Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2023

Αντιπολεμικόν!


Πέφτουν τα βόλια εμπρός στα πόδια του

χίλιες φωτιές τον φοβερίζουν

χυμούν ν' αρπάξουνε τα νειάτα του

σαν πύρινες οχιές σφυρίζουν.


Και το τουφέκι μεσ' τα χέρια του

σπέρνει θανάτους αναμμένους...

Ποιος ξέρει πόσους αιματόχυσε

πόσους ξαπλώνει σκοτωμένους !


Μα στο μεθύσι το θεότρελλο

πούχει το νου του θαμπωμένον

περνούν σα βόλια οι ενθύμησες

των μακρυνών αγαπημένων!


Κι' έρχεται η μάννα κεροπρόσωπη

κι' η αδερφούλα μαραμμένη

κι' ο τρεμοκίνητος ο γέροντας

κι' η αλησμόνητη ερωμένη !


Μεσ' τη φωτιά του στάζουν δάκρυα

και αμίλητος καθένας στέκει

κι' όλοι ξαπλώσανε τα χέρια των

να του κρατήσουν το τουφέκι !


-Ω μυριοπόθητα φαντάσματα

που μ' αγκαλιάζετε κλαμμένα,

παραμερίστε κι' είμαι αλύπητος,

αλυπητος στον ίδιο εμένα !


Και χύνεται μπροστά σαν άνεμος

-τώρα ποιο φάντασμα τον πιάνει -

Πέρνει τη φλόγα χρυσοστέφανο.

Ήρθε το βόλι... τους ξεχάνει !


{του μεγάλου Ευρυτάνα λογοτέχνη Ζαχαρία Παπαντωνίου (1877-1940). Το σπάνιο αυτό ποίημα φέρει τον τίτλο "Λησμονημένοι" και εμπεριέχεται στο ποιητικό έργο του "Πολεμικά τραγούδια", έτος 1898}

                                   *****

ΥΓ. Σε λίγα εικοσιτετράωρα και συγκεκριμένα την 1η Φλεβάρη συμπληρώνονται 83 χρόνια από την εκδημία του Ζαχ. Παπαντωνίου. Επιλέξαμε το συγκεκριμένο ποίημα ως μια σπαρακτική κραυγή αγωνίας στους άγριους καιρούς που βιώνει η ανθρωπότητα. 

blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2023

Το ζαρκάδι


Ο αείμνηστος Ευρυτάνας συγγραφέας Στέφανος Γρανίτσας (1880-1915) μάς συστήνει το ζαρκάδι με τις χάρες και τα βάσανά του, μέσα από το εξαιρετικό βιβλίο του με τίτλο : "Τα άγρια και τα ήμερα του βουνού και του λόγγου".

Ιδού:

-----------------------------

ΤΟ ΖΑΡΚΑΔΙ

Υποθέτω ότι είναι από τα συγκινητικότερα ποιήματα της μητρικής στοργής ο περυσινός θάνατος μιας Ζαρκάδας, όπως τον διηγούνται πολλοί κυνηγοί. Εί­χαν παγάνα παρά τον Αχελώον δι’ αγριογούρουνα. Απροόπτως όμως ενεφανίσθη μία Ζαρκάδα με το παιδί της. Οι κυνηγοί επυροβόλησαν την Ζαρκάδα, η οποία προηγείτο ολίγα βήματα, αλλ’ απέτυχον. Αμέ­σως μετ’ αυτήν ήρχετο το μικρό της, το οποίον επυροβόλησαν και ελάβωσαν. Εκείνο εβέλαξε και η ατυχής μητέρα του, η οποία ήτο εκτός βολής πλέον, εγύρισε βελάζουσα και αυτή διά να ιδή την τύχην του μικρού της. Οι κυνηγοί την επυροβόλησαν και η κακή της τύχη δεν ηθέλησε να τελείωση το βάσανόν της. Αντί να την σκοτώσουν, την επλήγωσαν εις τα πόδια. Όταν την μετέφεραν εις την ακροποταμιάν, η Ζαρκάδα έπεσεν επάνω στο παιδί της και έκανε σαν άνθρωπος.

Και οι κυνηγοί, οι οποίοι γνωρίζετε τι θηριώδεις ψυχάς έχουν, ενθυμούνται ακόμη με συγκίνησιν το δράμα αυτό.

