο το δέντρο συνέχιζε να ζει συμπέραναν ότι και οι ίδιοι θα είναι υγιείς! Έτσι το ταλαίπωρο δέντρο έχοντας καλό υπόβαθρο και δύναμη ανάστρεφε πολλές φορές όλα τα περιφερειακά του κλαριά της πρώτης μετά την κορυφή σειράς προς τα πάνω αντικαθιστώντας τη μία με πολλές κορφές! Κλαδοβρίθεια λέγεται τούτο μας είπε η Κική! Και πολύ μας άρεσε ο όρος. Δηλαδή το δέντρο βρίθει κλαδιών!!
Στο δρόμο μας, ξαπλωμένα πολλά γέρικα έλατα έχουν δώσει αυτό που χρειάζεται η φύση για να αναγεννάται! Κοντά στο νεκρό σάπιο κορμό τους φυτρώνουν μανιτάρια, άλλα έλατα και κέδρα και ότι μπορεί να φανταστεί κάποιος που θέλει να ψάξει αυτό που λέμε βιοποικιλότητα. Τελευταία όλων όμως σαπίζουν τα κλωνάρια τους!
Περπατώντας δεν μπορώ να μην αναφέρω αυτό που μου φέρνουν στον νου μου αυτά τα ξερά κλωνάρια των κατακείμενων σαπισμένων ελάτων. Μου θυμίζουν τη θειά Μάρω στο Κρίκελλο τη δεκαετία του 1950! Πήγαινε η θειά Μάρω στο Κρίκελλο με το γαϊδούρι της στο δάσος ψάχνοντας ακριβώς αυτά τα πεσμένα σάπια έλατα. Ξερίζωνε απ’ το σάπιο κορμί του ελάτου αυτά τα κλωνάρια, τα φόρτωνε στο γαϊδούρι της και αυτά ήταν η καύσιμη ύλη για το τζάκι της όλο το χειμώνα!! Η θειά Μάρω θα ήταν κοντά στα 80 της χρόνια! Έμενε μόνη της. Δεν χρειάστηκε αυτή ούτε επίδομα θέρμανσης ούτε ηλεκτρονικό marketpass για να επιβιώσει!! Ούτε καν σκέφτηκε ποτέ να ζητήσει βοήθεια! Και ποτέ της δεν βάφτισε με κάποιο ανθρώπινο όνομα την κακοκαιρία ούτε καν σκέφτηκε ότι ήταν κακοκαιρία. Ήταν φυσικό τον χειμώνα να βρέξει και να χιονίσει. Και τότε χιόνιζε πολύ! Το φκιάρι έμπαινε μέσα απ’ την πόρτα ώστε το πρωί να κόψουμε δρόμο για τη βρύση, για το σχολείο, για την πλατεία….
Πάντα όταν βλέπω τέτοια εικόνα ξερών κατακείμενων ελάτων τη θυμάμαι με πολλή αγάπη, αφού ήταν τόσο καλή γιαγιά η θειά η Μάρω!!
Ένα επιβλητικό πουρνάρι
Και άρεσε η ιστορία της στην ομάδα μας, και με την κουβέντα βγήκε άνετα ο ανήφορος και πιο άνετα ο κατήφορος έως ότου φτάσαμε στο τεράστιο πουρνάρι στα Μοναστήρια, έτσι έλεγαν παλιά την περιοχή αυτή, λίγο πριν φτάσουμε στον Αη Νικόλα.
Η Κική μέτρησε το πουρνάρι και βρήκε την περίμετρο περίπου 4,5 μέτρα, που σημαίνει διάμετρο περίπου 1,5 μέτρο! Για πουρνάρι είναι τεράστιο, επιβλητικό και νοιώθεις τόσο όμορφα, τόσο προστατευμένος να καθίσεις στις κοτρώνες ακριβώς δίπλα στη ρίζα του, που κάποιος έχτισε σαν μικρή βάση τουρλοκάλυβας.
Θα ξανάρθουμε, είπε, με τον ειδικό καθηγητή που διαθέτει το εργαλείο και θα μετρήσει με τον δικό του τρόπο την ηλικία του. Σίγουρα θα είναι πέντε αιώνων δέντρο ετούτο.
