Ελεεινά υποκείμενα, κατακάθια του υποκόσμου, δίχως αρχές, χωρίς ανθρώπινη υπόσταση, ήταν μια χούφτα σκουλήκια-δωσίλογοι "έλληνες" προδότες που μπήκαν εθελοντικά στη δούλεψη των ιταλών και γερμανών φασιστών κατακτητών.
Στο Καρπενήσι και συγκεκριμένα στο κτήριο του γυμνασίου, εγκαθίσταται, από τις αρχές της γερμανοϊταλικής κατοχής, και συγκεκριμένα από τον Μάη του 1941, μία υποδιοίκηση της "Άλμπα Τζούλια", της πολυπληθούς ιταλικής στρατιωτικής μονάδας της Κεντρικής Ελλάδας που διατηρούσε την κύρια διοίκησή της -κομαντατούρα- στη Λαμία.
Οι "κοκορόφτεροι" του Μουσολίνι, στα πλαίσια της συνεργασίας τους με τους χιτλερικούς συμμάχους τους ανέλαβαν να κρατήσουν αλυσοδεμένη την Ευρυτανία κάτω από τα δεσμά της φασιστικής σκλαβιάς υποβάλλοντας σε αναρίθμητα μαρτύρια τους αγροτικούς πληθυσμούς της περιοχής μας (μέχρι βέβαια την 28η του Απρίλη 1943 όπου αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν ντροπιασμένοι μετά τα αλλεπάλληλα χτυπήματα του Άρη Βελουχιώτη και των Ανταρτών του ένδοξου ΕΛΑΣ).
Οι ιταλοί αποκλείουν την πόλη του Καρπενησίου με... συρματοπλέγματα, στήνουν μπλόκα με πάνοπλες φρουρές στις εισόδους και στις εξόδους της πόλης, επιβάλλουν απαγόρευση κυκλοφορίας, κανείς πολίτης δεν μπορεί να κινείται εάν προηγουμένως δεν έχει υποβληθεί σε σωματικό έλεγχο και δεν διαθέτει την ειδική κάρτα που χορηγείται επιλεκτικά από τις δυνάμεις κατοχής, ενώ σκληροί περιορισμοί τίθονται και στη διακίνηση των τροφίμων και των εμπορευμάτων τα οποία διαχειρίζονται οι κατακτητές παρέα με αδίστακτους μαυραγορίτες.
Πείνα, εξαθλίωση, συλλήψεις, φυλακίσεις, άγρια βασανιστήρια στα μπουντρούμια, βιασμοί και εκτελέσεις, συνθέτουν το μαρτυρολόγιο της Ευρυτανίας, από τον ιταλικό φασισμό.
Θαρραλέοι Ευρυτάνες αγωνιστές με πρωτοπόρους τα στελέχη της παράνομης κομματικής οργάνωσης του ΚΚΕ και μερικούς ακόμη συνεργαζόμενους αντιστασιακούς πολίτες, που στην συνέχεια θα συγκροτήσουν όλοι μαζί το τοπικό ΕΑΜ, διοργανώνουν στις αρχές του Οχτώβρη του 1941 μεγάλο Πανευρυτανικό Συλλαλητήριο μέσα στο κατεχόμενο Καρπενήσι με αίτημα να επιβληθεί στους μαυραγορίτες το λεγόμενο "παρακράτημα", δηλ. το 10% από τα προϊόντα που αγόραζαν να αποδίδεται στις φτωχές οικογένειες ώστε αυτές να σωθούν από τη φονική πείνα εκείνο τον αδυσώπητο χειμώνα του 1941. Η μαχητική κινητοποίηση του ευρυτανικού λαού κάτω από τα μάτια των έκπληκτων ένοπλων ιταλών κατακτητών, σημειώνει επιτυχία και το λαϊκό αίτημα ικανοποιείται (σ.σ. μελλοντικά θα υπάρξει σχετική ανάρτηση εκ μέρους του ιστολογίου μας γι' αυτό το σπουδαίο γεγονός που, πιθανότατα, αποτελεί το πρώτο συλλαλητήριο στην σκλαβωμένη Ευρώπη)!