Εννοείται όμως ότι τούτο δεν τους εμποδίζει καθόλου να τα κυνηγούν συστηματικώς. Διότι κατ’ εξοχήν τα Ζαρκάδια, ως απονήρευτα, αγνοούν ολότελα να προφυλάσσωνται και προ παντός συχνάζουν εις μέρη καλοπάτητα.

Η γειτονική επαρχία Βάλτου είναι κυριολεκτικώς η χώρα των Ζαρκαδιών. Πρώτον διότι είναι τόπος ήμερος - εννοώ τα χώματά του και τα δένδρα του - και δεύτερον διότι είναι τόσον πυκνά δασωμένος, ώστε να ημπορήτε να περπατήτε δέκα ώρας υπό δένδρα. Ευτυχώς οι συμπατριώται του κ. υπουργού των Ναυτικών Ν, Στράτου, δεν ομοιάζουν, τους άλλους αγριανθρώπους της Ελλάδος. Ποτέ δεν ενθυμούμαι πυρκαϊάν εις τον Βάλτον.

Μία κακή γλώσσα μου έλεγεν άλλοτε, ότι οι Βαλτινοί τα χρειάζονται τα δάση διά τον εαυτόν τους» επειδή οπωσδήποτε ευρίσκονται εις συχνοτέρας δοσο­ληψίας με την Δικαιοσύνην. Αλλ’ οφείλομεν να ομολογήσωμεν, ότι τώρα δεν υπάρχει ο λόγος αυτός, διότι ο κατ’ εξοχήν τόπος των φυγοδίκων έγινεν επί Βενι­ζέλου κυριολεκτικώς λάδι. Και πρέπει να σημειωθή ότι επαρουσιάσθησαν μόνοι των εις τας Αρχάς, χωρίς καμμίαν επέμβασιν της εξουσίας. Τώρα εις τα άλλοτε φυγοδικοβριθή δάση μόνον βοσκούς και κυνηγούς θα απαντήσετε.

Εντόπιοι κυνηγοί, φημιζόμενοι διά τας εκδρομάς των, είναι οι κ. κ. Καραγιάννης πρώην βουλευτής, Σ. Πετίνης, Σ, Στράτος, Χαβίνης και μερικοί άλλοι. Άλ­λοτε επεσκέπτετο τους δρυμώνας του Βάλτου και ο αγαπητός κ. Σπήλιος Χαραμής. Αλλά τώρα έχομεν καιρόν να τον ιδούμε.

Τα Ζαρκάδια του Βάλτου έχουν και εις τας Αθήνας ένα αντιπρόσωπόν των, τον Κίτσον του κ. Μπενάκη, ο οποίος συλληφθείς μικρός, εχαρίσθη εις τον φίλτα­τον κ. Περικλή Καραπάνον, παρά του οποίου μετεβιβάσθη εις τον τωρινόν κύριόν του.

Ημερεύουν ευκολώτατα και είναι πολύ απονήρευτα, σχεδόν μέχρις ηλιθιότητος. Έχουν ένα βάδισμα ή μάλλον ένα πήδημα ρυθμικόν, μαθηματικώς υπολογισμένον από τους κυνηγούς, διά να τα τουφεκίζουν επιτυχώς. Είναι το ζώον της ταχύτητος και τα δημο­τικά τραγούδια δανείζονται απ’ αυτό εικόνας γληγοράδας και σβελτωσύνης:

Ποιος είν’ αξιός και γλήγορος

να τρέξη σαν ζαρκάδι

Τριών μερών περπάτημα

τρεις ώρες να το κάμη;...

Το φθινόπωρον αρχίζουν ν’ αλλάζουν χρώμα και μέχρι της ανοίξεως γίνονται κατακάστανα. Άμα όμως ανοιξιάση, αρχίζουν και παίρνουν το καφεκόκκινον χρώμα τους και όσον προχωρεί η θερινή εποχή και θρέφονται, τόσον περισσότερον κοκκινίζουν. Η ουρά τους μόλα ταύτα εις το κάτωθεν μέρος είναι άσπρη, εξ ου και η λαϊκή ευχή «ν’ ασπρίση, να γεράση σαν του ζαρκαδιού την ουρά».