Ο τεράστιος μαλόκεδρος!
Με προσοχή να μην γλιστρήσουμε στα πουρναρόφυλλα τα ξερά, κατηφορίζουμε ακόμα εκατό μέτρα και βρισκόμαστε μπροστά στο ακόμα μεγαλύτερο μνημείο της Μάνας Φύσης!
Η Κική το βλέπει με τα μάτια της αλλά και με την ψυχή της και κλαίει! Συγκινείται αφού βλέπει ίσως και χίλια χρόνια πίσω, όταν εκείνο φύτρωσε εκεί ή κάποιο χέρι το φύτεψε! Μα είναι ανάμεσα σε πέτρες!
Εξωτερικά δε φαίνεται καθόλου χώμα που να δίνει τροφή σ’ ένα δέντρο! Κι όμως ο κορμός αυτός των 6,50 μέτρων περίμετρου, που σημαίνει τουλάχιστον 2 μέτρα διάμετρο, στέκεται εκεί ζωντανός και όμορφος για δέκα αιώνες ίσως. Θα δείξει την ακριβή του ηλικία ο μαλόκεδρος στον κύριο καθηγητή στην επόμενη βόλτα μας!
Εδώ ο Αντρέας μας μίλησε για την παράδοση του χωριού, που έλεγε για ένα γεγονός που απέτρεψε την κοπή του μαλόκεδρου σε σχέση και με τον Άγιο Νικόλαο.
Είπε ότι όταν χτίστηκε το χωριό θέλανε να φτιάξουν τις εκκλησίες τους και χρειάζονταν καλό ξύλο. Πρότεινε λοιπόν κάποιος να κόψουν αυτόν τον μαλόκεδρο. Πολλοί όμως αντέδρασαν θεωρώντας σωστό να μην πειράζουμε τα μνημεία της φύσης. Κι έτσι έτσι το θέμα μπήκε σε ψηφοφορία απ’ την οποία όμως προέκυψε η απόφαση της πλειοψηφίας να κοπεί το δέντρο. Ανεβαίνοντας η ομάδα με τσεκούρια και κόφτρες και πριόνια της εποχής, απ’ το πολύ απότομο μονοπάτι του χωριού, απ’ την Πάδη, ο υπέρμαχος της κοπής του μαλόκεδρου έπεσε στο δύσκολο μονοπάτι και τσακίστηκε! Όλοι είδαν το συμβάν ως μήνυμα του Αγίου να μην κοπεί το δέντρο. Κι έτσι σώθηκε ο μαλόκεδρος και ζει μια χαρά έως σήμερα. Φυσικά βοηθάει σ’ αυτό και το γεγονός ότι δεν υπάρχει σε κοντινό σημείο πρόσβαση με αυτοκίνητο που αυτομάτως θα σήμαινε τη δυνατότητα κοπής του είτε με είτε χωρίς άδεια!!
Περιεργαζόμενος τον τεράστιο κορμό του μαλόκεδρου είδα ότι ο κορμός είναι διπλός και ανάμεσά του δημιουργεί ένα κωνικό «χωνί». Πιστεύω ότι μέσα από αυτό ο μαλόκεδρος όταν βρέχει ή χιονίζει «πίνει» το νερό που χρειάζεται για να ζήσει! Γιατί γύρω του δεν έχει καθόλου χώμα να ποτιστεί. Όλη του η τροφή βρίσκεται στο βάθος κάτω απ’ τους βράχους.
Δεν ήταν δυνατόν μετά από αυτά τα μνημεία, να μην φτιάξουν οι Σελιώτες εκεί παραδίπλα κι ένα ανθρώπινο έργο τιμής σ’ Εκείνον που τόσο σοφά έφτιαξε ετούτον τον πλανήτη! Και έχτισαν με τον τρόπο που προανέφερα το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου.
