Και ματάρχονται χρόνια πέτρινα και καιροί δίσεκτοι. Να βασανίζεται ο λαός μας στη μιζέρια και την ανέχεια πάνω σε συντρίμμια χαμένων προσδοκιών και πληγωμένων ονείρων. Οι πιο παραγωγικές ηλικίες σβήνουν μέσα στην κινούμενη άμμο της ανεργίας ή των εξευτελιστικών σχέσεων της σύγχρονης εργασιακής δουλείας. Οι απόμαχοι οι γέροντές μας, οι σεβάσμιοι γονείς και παππούδες μας, τώρα στα ύστερά τους, ταπεινώνονται μετρώντας τις πενταροδεκάρες από την σύνταξη της πείνας, οι νιότεροι θέλουν να πάρουν των ομματιών τους για τα ξένα, κι ο τόπος, αυτός ο πανέμορφος τόπος, κάνει την ομορφιά του σάβανο της απελπισίας των ανθρώπων του, που νιώθουν πια παρείσακτοι μέσα στην ίδια τους τη χώρα. Τα πήρατε όλα και σα νέοι κοτζαμπάσηδες, αχόρταγοι και άπληστοι, ρουφάτε το αίμα του απλού ανθρώπου της βιοπάλης. Ποιους χαρατσώνετε ρε; Αυτούς που με τον τίμιο μόχθο τους και τον ιδρώτα μιας ζωής παρήγαγαν τον κοινωνικό πλούτο που εσείς κηφήνες πλουτοκράτες και πολιτικοί της υποτέλειας λυμαίνεστε; Αυτούς που με χίλια βάσανα έφτιαξαν ένα σπιτάκι για να σας κάνουν στο τέλος εσάς συνεταίρους; Οι κοτζαμπάσηδες και οι πασάδες έκαναν κατάσχεση στο αλέτρι ή στο καλύβι του φτωχού που δεν κατάφερνε να ξεπληρώσει το δυσβάσταχτο χαράτσι ή τον αμαρτωλό τόκο τους. Η διαφορά σας με εκείνους ποια είναι; Η φάλαγγα κι ο βούρδουλας που αντικαταστάθηκαν με τα χημικά αέρια και τα κλομπς; Οι προύχοντες τοκογλύφοι με τους γραβατωμένους τραπεζίτες; Oι πασάδες με τους αμερικανοευρωπαίους ληστές; Κάποτε σε αυτό τον περήφανο τόπο κάποια απροσκύνητα παλικάρια παράτησαν τα φτωχοκάλυβά τους και έπιασαν τα βουνά πολεμώντας τους τυράννους. Κλέφτες τους λέγανε. Κι αργότερα αντάρτες. Μα είτε κλέφτης είτε αντάρτης πάντα ο ίδιος είναι ο λαός. Χαρατσώστε λοιπόν τώρα και το καλύβι της φωτογραφίας, για να σκάψετε μια ώρα αρχύτερα τον (πολιτικό) λάκκο σας.