Λέγεται ότι τα Ζαρκάδια τρελλαίνονται άγνωστον τι χόρτον τρώγοντα. Προ ετών ένα Ζαρκάδι εποδοτσάκισεν ένα κυνηγόν μόλις το ετουφέκισε. Τον επήρε στα πόδια και οσάκις τον επλησίαζε επηδούσε να τον σκοτώση. Εκείνος ανέβη εις ένα δένδρον και το Ζαρ­κάδι από κάτω εκουτρούσε τον κορμόν. Επί τέλους έφυγε και, όταν μετά ημέρας ευρέθη νεκρόν, τότε αντελήφθησαν ότι η παραφροσύνη του ωφείλετο εις το ότι τα σκάγια είχαν χωθή στα ριζαύτια του και διέσεισαν τον εγκέφαλόν του.

Τα καταδιώκουν μανιωδώς οι λύκοι, ανακαλύψαντες, φαίνεται, ότι έχουν νόστιμον κρέας. Αλλ’ αυτά φεύγουν ως αστραπή, και μόνον αν πιασθούν τα εύμορφα ξύλα της κεφαλής των από τίποτε κλαδιά, κατορθώνουν και τα συλλαμβάνουν οι λύκοι. Αλλ’ ούτε πέντε άνθρωποι δεν ημπορούν να κρατήσουν ένα Ζαρκάδι. Είναι τόσον πολυδύναμα, ώστε οι λύκοι προσ­παθούν να τ’ αρπάξουν από κρίσιμα μέλη του σώματός των διά να τα δαμάσουν. Πολλά Ζαρκάδια όμως συγυρίζουν ένα λύκον και λέγεται ότι ευρήκαν λύκους νεκρούς με ίχνη κτυπημάτων από ξύλα Ζαρκαδιών.

Άμα ημερεύουν τα Ζαρκάδια είναι ανοικονόμητα. Δεν ορίζετε κήπον, κλήματα, δένδρα, σπίτι, κουζίναν. Πρέπει να είσθε πάντοτε κλειδωμένοι. Δι’ αυτό και τα χαρίζομεν ευχαρίστως άμα οικονομούμεν κα­νένα. Αλλ’ υποθέτω ότι και ο κ. Μπενάκης θα έχη βαρεθή ήδη τον Κίτσον, διότι, όπως είπα, είναι με­γάλο βάσανον, το οποίον δεν γνωρίζω και τι σκοπόν έχει. Να θρέφω μίαν πέρδικα, ένα κόσσυφον, μάλι­στα. Μίαν αλεπού ακόμη προτιμότερον. Τουλάχιστον θα με διασκεδάζη με τας πονηρίας της. Αλλά ένα ηλίθιον πλάσμα, όσον εύμορφον και αν είναι, υποθέτω ότι μόνον εις την κατσαρόλαν είναι χρησιμώτερον. Και μάλιστα άμα είναι από τον Βάλτον, όπου, κατά τους ιστορικούς, έστελλεν ο Λούκουλλος και επρομηθεύετο τ’ αρνιά του, ούτε λόγος είναι να γίνεται, ότι δεν έχει άλλην χρησιμότητα.

Όσον διά τον μητρικόν πόνον, ο οποίος εστοίχισεν εις την ατυχή ζαρκάδαν ένα εκούσιον θάνατον, νομίζω ότι θα ήτο το μόνον που θα εδικαιολόγει κάποιαν παράτασιν της απαγορεύσεως του κυνηγίου κατά τους εαρινούς μήνας. Αλλά μαζί με τα αβλαβή ζαρκάδια θα επροστατεύοντο και ένα πλήθος επι­βλαβών ζώων, όπως οι λαγοί, τ’ αγριογούρουνα, οι έσβοι, οι αετοί, οι λύκοι, τα τσακάλια και τόσαι άλ­λαι μάστιγες της γεωργίας και της κτηνοτροφίας. Αν αι Κυρίαι της Εταιρείας των Ζωόφιλων έχουν αντίθετον γνώμην, ας καταργήσουν τα γουναρικά, διά να σωθούν τα ατυχή κουνάβια, τα πλέον ακίνδυνα ζώα.

blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2023

Σήμαντρο της Λευτεριάς!


* Ένα ξεχωριστό κείμενο Μνήμης και Τιμής από την Κρικελλιώτισσα "Ακευσώ"


Ιοστεφής η Ηώς στολιζόταν μπροστά στον καθρέφτη του Ήλιου για να καλημερίσει της Ευρυτανίας τ’ αδούλωτα βουνά, να χορέψει με της δροσοσταλίδας τα λαμπυρίσματα, ν’ αχνοξεδιαλύνει σκοτεινά λαγούμια, να ξεπροβοδίσει τον Έρωτα στων παιδιών το κάλεσμα.