Δεν είναι μακριά απ’ τον μαλόκεδρο αλλά ακριβώς μετά τον μαλόκεδρο αρχίζει ο κωλοσούρτης. Είναι αυτός σκαλιά πέτρινα φυτεμένα στο βράχο όσο γίνεται πιο στέρεα, χωρίς τσιμέντο φυσικά, ώστε απλώς να μπορεί κάποιος να πατήσει πάνω τους και ν’ ανέβει. Βράχος στο βράχο. Για να γίνουν χύθηκε πολύς ιδρώτας τίμιος απ’ τους Σελιώτες εδώ και πολλά χρόνια.
Ανεβαίνουμε με δυσκολία αλλά υποβοηθούμενοι από συρματόσχοινο που τοποθέτησαν τα παιδιά του φυσιολατρικού συλλόγου Καρπενησίου πριν από 3 χρόνια! Αξίζει ένα μεγάλο ευχαριστώ απ’ όλους μας σ’ αυτά τα παιδιά! Έκαναν πολύ καλή δουλειά, γιατί το σημείο αυτό είναι αρκετά επικίνδυνο, είτε να κυλήσει κάποιος προηγούμενος πέτρα στους επόμενους και να τους τραυματίσει ή ακόμα και να ξεφύγει ένα πόδι και να βρεθείς στον γκρεμό.
Δεν είναι μακριά το εκκλησάκι! Ανοίγει ο Αντρέας που ξέρει τα κατατόπια και ανάβουμε όλοι κεράκι ευτυχείς και γεμάτοι, ψυχικά και σωματικά! Απ’ το σημείο αυτό βλέπουμε κάτω μας και απέναντι στη βάση της Καλλιακούδας ότι απόμεινε από τον βυθισμένο Σέλο, με τις τέσσερις εκκλησιές του και τα άλλα τόσα σπιτάκια του! Ακούμε εκεί κάτω στην Παναγιά ήχο από μηχανάκι που κόβει ξύλα. Είναι ο Νίκος ο Μπούρας ο Σελιώτης που έχτισε πρόσφατα σπίτι εκεί στη ρίζα που γεννήθηκε. Σήμερα με ανθρώπους απ’ το Καρπενήσι καθαρίζουν έλατα επικίνδυνα να πέσουν πάνω στην εκκλησούλα της Παναγιάς στο χωριό.
Σε λίγο, σε μιάμιση ώρα, θα μας περιμένουν στην πλατεία στο Κρίκελλο να πιούμε ένα τσίπουρο.
Χτυπάμε την καμπάνα στο πουρνάρι μπροστά απ’ το εκκλησάκι και φεύγουμε για την επιστροφή. Τώρα έχουμε μετά τον μαλόκεδρο και το πουρνάρι που αποχαιρετάμε με αγκαλιές, απότομη ανηφόρα αλλά σε έδαφος καλό χωμάτινο και ντυμένο με δέντρα! Αυτά δίνουν τη σιγουριά και την ηρεμία που αναπληρώνει τη δύναμη που χρειάζεται να ανέβει κανείς μια ανηφόρα με κλίση αντίστοιχη του κωλοσούρτη!
Φτάνουμε κουρασμένοι και παίρνουμε μια ανάσα στα χωράφια του Τσιπετού, κάτω απ’ την Κρικελλιώτικη Τσιούμα, εκεί που έσπερνε ο Αλέκος Τσιπετός, Σελιώτης παντρεμένος στο Κρίκελλο, βρίζα και έβγαζε το ψωμί του όλης της χρονιάς!
Από εκεί ξεκινάει σημαδεμένο το όμορφο μονοπάτι που μας έφερε σε τούτον τον ιερό τόπο και ξαναβλέποντας τα «γλυπτά» όπως χαρακτήρισε η Έλενα, τα ελάτια που ξεράθηκαν, ξεγυμνώθηκαν και είναι έτοιμα να δώσουν τροφή στα επόμενα, φτάνουμε στον αυχένα και στην κατηφορική διαδρομή της αρχής του μονοπατιού προς τη Μεγάλη Βρύση.
Όταν έχεις τη δυνατότητα να κάνεις μια τέτοια διαδρομή στα αγαπημένα μας χωριά, πώς είναι δυνατόν να ζεις στις μεγαλουπόλεις;
Κάπως έτσι ορίζεται η πραγματική ζωή. Κι εμείς ως μεγάλοι ανθρώποι πια δεν ζητάμε πολλά! Η ησυχία και η παρέα της Μάνας Φύσης είναι ότι καλύτερο! Κι αυτή είναι απλοχέρα, όταν εμείς τη σεβόμαστε!
