Πιστός σε εκείνο που πρέπει...

"Μείνε πιστός σε εκείνο που είναι καλό,

ακόμα κι αν είναι μια χούφτα χώμα.

Μείνε πιστός σε αυτό που πιστεύεις,

ακόμα κι αν αυτό είναι ένα μοναχικό δένδρο.

Μείνε πιστός σε εκείνο που πρέπει να κάνεις,

ακόμα κι αν αυτό είναι πολύ μακριά από εδώ.

Μείνε πιστός στη ζωή σου,

ακόμα κι αν είναι πιο εύκολο να τα παρατήσεις.."

(από μια Ινδιάνικη δέηση)

blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

Για όλους μας!

 

Προστατέψτε τους Επίγειους Παραδείσους!

Για Εμάς, για Εσάς, για τις Επόμενες Γενιές! 

(Φωτο: "Πανταβρέχει" - Ευρυτανία)

"Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

Το καρέλι, ο στρατοδίκης και ο Λάμπρος.

Στα δύσκολα χρόνια  του Εμφυλίου ο Ευρυτάν  Λάμπρος βρέθηκε κατηγορούμενος στο στρατοδικείο γιατί με το καρέλι του οποίου ήταν χειριστής διαπεραίωνε αντάρτες του ΔΣΕ από τη μία όχθη του ποταμού στην άλλη. 

Εκεί εκτυλίχθηκε ένα κωμικο-τραγικό περιστατικό ενδεικτικό του κλίματος εκείνης της εποχής.

Το γεγονός, που είναι γνωστό στα μέρη μας, περιγράφεται με μοναδικό τρόπο στο εμβληματικό βιβλίο του Μικροχωρίτη Διονύση Χαριτόπουλου με τίτλο : "ΑΡΗΣ Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΩΝ ΑΤΑΚΤΩΝ" (εκδ. Ελληνικά γράμματα). Τη συνοδευτική φωτογραφία αλιεύσαμε από το εξαιρετικό blog "Γεφύρια της Ευρυτανίας".

Σας το μεταφέρουμε αυτούσιο μέσα από τις ηλεκτρονικές σελίδες του "Ευρυτάνα ιχνηλάτη":

----------

Έτυχε όμως ο Επίτροπος να είναι νησιώτης και να μην έχει ιδέα από καρέλια, ο δε Λάμπρος να είναι βουνίσιος και να μην έχει ιδέα από νησιά και θάλασσες. Με την πρώτη ερώτηση της εξέτασης ζήτησε ο Επίτροπος από τον Λάμπρο να του περιγράψει το... πορθμείον.

Έμεινε και τον κοίταζε σαστισμένος ο Λάμπρος, γιατί πρώτη φορά άκουγε τη λέξη πορθμείον...

Και ακολούθησε ο διάλογος :

ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ : Γιατί δεν απαντάς ;

ΛΑΜΠΡΟΣ : Τι να πω ;

ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ : Για το πορθμείον σε ρωτώ.

ΛΑΜΠΡΟΣ : Δεν ξέρω τι είναι αυτό το πορθμείον.

ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ : Είναι το πλωτόν μέσον που χρησιμοποιούσες.

ΛΑΜΠΡΟΣ : Τι είναι το... πλωτόν μέσον ;

ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ : Είναι το... πλεούμενο που μετέφερες τους επιβάτες, σα να λέμε το καΐκι.

ΛΑΜΠΡΟΣ : Τι είναι το πλεούμενο και το καΐκι ; Εγώ καρέλι το ξέρω.

Έβραζε απ' τον εκνευρισμό του ο Επίτροπος, αλλά το 'βαλε πείσμα να βρει άκρη.

ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ : Και τι είναι αυτό το καρέλι που μου κοπανάς ;

ΛΑΜΠΡΟΣ : Ένα μεγάλο κασόνι.

ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ : Και πως κινείται ; Με μηχανικά μέσα ;

ΛΑΜΠΡΟΣ : Όχι, με τα χέρια.

ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ : Δηλαδή με... κουπιά.

ΛΑΜΠΡΟΣ : Όχι με τριχιά.

ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ : Και όχι με κουπιά ;

ΛΑΜΠΡΟΣ : Τι είναι τα κουπιά ;

Κάποιο πρόχειρο σκίτσο του καρελιού και κάποιες μαρτυρίες συγχωριανών του Λάμπρου για την εκ των πραγμάτων αδυναμία του να κάνει επιλογή "επιβατών" έδωσαν στον Βασιλικό Επίτροπο να καταλάβει τις διαστάσεις της προδοσίας και τον έστειλε στο σπίτι του.

blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

Εύθυμα και... Ευρυτανικά (ΙΙ)

Ο Μήτρος από ένα παραποτάμιο χωριό της Ευρυτανίας ήταν δεινός χαρτοπαίχτης και γενικώς... μεγάλη μάρκα!

Τις νύχτες τις κατανάλωνε με την τράπουλα και τις ημέρες τις αφιέρωνε στην ανάπαυση από τον νυχτερινό "κάματο"!

Τον τρακάρει κάποια στιγμή ένας γνωστός Καρπενησιώτης γιατρός και πιάνουν την κουβέντα.