Με την καραμπίνα στον ώμο, ο Νικόλας ανηφόριζε αγκομαχώντας στο διάσελο του Τσιπετού, λίγο πριν τα Σκαλώματα. Σαν απόκοσμο ξωτικό ξεπρόβαλε μέσα απ’ της ομίχλης τα διάφανα πέπλα. Σβάρνιζε τ’ αρβύλια του κάθε φορά που ένοιωθε τα σκιρτήματα της ζωής. Τα μάτια του χτένιζαν τις θαμνοφωλιές στο αλπικό τοπίο, για να σημαδέψει θήραμα ζηλευτό. Ο νους του στου λαγού τη γρηγοράδα, στου πουλιού το πέταγμα, στου ζαρκαδιού το ξάφνιασμα. Η ψυχή του, όμως, αποξεχνιόταν μαγεμένη απ’ της ομορφιάς τα χρώματα, πλανεμένη απ’ του χιονιού τη λευκή σιωπή.

Αχάραγα είχε πάρει τα βουνά. Απόστασε. Ακούμπησε την κούρασή του στη σφιχτοδεμένη αγκαλιά των λατσουδιών εκατοχρονίτικων έλατων, που είχαν μπλεχτεί σ’ ένα πρωτόγνωρο συντροφικό στασίδι. Άνοιξε τον ντορβά, πήρε τη ζυμαρόπιτα της χεροάνασσας συντρόφισσάς του και τη σεργιάνισε στου ουρανίσκου του τους γευστικούς κάλυκες, συνοδεύοντάς την με μυρωδάτο τσίπουρο, φτιαγμένο από βρωμοστάφυλο, αποσταγμένο δυό φορές.

Γαλιούριασε…

Έγειρε στο χρονοφαγωμένο βαθούλωμα, ψαχουλεύοντας για απρόσμενο συγκάτοικο.

Ένοιωσε το σίδερο να παγώνει την αργασμένη του παλάμη. Βρέθηκε να κρατάει ένα ντουφέκι. Το ξύλινο κοντάκι του χιλιοσαρακωμένο άναψε φωτιές στις θύμησες.

Πετάχτηκαν ολόρθοι από της Μνήμης το κιβούρι οι πρόγονοί του. 

Όλοι Αντάρτες. Όλοι ορκισμένοι για Λευτεριά ή Θάνατο. Ξάνοιξαν χορό πυρρίχιο οι ιστορίες του παππούλη του.

Ώρες ατέλειωτες τα βράδια του χειμώνα, τού μίλαγε  για τους πολέμους εναντίον των φασιστών, για το κάψιμο του Κρίκελλου δυό φορές από τους Γερμανούς και τους Ιταλούς, για το πάλεμα των συγχωριανών να σωθούν, να ξαναζωντανέψουν τη γη, να συναρμολογήσουν τα ξεφτίδια της παιδεμένης τους νιότης.

Άκουγε για Δασκάλους που άφησαν την πένα, άδραξαν το ντουφέκι και βγήκαν στο κλαρί τραγουδώντας:

«Με το ντουφέκι μου στον ώμο

σε πόλεις, κάμπους και χωριά,

της λεβεντιάς ανοίγω δρόμο

της στρώνω βάγια και περνά»

Για Αγωνιστές που κυνηγημένοι από Μπουραντάδες και ταγματαλήτες, τ’ άφησαν σε κρυψώνες δυσδιάκριτες, γιατί το νοιώθανε:

«Έρμο ντουφέκι σκοτεινό,

Τι σ’ έχω γω στο χέρι

Οπού συ μου ‘γινες βαρύ

Κι ο (εχθρός) το ξέρει»

Για Παλληκάρια που δεν ήθελαν, μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, να υπακούσουν στον αφοπλισμό και στη διάλυση του ΕΛΑΣ, που αρνήθηκαν να παραδώσουν «το ταίρι τους το λατρευτό», καθώς ήταν «συνέχεια του χεριού τους και το χέρι τους συνέχεια της ψυχής τους» .