Το Καρπενήσι καμένο από τους ναζί εγκληματίες (Ιστορική φωτογραφία του Σπύρου Μελετζή)
Με ομόφωνη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου του Καρπενησίου επικυρώθηκε η Πρόταση που κατέθεσε ο συναγωνιστής Δημήτρης Γκορόγιας εκ μέρους της Λαϊκής Συσπείρωσης για την Ανέγερση Μνημείου σε Κεντρικό Σημείο της πόλης του Καρπενησίου με τα Ονόματα των δολοφονηθέντων συμπατριωτών μας κατά τη διάρκεια των δύο επιδρομών των γερμανών ναζί το Νοέμβριο του 1943 και τον Αύγουστο του 1944.
Επίσης ομόφωνα αποφασίστηκε να οριστεί και Ημέρα Μνήμης που η ακριβή της ημερομηνία θα προσδιοριστεί σύντομα.
Είναι μία σημαντική απόφαση που περιμένουμε, βέβαια, την ΥΛΟΠΟΙΗΣΗ της το συντομότερο δυνατόν.
Τότε -με την υλοποίηση της απόφασης αυτής- θα έχει αποκατασταθεί ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ μετά από 80 ολόκληρα χρόνια(!!!) κατ' αρχάς η ιστορική ασέβεια απέναντι στους παππούδες και τις γιαγιάδες μας που "έπεσαν θύματα" των ναζήδων εγκληματιών και των δωσίλογων συνεργατών τους στα δύο ολοκαυτώματα του Καρπενησίου και πολλών χωριών της Ευρυτανίας.
Παράλληλα θα δοθεί μία επιπλέον ώθηση ώστε να ανοίξει κι ο δρόμος της έμπρακτης και ανυποχώρητης διεκδίκησης των αποζημιώσεων από το γερμανικό κράτος - δολοφόνο (και) για τους Ευρυτάνες πληγέντες και τις οικογένειές τους, στα πλαίσια της συνολικότερης διεκδίκησης.
Η απόφαση αυτή χαροποίησε όσους παλέψαμε και θα συνεχίσουμε να παλεύουμε με κάθε τρόπο και από κάθε χαράκωμα για να σπάσει η σιωπή, να ηττηθεί η λήθη και να μην εκτοπιστεί η Ιστορική Μνήμη του τόπου μας, της Ανταρτομάνας Ευρυτανίας που αποτέλεσε το επίκεντρο του Επαναστατικού Αντιστασιακού Αγώνα κόντρα στη μαύρη σκλαβιά του φασισμού για τη χιλιάκριβη τη λευτεριά και την πολυπόθητη λαοκρατία! Για να μην ξεχάσουμε ποτέ ούτε εμείς ούτε οι επόμενες γενιές τι σημαίνει φασισμός και ποιο σύστημα υπηρετεί.
Δεν θα κρύψουμε ότι και από την πλευρά μας νιώθουμε μία βαθιά Ηθική Δικαίωση για έναν πολύχρονο, και ίσως μοναχικό αγώνα, που δόθηκε επί πολλά χρόνια από αυτό εδώ το δικό μας έντυπο μετερίζι, τον "Ευρυτάνα ιχνηλάτη" από το 2011 μέχρι σήμερα (δείτε τα ανάλογα αφιερώματα από το ιστολόγιό μας : 1 , 2 , 3 , 4 , 5 , 6 , 7 , 8 , 9 , 10 , 11 )
Αντί επιλόγου δημοσιεύουμε την ιστορική εισήγηση του Δημήτρη Γκορόγια από τη Λαϊκή Συσπείρωση Καρπενησίου που υπερψηφίστηκε ομόφωνα την 15η Νοέμβρη 2023.