-Μήτρο σε βλέπω κατακίτρινο. Μπας και καπνίζεις; τον ρωτά ο γιατρός.

-Φουλ γιατρέ μου, απαντά ο Μήτρος.

-Πόσα καπνίζεις την ημέρα;;

-Δυο πακέτα.

-Τι είπες;;; Δυο πακέτα την ημέρα;;; Να το κόψεις αμέσως γιατί δεν σε βλέπω καλά.

-Καλά γιατρέ...

Περνάει κάμποσος καιρός και ξανασυναντιώνται.

-Τι έγινε Μήτρο, έκανες καμιά προσπάθεια σε αυτό που λέγαμε τις προάλλες;

-Ναι γιατρέ μ'.

-Δηλαδή, πόσα καπνίζεις τώρα την ημέρα;

-Κανένα γιατρέ.

-Μπράβο Μήτρο, σε είδα εγώ ότι άλλαξε η όψη σου, λέει ο επιστήμων.

Κι ο Μήτρος...

-Καλός κομπογιαννίτης είσαι του λόγου σου. Το λοιπόν, από δύο πακέτα που κάπνιζα πρωτύτερα, έφτασα στα τρία τώρα. 

-Πως;;; Τώρα μόλις δεν μου είπες ότι το έκοψες;

-Για τη μέρα με ρώτησες γιατρέ, όχι για τη νύχτα. Τη νύχτα που παίζω χαρτιά τα φουμάρω. Τη μέρα κοιμάμαι!

**********

Βγήκε η βάβω η Αγγέλω στη στροφή στη δημοσιά που πέρναγε ο πλανόδιος.

-Καλώς τη γιαγιά της λέει αυτός. Τι να σου βάλω;

-Βάλε μ' παιδάκι μ' ένα σακί καλαμπόκι κι άλλο ένα με πίτουρα για τις κότες.

Τα γραπώνει ο πλανόδιος από την καρότσα και τα κατεβάζει στο δρόμο.

Η γιαγιά ανοίγει το σακουλάκι της έτοιμη να πληρώσει.

-Ξέρεις θειάκω αλλάξανε τα πράματα, τώρα πρέπει να σου βάλω και το ΦΠΑ λέει ο έμπορας.

Κι η βάβω...

-Καλά παιδάκι μ', βάλτον κι αυτόν... άμα τον τρων οι κότες!!!

***********

Κατεβαίνει ο Θύμιος από το Καρπενήσι στην Αθήνα. Πρώτη φορά που ήρθε στην πρωτεύουσα ανέλαβε να τον ξεναγήσει ο συγχωριανός του ο Γιώργης που είχε ήδη κάμποσα χρόνια στην μεγαλούπολη.

Κατέβηκαν μαζί στην Ομόνοια. Θάμαξε ο Θύμιος με όσα είδε, κτήρια, μαγαζιά, φωτεινές πινακίδες και κόσμο πολύ σαν μελίσσι να πηγαινοέρχεται.

Κάποια στιγμή εκεί που ξεχάστηκε να χαζεύει το συντριβάνι, έχασε το φίλο του τον Γιώργη.

Αρχίζει να τον αναζητά, κοιτάζει από δω, κοιτάζει από κει, τίποτε. Απελπίστηκε.

Αφού είδε κι αποείδε, βάζει τα δυο δάχτυλα στο στόμα κι αρχίζει να σφυρίζει όπως σαλαγάνε τα πρόβατα, φωνάζοντας ταυτόχρονα με όλη του τη δύναμη:

-Γιώργουυυυ, εεεε Γιώργουυυυ...

Γύρισαν στην αρχή οι περαστικοί και κοίταζαν καλά-καλά.

-Γιώργουυυυ, εεεε Γιώργουυυυ, που είσαι ωρέεεε;;;

Κοντοστάθηκαν μερικοί και δεν άργησαν να αρχίσουν τις παρατηρήσεις.

-Σσσστττ, του λένε, τι κάνεις έτσι, που βρίσκεσαι, στο χωριό σου;;

Ο Θύμιος δεν έδωσε σημασία, εκεί το χαβά του.

Μα και οι άλλοι επέμεναν:

-Σσσστττ, σσσστττ.

Ο δικός μας όμως πέρα βρέχει και δώστου ακόμη πιο δυνατά τα σφυρίγματα και τις φωνές.

Βγαίνει και μια κυρία από ένα διπλανό κατάστημα και του λέει:

-Σσσστττ κύριε, επιτέλους, σσσστττ!

Κι ο Θύμιος...

-Ωρέ δε πα να λέτε σεις, με ένα σσττττ και δυό δεν τον χάνω εγώ του Γιώργουυυ!!!

********

Τις παραπάνω εύθυμες ιστοριούλες μάς διηγήθηκαν κατά σειρά ο Γιάννης Τσιουγκρής, ο Σωτήρης Ντόκας και η κυρά-Λένη, ένα εύθυμο βραδάκι με τσίπουρα, μεζέδες και άφθονο γέλιο, στο Χάνι του Μέγδοβα δίπλα στο ποτάμι.

Να είστε όλοι καλά με υγεία και καλή διάθεση.

blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"