Κάθε που ξημέρωνε η 12η Φεβρουαρίου, ο Νικόλας έβλεπε και ξανάβλεπε τα πρόσωπα των γενειοφόρων υπερασπιστών της Λευτεριάς, τους ήρωες λαμπαδηδρόμους της πολυπόθητης Λαοκρατίας να παραδίνουν τον οπλισμό τους πάνω σε μια ελληνική σημαία, να συμμαζώνουν στα δάκρυά τους την προδομένη Αξιοπρέπεια και να χώνουν το μικρό χελιδόνι τρομαγμένο στα άγρια γένεια τους, πολιορκημένο από γερμανοτσολιάδων και συμμάχων συμφέροντα.

Και τώρα, ακουμπώντας τα δάχτυλά του επί του τύπου των ήλων της προδοσίας, σκούπιζε τα δικά του δάκρυα, επιμνημόσυνη δέηση στους αδικοσκοτωμένους, στους κυνηγημένους, στους βασανισμένους, που αρνήθηκαν να βάλουν ταφόπλακα στην «Τιμή των όπλων», που αρνήθηκαν να ράψουν τη ζωή τους με τη μεζούρα  των σταυρωτήδων τους.

Πήρε να μεσημεριάζει. Αλυχτίσματα, σφυρίγματα, ντουφεκιές αλώνιζαν στον αγέρα. Ο Νικόλας πέρασε στον αριστερό του ώμο το πολύτιμο βρετίκι, στον δεξιό του το δικό του όπλο, και πήρε να ροβολάει κατά το χωριό σιγοσφυρίζοντας:

«Ποιος κατεβαίνει σήμερα στον Άδη;

Ποιόν κουβεντιάζει η γειτονιά κι ανανταριάζει;

Γιατί βουβά είναι τα βουνά κι οι κάμποι;

Λεβέντης εροβόλαγε….»

Από τότε το ‘χει φυλαγμένο καρτερώντας να ‘ρθει η στιγμή να το χαρίσει στο μουσείο του χωριού, που όλο λένε να φτιαχτεί κι ακόμη να πυργοθεμελιωθεί. Να το βάλει ψηλά, γιατί

«τ’ αντρειωμένου τ’ άρματα δεν πρέπει να πουλιώνται,

μον’ πρέπει τους στην εκκλησιά κι εκεί να λειτουργιώνται»

Να στέκουν εκεί Σήμαντρα της Αλήθειας.

Φανοστάτες στο πλαστογραφημένο μέλλον.

Σάλπιγγες της διακήρυξης πως «ετούτος δω ο λαός δε γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του», πως οφείλουμε σ’ αυτούς «να είμαστε έτοιμοι, κάθε ώρα είναι η δική μας ώρα».

Ξυπνητήρια της Συνείδησης:

«Κανένας δεν έχει δικαίωμα

να εξουσιάζει τα μάτια μου,

το στόμα μου, τα χέρια μου,

τούτα τα πόδια μου που πατάνε τη γης».

Σημείωση:

Οι παρεμβαλλόμενοι στίχοι είναι από τους «Ελεύθερους Πολιορκημένους» του  Διονυσίου Σολωμού, από τη «Ρωμιοσύνη» του Γιάννη Ρίτσου και από Δημοτικό Τραγούδι.


* Χαρισμένο από την "Ακευσώ" του Κρίκελλου

στους αναγνώστες του

 blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2023

Τα αγραφιώτικα βουνά...


Ποιος τα περπάτησε και δεν ένιωσε το δέος της μεγαλοσύνης τους;

Τούτα τα πανέμορφα κι απόρθητα βουνά, βάζουν φωτιά στο φυτίλι της φαντασίας και την πυροδοτούν δημιουργώντας εκρήξεις συναισθημάτων και έντονων συγκινήσεων!

Εδώ κατοικεί η πιο ανυπότακτη ιστορία, εδώ ανασαίνουν οι μνήμες και ο μόχθος πολλών γενεών σοφών ανθρώπων που για αιώνες ύφαιναν την τέχνη της ζωής σε αρμονία με το φυσικό περιβάλλον.

Εδώ αντλούμε ελευθερία και χαρά, εδώ βιώνουμε την αναγέννηση της ψυχής αποκομίζοντας συνάμα πολύτιμες εμπειρίες και διδαχές.

Τα αγραφιώτικα βουνά μάς υπενθυμίζουν πως μακριά από τον καταθλιπτικό αστικό ιστό υπάρχει ένας άλλος φωτεινός γήινος κόσμος που μας καλεί να τον γνωρίσουμε με ευαισθησία και σεβασμό στην αυθεντικότητά του.