*****
Συζήτηση - απόφαση ανέγερσης μνημείου απόδοσης τιμών και διατήρησης της ιστορικής μνήμης για τα θύματα της διπλής επέλασης των Ναζιστικών στρατευμάτων κατά της πόλης του Καρπενησίου και της ευρύτερης περιοχής την 7-11-1943 και την 9-8-1944 (εισηγητής ο δημοτικός σύμβουλος κ. Γκορόγιας Δημήτριος).
ΣΥΝΟΠΤΙΚΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
Αρχές Νοέμβρη του 1943 οι γερμανικές κατοχικές δυνάμεις αποφασίζουν να χτυπήσουν το κέντρο ανάπτυξης της Ελληνικής Αντίστασης την Ευρυτανία, κυρίως δε το ηρωικό Καρπενήσι. Επίλεκτες μεραρχίες χιλιάδων ανδρών των Ες Ες και της Βέρμπαχτ ξεκινούν ταυτόχρονα από Λαμία και Αγρίνιο. Υποστηρίζονται μάλιστα από μονάδες τεθωρακισμένων και πυροβολικού.
Στις 7-11 και ύστερα από αλλεπάλληλες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις οι χιτλερικές ορδές εισβάλλουν στο Καρπενήσι, την καρδιά του αντιστασιακού απελευθερωτικού κινήματος. Προηγουμένως είχαν βρεθεί αντιμέτωπες με τον ΕΛΑΣ και τους ηρωικούς αντάρτες του, οι οποίοι αν και ανεπαρκώς εξοπλισμένοι έπλητταν για μια ολόκληρη εβδομάδα τις σιδερόφραχτες γερμανικές φάλαγγες. Με συνεχείς ενέδρες και εναλλασσόμενες πλευρικές επιθέσεις, καθυστερώντας έτσι την άφιξή τους στο Καρπενήσι. Ώστε να δοθεί χρόνος στις ΕΑΜικές οργανώσεις για την εκκένωση της πόλης και τη φυγάδευση με ασφάλεια των αμάχων στα βουνά. Η εκδικητική μανία των βανδάλων ξέσπασε πάνω στο άδειο Καρπενήσι. Πυρπόλησαν την πόλη μετατρέποντας σε θλιβερά αποκαϊδια καλαίσθητα δημόσια κτήρια, σπίτια και ξενοδοχεία. Έπληξαν ακόμα και το πέτρινο Γυμνάσιο. Λεηλάτησαν τις περιουσίες των κατοίκων, ενώ σφαγίασαν και έκαψαν ζωντανούς συμπατριώτες μας κυρίως ανήμπορους, ηλικιωμένους και γυναικόπαιδα που δεν πρόλαβαν να διαφύγουν.
Λίγους μήνες αργότερα στις 8 ή στις 9 του Αυγούστου 1944, χιλιάδες πάνοπλοι Γερμανοί φασίστες πλαισιωμένοι από απεχθείς εγχώριους δοσίλογους και θλιβερούς γερμανοτσολιάδες θα μπουν ξανά στο μαρτυρικό Καρπενήσι. Αυτή τη φορά θα ισοπεδώσουν κυριολεκτικά ότι υπάρχει όρθιο στην πόλη και σε πολλά χωριά της ευρύτερης περιοχής. Τα ανθρώπινα θύματα του νέου ολοκαυτώματος θα είναι πολύ περισσότερα και οι υλικές καταστροφές επίσης πολλαπλάσιες.
Θα αποχωρήσουν λίγες ημέρες αργότερα, ύστερα από αδιάκοπα ισχυρά χτυπήματα του ΕΛΑΣ και με σημαντικές απώλειες. Οι βασανισμένοι, χαροκαμένοι αλλά με απίστευτα αποθέματα ηρωισμού κάτοικοι, σε συνεργασία με τις αντιστασιακές οργανώσεις της περιοχής θα ξεκινήσουν αμέσως το τιτάνιο έργο της στέγασης, της ανοικοδόμησης, της αποκατάστασης ζωτικών κοινωνικών λειτουργιών.
