"Θα’
θελα να φτιάξω έναν ουρανό..
να’
χω τώρα που νύχτωσε ένα στερέωμα να κοιτάζω..
θα
το’ καμνα μεγάλο, γιομάτο άστρα με σχήματα παράξενα..
θα
του ‘βαζα αντίς από ‘να, δυο φεγγάρια ανόμοια...
το΄
να μικρό σαν παιδί, τ’ άλλο μεγάλο σαν παράπονο!!"
(Οδ.
Ελύτης)
11 σχόλια:
Το φεγγάρι σου μεγάλο, σαν παράπονο μας γνέφει απ΄τον ουρανό!
Εικόνα και στίχοι, δεμένα με μάγια σελήνης!
"Να κοιτάζω το ΄να με λαχτάρα,
σαν είμαι στις καλές μου ...
Τ΄άλλο, όταν οι μαύρες σκέψεις,
με πλημμυρίζουν για τα καλά!"
Yπέροχα......και το ποίημα και η φωτογραφία σου!!!!!!!!!!!
Παραπονεμένα λόγια έχουν τα τραγούδια μας...
ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΣ ΤΟΥ ΕΛΥΤΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ ΕΙΚΟΝΑ ΠΟΥ ΤΑΙΡΙΑΞΕΣ, Η ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ ΣΤΟ ΦΕΓΓΑΡΟΛΟΥΣΤΟ ΕΥΡΥΤΑΝΙΚΟ ΟΥΡΑΝΟ !
Ιχνηλάτη κάνεις ζαβολιές.
Το κάνεις επίτηδες!
Συνταιριάζεις εικόνες σαν αυτή, με αυτούς τους στίχους,έτσι για να κρατάς αμετακίνητες τις στιγμές μου στις σελίδες σου.
Να με κάνεις να αναρωτιέμαι πως γίνεται να ακούγονται μελωδίες, από πού και ως πού γίνονται διάφανες, ασάλευτες εικόνες.
Τι να σου πω, τα συχαρίκια μου και μονάχα να συμπληρώσω τους στίχους του Ελύτη από το ίδιο ποίημα νομίζω:
“ποιος κράτησε ποτέ του μια διάφανη πέτρα
και δεν ένιωσε μέσα της τον ουρανό;”
Να είσαι πάντα καλά.
Πανέμορφη και ονειρική φωτό!Και πόσο ταιριαστή με τους στίχους του Ελύτη...
Μπράβο!!
Πολύ όμορφο! Καλή σου νύχτα, Ιχνηλάτη μου.
ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΖΗΛΕΥΤΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΣΟΥ!!
Να είστε καλά, ευχαριστούμε!
Κάθομαι και κοιτώ το μεγάλο
σαν μεγάλο... παιδί...
Ε.-
Φωτισμένη φωτό...
Λαμπεροί στίχοι...
Δημοσίευση σχολίου