Τα λατρεύουμε, τα χαιρόμαστε, τα περπατάμε μα και τα περιφρουρούμε απ' άκρου εις άκρον, για να κρατηθούν αγνά και αδούλωτα κι έτσι να παραδοθούν και στους επόμενους από εμάς.

Δεν διαπραγματευόμαστε ούτε μια σπιθαμή από τον ιερό τόπο των προγόνων μας.

Η ελίτ των κερδών ποτέ δεν θα καταφέρει να νικήσει την αισθητική και το δίκαιο συλλογικό αγώνα για γη και ελευθερία!






Πέμπτη 5 Ιανουαρίου 2023

Ο συναγωνιστής "ΚΟΥΚΛΟΘΕΑΤΡΟΣ" με την... "τσαρουχοναυμαχία" του!

Η παιδική ψυχαγωγία

 στο Καρπενήσι του ΕΑΜ 

Ο αείμνηστος Νίκος Ακίλογλου ή "Ακύλας" (1915-2005) ο περίφημος και αξιαγάπητος στα παιδιά, μα και γενικότερα στο λαό, "συναγωνιστής Κουκλοθέατρος", ο σεμνός αυτός λαϊκός καλλιτέχνης της ΕΑΜικής Αντίστασης, ξεδιπλώνει τις αναμνήσεις του, τότε που με τον Κουκλοθίασό του περιόδευε στην Ελεύθερη Ελλάδα, κατόπιν πρόσκλησης της νεοΐδρυθείσας ΕΠΟΝ, ξεκινώντας από που αλλού; 

Από το Λεύτερο Καρπενήσι, την καρδιά της Ανταρτοσύνης! Εκεί, τον Αύγουστο του 1943, στο εξοχικό κέντρο "Νεράιδα", που η ΕΠΟΝ είχε μετατρέψει σε χαρούμενο παιδικό στέκι των Αετόπουλων, έκανε την επιτυχή πρεμιέρα του στην πόλη μας, με την παράσταση "Τσαρουχοναυμαχία"!

Αρωγοί του Νίκου Ακίλογλου, ο Λυκούργος, ο Γεράσιμος Σταύρου, η Αλέκα και ο Λευτέρης Μυριαλής, η Άννα και ο Αλέκος Ξένος, ο Χ. Σακελλαρίου, κ.ά.

Κι έτσι με τις "ομιλούσες κούκλες" του, τον Καπετάν Γαρίδα, το Χάνο, τον Μπάρμπα Γιώργη, τη Βάβω, τον Χιτλερίνη και τον Μισελίνη, όλες κατασκευασμένες από απλά υλικά, στρατσόχαρτο, κουρελάκια, ξύλο και... αλευρόκολα, ο  "συναγωνιστής Κουκλοθέατρος" έδινε τις μοναδικές παραστάσεις του για "τα παιδιά των σισσυτίων", σε πόλεις και χωριά, με χιούμορ, κέφι μα και σπουδαίους συμβολισμούς, συνδυάζοντας με αριστοτεχνικό τρόπο την ψυχαγωγία με το πνεύμα και τα φλογερά μηνύματα του απελευθερωτικού αγώνα και της αντίστασης προς τη νέα γενιά!

Μέσα από το Περιοδικό "Επιθεώρηση Τέχνης" (Αριθ. τεύχους 87-88, Μάρτιος-Απρίλιος 1962, ΑΣΚΙ) ιχνηλατήσαμε και σας παρουσιάζουμε χαρακτηριστικά εκτενή αποσπάσματα απ' αυτή την τόσο σημαντική μαρτυρία του ίδιου του Νίκου Ακίλογλου που αφορά την παρουσία του Κουκλοθέατρου στο Καρπενήσι.

Διατηρήθηκε η ορθογραφία του πρωτοτύπου. Οι συνοδευτικές φωτογραφίες προέρχονται από: Κατιούσα, Ριζοσπάστη, Μουσείο Μπενάκη και Διαδίκτυο.

Ιδού:

*****

"(...) Δέκα πέντε μέρες πορεία ώσπου να φτάσουμε στο Καρπενήσι. Απ' όλα τα χωριά που περνούσαμε δίναμε και καναδυό παραστάσεις.

(...) Στο Καρπενήσι όταν μάθανε ότι ήρθε ο Κουκλοθίασος τούς φάνηκε περίεργο. Και μάλιστα, για την ιστορία που λένε, δεν μας χορήγησαν και συσσίτιο.