Μεταφέρουμε μικρό απόσπασμα από το αναγνωστικό της Ε΄ΚΑΙ ΣΤ΄ τάξης που εκδόθηκε το 1944 από την ΠΕΕΑ και το Παιδαγωγικό φροντιστήριο, με την επιμέλεια και τη συγγραφική συμμετοχή του καθηγητή Παπαμαύρου και άλλων κορυφαίων παιδαγωγών εκείνης της ιστορικής περιόδου:
«……Στις 6 Αυγούστου, ημέρα Κυριακή πήραμε μέρος στη γιορτή της 13ης Μεραρχίας. Το απόγευμα της ημέρας αυτής ο λαός των Ευρυτανικών χωριών σχημάτισε μεγάλη διαδήλωση στους δρόμους του Καρπενησίου. Το βράδυ το πλήθος χόρευε στην πλατεία. Χορεύαμε κι εμείς.
….Δεν περνά πολύ ώρα και ο καπετάνιος της Μεραρχίας ανεβαίνει στη σκηνή της πλατείας και αναγγέλλει στον κόσμο πως οι Γερμανοί μαζί με τους προδότες και μαύρους άρχισαν επίθεση. Άρχισαν είπε από δυο μεριές, από το Αγρίνιο κι από τη Λαμία και προχωρούν για το Καρπενήσι. Στο δρόμο καίνε χωριά και καταστρέφουν τα γεννήματα. Εκείνο το βράδυ φύγαμε με κάποια ανησυχία για τα σπίτια μας…»
Ενώ είχε ολοκληρωθεί η παρούσα εισήγηση έλαβα μια σύντομη παρέμβαση από τον κ. Γιάννη Δημητρίου με την οποία με πληροφορούσε ότι σχεδιάζεται και θα πραγματοποιηθεί προς το τέλος του 2024 ,με πρωτοβουλία της υπηρεσίας των ΓΑΚ, επιστημονικό συνέδριο με θέμα : 80 χρόνια από την καταστροφή του 1944. Το οποίο θα ασχοληθεί με τα ιστορικά γεγονότα και τις συνέπειες της καταστροφής του Καρπενησίου από τα ναζιστικά στρατεύματα το 1944. Αυτή είναι μια άλλη, σχετική μεν πλην και διαφορετική πρωτοβουλία την οποία ευπειθώς χαιρετίζουμε. Αναμένοντας φυσικά και τις τελικές λεπτομέρειες του σχεδίου διεξαγωγής, από τις οποίες θα τεκμηριώνεται και η βούληση του συνεδρίου να εξασφαλίσει μια αδιαμφισβήτητα αντικειμενική προσέγγιση των γεγονότων, αλλά και των διαχρονικότερων αποτελεσμάτων αυτής της φασιστικής θηριωδίας.
Μεταξύ των πολλών και ένθερμων μηνυμάτων που έφθασαν σε μένα, για την υποστήριξη του θέματος που συζητάμε, δεσπόζει εκείνο της 70χρονής δασκάλας από το Κρίκελλο, από το οποίο σας μεταφέρω ένα μικρό απόσπασμα. Δείχνει με εμφαντικό τρόπο το πόσο αργήσαμε στην ανέγερση αυτού του βωμού μνήμης και ευγνωμοσύνης και το πόσο άμεσες θα πρέπει να είναι οι ενέργειές μας σαν δημοτική αρχή από εδώ και μπρος:
7 Νοέμβρη του Σκιγιάτη, του αιματοκυλισμένου 2023…
Σκιαγμένο το φεγγάρι συμμαζώνει τα δάκρυα της Γυναίκας που κρατά στην αγκαλιά της αγριολούλουδα…
Αργοσέρνοντας το βήμα της γυροφέρνει το βλέμμα το γεμάτο απόγνωση, απορία, θλίψη, παράπονο σε πλατείες και σταυροδρόμια της πολύπαθης πρωτεύουσας της ανταρτομάνας Ευρυτανίας… Ψάχνει… Διαβάζει επιγραφές… Αναζητά ονόματα….. Σκύβει στ’ αποκαΐδια της ψυχής, σκαλίζει τη στάχτη της και γράφει: …..Γιάννης Ψιλόπουλος, Ανδρομάχη Φαρμακίδη, Φωτεινή Μαμαλιού, Νίκος Τσουκαλάς, Χαράλαμπος Παπαθανασίου, Αγγελική Συγγούνη, Μαρία Σκοτίδα, ……………………………………….. γράφει…. γράφει….