Από τις πρώτες ενέργειες των ιταλών φασιστών αμέσως μετά την εγκατάστασή τους στην ευρυτανική πρωτεύουσα ήταν να ξεχυθούν στα χωριά για την αγαπημένη τους συνήθεια το πλιάτσικο και για κατασχέσεις τυχόν όπλων που διέθεταν οι χωρικοί.
Σε αυτό όμως το "έργο" τους είχαν ανάγκη από τη συνεργασία ντόπιων ρουφιάνων οι οποίοι γνώριζαν πρόσωπα και καταστάσεις. Βρήκαν λοιπόν πρόθυμα καθάρματα σαν αυτά που αναφέρουμε στον πρόλογο του άρθρου μας.
Τέτοια παλιοτόμαρα που τέθηκαν στην υπηρεσία των ιταλών σε Ευρυτανία και Φθιώτιδα ήταν: Ο περιβόητος Κοροκίδας από το Στένωμα Ευρυτανίας ένας ιταλοντυμένος αλήτης πρώην αγροφύλακας που γνώριζε λίγα καλυβοϊταλικά μιάς και είχε κάνει για ένα διάστημα μετανάστης στην Αμερική. Ένας άλλος ήταν ο Θανάσης Κιούσης ένα κοινωνικό περίτριμμα από το Μαυρίλο Τυμφρηστού, ένας ακόμη "όνομα και πράγμα" ήταν ο περιβόητος "Τουρκοχρήστος" ονόματι Χρήστος Δημητρακόπουλος από το Παλαιοχώρι Φθιώτιδας με μαύρο παρελθόν... "απόφοιτος φυλακών" όπως καταγράφονταν, επίσης ο Στέλλας ελεεινός εκβιαστής με καταγωγή από... τη Ρόδο που γνώριζε ιταλικά, ο... ιταλοϋπήκοος Προβιάς από τον Άγιο Γεώργιο, ο Πατακιάς από τα Καμπιά, ένας Βουρλάκης κ.ά.
Όλοι αυτοί καταγράφονται από ερευνητές συγγραφείς, από μαρτυρίες αγωνιστών (βλ. Μηχιώτης, Γκέκας κ.ά) καθώς και από τον Αντιστασιακό Τύπο της εποχής που αναφέρεται στον "βίο και την πολιτεία" αυτών των προδοτών.
Πολλά από εκείνα τα ανθρωπόμορφα κτήνη, ορισμένα δε ενδεδυμένα και με την προβιά του δήθεν δραγουμάνου, έμπαιναν μπροστά και οδηγούσαν τα ιταλικά αποσπάσματα στα ευρυτανικά και φθιωτικά χωριά. Εκεί χτυπούσαν την καμπάνα και συγκέντρωναν όλο το χωριό στην πλατεία. Μπρος-μπρος σε πρώτο πλάνο βρίσκονταν τα ειδικά συνεργεία βασανιστηρίων. Οι δωσίλογοι απαιτούσαν από τους κατοίκους να παραδώσουν ότι όπλα υποτίθεται ότι διέθεταν. Παλιά κειμήλια του 1821, καριοφύλια, γκράδες, κυνηγετικά. Αλίμονο σε όποιον είχε κρατήσει πολεμικό τουφέκι κατά την υποχώρηση από το αλβανικό μέτωπο, αυτός ήταν ξεγραμμένος. Όσοι είχαν και παρέδιδαν κάποιο σκουριασμένο παλιοσιδερικό γλίτωναν. Οι υπόλοιποι είτε σακατεύονταν επιτόπου από το ξύλο είτε οδηγούνταν στο Καρπενήσι στα κρατητήρια για τα περαιτέρω...
Πολλά χωριά μας πυρπολήθηκαν και πολλοί συμπατριώτες μας βασανίστηκαν και σφαγιάστηκαν κατά τη διάρκεια τέτοιων ή παρόμοιων επιδρομών επί των ημερών της μαύρης φασιστικής κατοχής (βλ. Μικρό και Μεγάλο Χωριό , Χρύσω , Κρίκελλο κλπ).
Ενδεικτικά είναι όσα διαβάζουμε στην παράνομη αντιστασιακή εφημερίδα "Η Μαχόμενη Ευρυτανία" (φ. 1, 15-2-1943) η οποία γράφει χαρακτηριστικά : "...των Ιταλών που μας καταδικάσαν σε θάνατο, που λεηλάτησαν και έκαψαν τα χωριά μας, που βίασαν και βιάζουν τις γυναίκες και τα κορίτσια μας, των ίδιων των Ιταλών που μας βασανίζουν μεσαιωνικά, μας σφάζουν, μας ψήνουν ολοζώντανους".