Εδώ υπάρχει μια άλλη ατμόσφαιρα ενθουσιασμού και δραστηριότητας απ' ότι μπορούσε κανείς να φαντασθεί. Θα έλεγε κανείς πως υπάρχει η αξίωση γενικά, η κάθε ενέργεια του κάθε ατόμου και οργανώσεως να ακολουθεί την ταχύτητα της σφαίρας του αντάρτη.

Η ΕΠΟΝ έχει οργανώσει ένα παιδικό σταθμό για τα Αετόπουλα. Διακοσμούμε την αίθουσα κατάλληλα και μ' ένα διαφημιστικό πανώ πάνω στην πλατεία αγγέλουμε την παράσταση. Ώρα ενάρξεως 11 πρωινή Κυριακής.

Η αίθουσα από πολύ νωρίς γέμισε από τα παιδιά που ανυπόμονα περίμεναν πότε να αρχίσουμε. Στις 11 η ώρα χρειάστηκε ν' ανοίξουμε πόρτες και παράθυρα. Πρώτη φορά είχαμε τόσο πολύ κόσμο. Αντάρτες, αετόπουλα και όλο το Καρπενήσι μικροί και μεγάλοι.

Παίξαμε ένα καινούργιο έργο την Τσαρουχοναυμαχία που ήταν απόγονοι τα ωραιότερα έργα που μας είχε δώσει η πένα του Γρηγόρη (Γεράσιμου Σταύρου).

Είναι ένα έργο - παιχνίδι που οι καπετάν Γαρίδας και Χάνος παίρνουν το τσαρούχι του Μπάρμπα Γιώργου. Το οπλίζουν με την πίπα για κανόνι, την γκλίτσα για κατάρτι και το κομπολόι για σφαίρες, και κυνηγάει γερμανικά πολεμικά που κοιτάνε να το σκάσουν από το λιμάνι.

Στο τέλος όταν ξυπνάει ο Μπάρμπα Γιώργης και βλέπει πως του λείπει τόνα του τσαρούχι και τα υπόλοιπα, του λέει η Βάβω πως μήπως τ' ανήψια του ο Γαρίδας και ο Χάνος τα πήρανε, οπότε ροβολάει στο λιμάνι.

Μαθαίνει τα καθέκαστα από το τσούρμο και μπαίνει σ' ένα βαρέλι και τραβάει ίσα για να τους πιάσει.

Τ' ανήψια αφού έχουν βουλιάξει τα πολεμικά, βλέπουν το βαρέλι και νομίζουν πως είναι υποβρύχιο και αρχίζουν να το βομβαρδίζουν, οπότε μέσα από τα θρύψαλα του βαρελιού βλέπουν το Μπάρμπα τους που τους αρπάζει στις χερούκλες του και θα τους έκανε του αλατιού εάν δε επεμβαίνανε τα παιδιά της πλατείας, που παρακαλάνε το Μπάρμπα να τους συγχωρέσει, γιατί φάνηκαν παληκάρια...

Είναι απόλαυση να παρακολουθείς την ζωντάνια των παιδιών που βλέπουν την παράσταση του κουκλοθέατρου. Δίνουνε την γνώμη τους στις ερωτήσεις των κουκλών και παίρνουνε μέρος πολλές φορές μόνα τους με τέτοια ζωντάνια, που σε καταπλήσσει.

Η παράσταση φαίνεται ότι άρεσε με το παραπάνω, γιατί την άλλη μέρα κιόλας χορηγήθηκε συσσίτιο στον θίασό μας. Αυτό το τονίζω, γιατί αν και βρισκόμαστε στην Ελ. Ελλάδα, μην ξεχνάμε ότι υπάρχει στην υπόλοιπη Ελλάδα Κατοχή. Και τα τρόφιμα είναι πολύ δύσκολα. Σιτίζεται μόνο όποιος προσφέρει θετική δουλειά στον Αγώνα. Αυτός είναι ο γνώμονας της στιγμής. Δεν υπάρχουν περιθώρια για αργόσχολους.

Ο κυριότερος συντελεστής της επιτυχίας από δω και πέρα είναι ο συγγραφέας του θιάσου μας, που με τα έξυπνα ευρήματα και τα ωραία του τραγούδια έκανε πολυαγαπητό το κουκλοθέατρό μας. 