Γράφει για να μνημονεύσει όσους η Πολιτεία ξόριασε στης αρνησιάς τη λίμνη…..
…Αργόσυρτο το μοιρολόι ξεχύνεται απ’ τα χείλη της μαυροφορεμένης Γυναίκας για να χαιρετίσει τον μισοσβησμένο Ήλιο της Δικαιοσύνης. Δυσβάσταχτος κόμπος στον λαιμό ανακαλεί τους νεκρούς. Λυγμός αγιοκέρι γι’ αυτούς που θυσιάστηκαν στον Βωμό των Ιδανικών. Γεμίζει ο αέρας μάτια βυθισμένα στη θλίψη.
Τα λυπήθηκε η Κλωθώ και στρογγυλοκάθισε στα σκαλιά του Δημαρχείου…
Στρίβει και ξαναστρίβει στ’ αδράχτι της το νήμα για να το δώσει στις υφάντρες της να ξομπλιάσουν τα ονόματα των Ηρώων που όργωσαν τα διάσελα της Λευτεριάς, των ανθρώπων που βασανίστηκαν, που κάηκαν ζωντανοί, που δολοφονήθηκαν…..
Και κάθε φορά που φτύνει το νήμα για να το ψιλομακρύνει, γιατί είναι ο κατάλογος μακρύς, φασκελώνει τους απανταχού «γυμνοσάλιαγκες» της εξουσίας που φρόντισαν και φροντίζουν επιμελώς να θάψουν το αλφαβητάρι της Θυσίας, να κόψουν τον ομφάλιο λώρο των παιδιών με τη μνημοσύνη…………..
Για τους παραπάνω λόγους και με μοναδικό σκοπό την αποκατάσταση μιας 80χρονης συλλογικής παράλειψης που μας αφορά όλους
ΕΙΣΗΓΟΥΜΑΙ:
Την λήψη απόφασης από το σημερινό συμβούλιο για την ανέγερση, στην κεντρική πλατεία του Καρπενησίου, ενός αντάξιου αφιερώματος ιστορικής μνήμης και τιμής των παντοιοτρόπως φονευθέντων συμπατριωτών μας από τις Γερμανικές δυνάμεις εισβολής και τους εγχώριους προδότες-συνεργάτες τους. Το μνημείο θα περιλαμβάνει ανάπτυξη ονομαστικού καταλόγου μαρτύρων, για τους οποίους υπάρχουν διαθέσιμα και εξακριβωμένα στοιχεία. Φυσικά ο κατάλογος αυτός θα μπορεί να εμπλουτισθεί με κάθε νεώτερη εγγραφή θυμάτων που ήθελαν προκύψει από μια μελλοντική πληροφορία, έρευνα και εξακρίβωση των στοιχείων.
Την καθιέρωση της μίας εκ των δυο ημερομηνιών (7-11 ή 8/8) ως την επίσημη ημέρα απόδοσης τιμών και ιστορικής μνήμης. Θεωρώ περισσότερο δόκιμη και λειτουργική την 8η Αυγούστου. Προς αυτό συνηγορούν και τα μεγέθη των δύο καταστροφών.
Την ανάληψη, εκ μέρους της δημοτικής αρχής μιας μελλοντικής υποχρέωσης για την τεκμηριωμένη ανάδειξη του τοπικού μας ολοκαυτώματος από τις φασιστικές δυνάμεις κατοχής καθώς και για την έγερση αξίωσης ανάλογων γερμανικών αποζημιώσεων.
Εκφράζοντας την βεβαιότητά μου ότι ένθερμα θα στηρίξετε την πρότασή μου σας ευχαριστώ όλους εκ των προτέρων, μάλιστα δε και από μέρους όλων των συμπατριωτών μας που άμεσα ή έμμεσα έχουν υποστεί τις βαρύτατες συνέπειες τών (2) ναζιστικών επιδρομών.
*****
- Δόξα και Τιμή στα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας. Α θ ά ν α τ ο ι !
- Με ψυχή βαθιά κρατάμε άσβεστες τις μνήμες της Ανταρτομάνας Ευρυτανίας!