Η ίδια εφημερίδα αναφέρεται ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΔΟΤΕΣ Στέλλα, Κοροκίδα, Κιούση, Τουρκοχρήστο, Πατακιά, αποκαλώντας τους "γνωστά κατακάθια της κοινωνίας μας".
Ανάμεσα σε όλα τ' άλλα οι προδότες επέδιδαν και "εμπιστευτικά" σημειώματα στους προέδρους των κοινοτήτων με την απαίτηση αυτοί να παραδίδουν στους ιταλούς, και βέβαια και στους ίδιους τους δωσίλογους, τοπικά προϊόντα και αγαθά, από γαλακτοκομικά, κάστανα, καρύδια, μέχρι... πίτες και κότες!!! Στερούταν οι άνθρωποι και οι οικογένειές τους κι αυτό το λιγοστό ψωμί τους για να καλοπερνάει το κηφηναριό και το φασιστολόι. Όποιοι αρνούνταν να υποκύψουν υπέφεραν τα πάνδεινα.
Το πιο εφιαλτικό όμως είναι ότι οι χαφιέδες ήταν συνυπεύθυνοι και για τις εκτελέσεις πολλών συμπατριωτών μας τόσο από τους ιταλούς όσο και στη συνέχεια από τους γερμανούς όταν οι τελευταίοι μαζί με τους δωσίλογους πυρπόλησαν δυό φορές το Καρπενήσι και πολλά χωριά της Ευρυτανίας και της Φθιώτιδας (βλ. εδώ! ).
Όσον αφορά την τύχη κάποιων εκ των ανθρωπόμορφων χοίρων, αυτή ήταν η εξής: το αρχικάθαρμα ο Κοροκίδας αφού μετέπειτα πρόσφερε επιπλέον υπηρεσίες και στους χιτλερικούς επιδρομείς, βρήκε το τέλος που του άξιζε όταν τα ίδια τα αφεντικά του οι γερμανοί τον κρέμασαν στο Αγρίνιο. Ο Κιούσης και ο Στέλλας, σύμφωνα με μαρτυρία του Χαρίλαου Μηχιώτη γραμματέα του ΕΑΜ ανατολικού Τυμφρηστού, συνελήφθησαν από τους αντάρτες του Άρη και τιμωρήθηκαν παραδειγματικά με εκτέλεση. Το ίδιο και ο Προβιάς. Ανάλογο τέλος είχε και ο Τουρκοχρήστος, εκείνου μάλιστα δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ κανείς να αναζητήσει ούτε τα κόκκαλά του από το σημείο όπου θάφτηκε. Τον Πατακιά, από ότι λέγεται, τον έφαγαν αργότερα οι ίδιοι οι δικοί του από το συνάφι του, στα πλαίσια εσωτερικών τους αντεκδικήσεων.
Ορισμένοι όμως προδότες και δωσίλογοι συγγενείς τους επέζησαν και πρόσφεραν τις εηκληματικές υπηρεσίες τους μεταπολεμικά και στο μοναρχοφασιστικό κράτος που τους αξιοποίησε δεόντως ως παρακρατικούς φονιάδες και τρομοκράτες των δημοκρατικών πολιτών.
Αν κάποιοι εκ των αναγνωστών αυτού του άρθρου τυγχάνει να γνωρίζουν ή να πληροφορηθούν στο μέλλον (με στοιχεία) το τι απέγιναν και οι υπόλοιποι από τα προαναφερόμενα ή και άλλα τέτοια "μπουμπούκια" ας μας ενημερώσουν ώστε να συμπληρωθούν τα ονόματά τους και να παραδοθούν στην αιώνια χλεύη της Ιστορίας του τόπου μας.
Ως γνωστόν το Καρπενήσι και η Ευρυτανία απελευθερώθηκε από τους ιταλοφασίστες και τα ερπετά συνεργάτες τους στις 28 Απριλίου 1943 από τον ΕΛΑΣ (βλ. το σχετικό αφιέρωμα του "Ευρυτάνα ιχνηλάτη" )
Ο τόπος μας θα ξεβρωμίσει για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα...