Είναι η μόνη ψυχαγωγία αυτή την εποχή μέσα στο Καρπενήσι. Εδώ μείναμε αρκετόν καιρό και δίναμε τακτικές παραστάσεις, είτε σε παιδιά είτε σε αντάρτες ή και σε διάφορες συνδιασκέψεις και συνέδρια, συμπληρώναμε την ψυχαγωγία.

Τα καινούργια τραγούδια του Γρηγόρη τονισμένα από τον Ξένο (Αλέκο Ξένο) τα πρωτοτραγουδάνε οι κούκλες και μετά τραγουδιώντανε από μικρούς και μεγάλους το :

Θα γίνου Καπετάνιους

θα φτιάξου ουμάδα

και αμέσως η Ελλάδα

θα λευθερωθεί...

Το :

Έχουμε τα φτερά τ' αετιού

του λιονταριού τη χάρη

τη γρηγοράδα τ' αλαφιού

και την ορμή του Άρη.

Και πολλά άλλα.

Μας ζητούν απ' όλη την Στερεά να επισκεφθούμε τα χωριά τους, να παίξουμε και να τους μάθουμε την Τέχνη μας. Σ' ένα συνέδριο μάλιστα της ΕΠΟΝ ένας υπεύθυνος ζητάει από έδρας:

"Ο συναγωνιστής Κουκλοθέατρος πρέπει να επισκεφθεί και τα χωριά μας και να μάθουμε κι εμείς να παίζουμε".

Κι έτσι βαπτιστήκαμε: "Ο συναγωνιστής Κουκλοθέατρος" κι έτσι μας γνωρίζει σχεδόν όλη η Στερεά.

Αυτή την εποχή οργανώνεται στο Καρπενήσι ένα παιδαγωγικό φροντιστήριο με τον σκοπό να ξανανοίξουν στις πόλεις και στα χωριά τα σχολειά. Κοντά στ' άλλα μαθήματα ξεκλέβουν και καναδυό ώρες για την παιδική ψυχαγωγία. Μαθαίνουν να φτιάχνουν κούκλες, να παίζουν, να διακοσμούν την σκηνή και να γράφουν και έργα.

Έτσι αργότερα, όταν κάνουμε μια περιοδεία με τον θίασό μας, βρίσκουμε και φυτώρια από κουκλοθιάσους μέσα στα σχολειά, όπως ο θίασος της δασκάλας Ελένης από την Σπερχειάδα και άλλοι.

Από το Καρπενήσι ξεκινάμε για την πρώτη αξιόλογη περιοδεία στα χωριά της Λαμίας, Τυμφρηστό, Αγ. Γιώργη, Λευκάδα, Μακρακώμη, Σπερχειάδα, Υπάτη, Κόμα κ.τ.λ. Τώρα παρέα έχουμε και τον επονίτη Νικολάκη από την Λαμία που είναι από τους καλύτερους συνεργάτες. Είναι μαθητής γυμνασίου στη Λαμία. Με το κουκλοθέατρό του πρωτοστατεί στον αγώνα των μαθητών για το συσσίτιό τους. Οι παραστάσεις του ως επί το πλείστον είναι αυτοσχέδιες. Ξεσκεπάζει με τις κούκλες του τα σχέδια που κλέβουν το συσσίτιό τους. Και μια φορά επικεφαλής χιλίων - δυο χιλιάδων μαθητών αναγκάζουν τις αρχές να συνεχίσουν τα συσσίτια. Ο Νικολάκης με τον αδερφό του Αλέκο έχουν τώρα δικό τους συγκρότημα (....)

(...) Σήμερα ξαναθυμήθηκα πάλι την κούκλα μου, κι όταν την φόρεσα στα χέρια μου με κοίταζε στα μάτια σαν να μου έλεγε πως αν και είναι άψυχη, έπαιξε τον ρόλο της κι' αυτή, χαρίζοντας, στις δύσκολες στιγμές της σκλαβιάς, λίγη ζωντανή χαρά.

Ο "Κουκλοθέατρος"


blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

Κυριακή 1 Ιανουαρίου 2023

2023 ευχές!

 


Με την Αύρα και τις Αντοχές των Βουνών μας

βαστάμε...

Αισιόδοξοι και Αλύγιστοι

τη Νέα Χρονιά!


Με...

Φωτεινά Όνειρα 

Αλληλεγγύη

Αξιοπρέπεια

Αγωνιστική Στάση Ζωής!


blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"