Ασφαλώς και λατρεύουμε τη μάνα φύση, αλλά ειδικά η 1η ΜAH ΔΕΝ είναι η ημέρα της… “γιορτής των λουλουδιών” όπως προσπαθεί να μας πείσει αυτό το σύστημα της εκμετάλλευσης το οποίο άλλωστε, για χάρη των κερδών του, λεηλατεί ποικιλοτρόπως και τη φύση και τον άνθρωπο. Χρόνια τώρα η πονηρή προπαγάνδα επιχειρεί με χίλιους δύο τρόπους να διαστρεβλώσει το νόημα της εργατικής πρωτομαγιάς, προβάλλοντας τη μέρα αυτή ως μια ανώδυνη ανοιξιάτικη γιορτούλα, με στόχο βέβαια να αφαιρεθεί από τις συνειδήσεις το βαθύ περιεχόμενο και το μήνυμα της συγκεκριμένης επετείου. Όμως η Πρωτομαγιά ήταν και θα είναι η ημέρα-σύμβολο που ανήκει αποκλειστικά στον κόσμο της εργασίας. Ένα σπουδαίο διαχρονικό ορόσημο που αναφέρεται στις ιστορικές μνήμες των ανθρώπων του μόχθου : στις παγκόσμιες εξεγέρσεις και διεκδικήσεις της εργατιάς, αλλά και στα μεγάλα οράματά της για μια νέα δίκαιη κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.
Με αίτημα αιχμής την καθιέρωση του 8ωρου ξεσπούν μεγαλειώδεις απεργίες χιλιάδων εξαθλιωμένων εργατών που αργοπέθαιναν δουλεύοντας σα δούλοι από 12 ως 16 ώρες την ημέρα. Οι απεργοί εργάτες του Σικάγο αντιμετωπίζονται με ωμή βία από τις κρατικές δυνάμεις καταστολής και τους πληρωμένους μπράβους των εργοδοτών. Επακολουθούν σφοδρές συγκρούσεις. Στη συνέχεια, μέσω μιας στημένης δίκης-παρωδίας, 4 πρωτοπόροι μαχητές απεργοί της εξέγερσης οδηγούνται στις αγχόνες. Ατρόμητοι οι ηρωικοί μελλοθάνατοι τραγουδούν επαναστατικούς ύμνους του εργατικού κινήματος, ενώ ακόμη και την ύστατη ώρα, μπροστά στα ικριώματα, καταγγέλλουν με γενναιότητα το ένοχο σύστημα της μισθωτής σκλαβιάς. Ένας από αυτούς, ο Αύγουστος Σπάις, θα φωνάξει πριν τον κρεμάσουν: «Θα έρθει κάποτε ο καιρός που η σιωπή του θανάτου μας θα είναι πιο δυνατή από τις φωνές μας που στραγγαλίζετε εδώ σήμερα»! Τα επόμενα χρόνια το 8ωρο κατοχυρώνεται…
Από τότε το δέντρο των διεκδικήσεων ποτίστηκε με πολύ αίμα σε όλες τις χώρες του κόσμου και έτσι κερδήθηκαν βασικά δικαιώματα για τους ανθρώπους της βιοπάλης.
Σήμερα, πολλές δεκαετίες μετά τη θυσία της Πρωτομαγιάς του Σικάγο, οι κατακτήσεις ενάμισυ αιώνα αφαιρούνται σε μια νύχτα από το σύμμαχο μπλοκ "ΔΝΤ -ΕΕ - Εγχώριας Εξουσίας -Εργοδοσίας" με δεκανίκια ορισμένες προσκυνημένες “συνδικαλιστικές” ηγεσίες. Ακόμη και το 8ωρο καταστρατηγείται, ειδικά στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, όπου οι 10-12 ώρες δουλειάς αποτελούν πλέον άτυπο καθεστώς. Εργαζόμενοι με είκοσι και εικοσιπέντε χρόνια εργασίας πετιούνται στο δρόμο, λίγο πριν τη σύνταξη. Τα νέα παιδιά είτε σκοτώνουν τα όνειρά τους στην ανεργία είτε ξεζουμίζονται με τρίωρα και τετράωρα για ψίχουλα. Οι αυτοαπασχολούμενοι και οι μικροεπαγγελματίες αργοσβήνουν. Και οι απόμαχοι συνταξιούχοι γονείς και παππούδες μας, μετά από τόσες δεκαετίες σκληρής δουλειάς, μετράνε με μια πληγωμένη αξιοπρέπεια τις πενταροδεκάρες της ανέχειας. Και λίγοι, πολύ λίγοι, εξακολουθούν ανενόχλητοι να τρώνε με χρυσά κουτάλια στην πλάτη των πολλών που υποφέρουν. Μια σκανδαλώδη ανισότητα προκαλεί όλο και μεγαλύτερη απέχθεια στη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας.
Μας οδηγούν σε ένα νέο εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα. Θα τους αφήσουμε να μας φτάσουν ξανά όπως πριν το… 1886; Είναι η ερώτηση που κρέμεται πια από τα χείλη όλων και γυρεύει έμπρακτη απάντηση…
