Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2012

Λεβέντισσα


Καθημερινή ηρωίδα καλημέρα. Με βαθύ σεβασμό σου στέλνουμε τούτο τον εγκάρδιο χαιρετισμό. Γυναίκα, μάνα, γιαγιά, όλων μας. Ευρυτάνισσα λεβέντισσα που δεν σε λυγάει καμιά ζαλίγκα! Που διδάσκεις παλικαριά, αντοχές, προσφορά, αγάπη. Που το πλατύ σαν ήλιος χαμόγελό σου και η φεγγαροστόλιστη ματιά σου δεν μπορεί να συγκριθεί με όλο το χρυσάφι του ντουνιά. Να ‘σαι καλά όμορφη κυρά και να είναι πάντα τα περάσματα και οι δρόμοι σου ολάνθιστοι σαν τις πρασινάδες στις στράτες που διαβαίνεις.

Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2012

Αλητολήσταρχοι Γερμανοί*, ο λαός μας δεν σας χρωστάει τίποτε – Πληρώστε τώρα τις πολεμικές αποζημιώσεις!!!


Η μισητή Μέρκελ, η εκπρόσωπος του γερμανικού ληστρικού κεφαλαίου και της δολοφονικής ευρωθηλιάς, κατέφθασε σήμερα στη χώρα για να στηρίξει και να επιβάλλει, σε συνεργασία με τους υποτελείς ιθαγενείς συνεταίρους της, τα καινούργια εξοντωτικά μέτρα καταλήστευσης του εργαζόμενου λαού. Πρόκειται, κυριολεκτικά, για «μέτρα νεκροθαφτών» που οδηγούν στην παγίωση μιας νεοαποικιακής Ελλάδας-ελεύθερου πεδίου στυγνής εκμετάλλευσης από τα ξένα και τα εγχώρια μεγαλοτράστ του πλούτου, με ένα λαό εξαθλιωμένο, πάμπτωχο και δυστυχισμένο.
Θα υπενθυμίσουμε ότι οι πολιτικοί πρόγονοι της φράου Μέρκελ, οι εγκληματίες Γερμανοί ναζί, έκαψαν/λεηλάτησαν τον τόπο μας και μακέλεψαν το λαό μας. Γι’ αυτό, ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΧΡΩΣΤΑΜΕ ΔΕΚΑΡΑ, αλλά ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΑΥΤΟΙ ΧΡΩΣΤΟΥΝ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ! Πέρα από τις ανθρώπινες ζωές των χαροκαμένων οικογενειών που βέβαια δεν τιμολογούνται, οφείλουν και τις πολεμικές αποζημιώσεις από τις θηριώδεις καταστροφές που προξένησαν καθώς και την επιστροφή του εκβιαστικού κατοχικού δανείου (συνολικά, αν συνυπολογιστούν και όλοι οι τόκοι, γύρω στο 1,5 τρις σε σημερινές τιμές). Θα πρέπει, λοιπόν, να εξαναγκαστούν, να τσακιστούν και να τα αποδώσουν εδώ και τώρα στο λαό μας. Από την Κοκκινιά, μέχρι το Δίστομο και τα Καλάβρυτα, κι από την Κρήτη μέχρι την Ευρυτανία, αλλά και την Ελλάδα ολάκερη, το αίμα, η φωτιά και τα ερείπια που σκόρπισαν αυτά τα άπληστα παλιοτόμαρα καίνε και ζεματάνε τη συλλογική μας μνήμη.
-Επειδή τα βιώματα των γονιών και παππούδων μας παραμένουν ακόμη ζωντανά και δεν θα θαφτούν στη λήθη και τη βρόμικη προπαγάνδα των λακέδων.
-Επειδή κανείς δεν μπορεί να απαγορεύσει σε ένα Λαό να διαμαρτύρεται για το δίκιο του.
-Επειδή  το ΕΑΜ ο ΕΛΑΣ και η ΕΠΟΝ θα δείχνουν για πάντα το δρόμο των Λαών…    

-ΕΞΩ Η ΜΕΡΚΕΛ ΚΑΙ ΟΙ ΕΓΧΩΡΙΟΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΤΗΣ. 
-ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΞΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΝΤΟΠΙΟΥΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ.   
(*Εξυπακούεται ότι δεν έχουμε τίποτε με τον εργαζόμενο γερμανικό λαό που σύντομα θα υποστεί και αυτός τα πάνδεινα από τους δικούς του δυνάστες. Με τους τυράννους, όμως, είμαστε στην απέναντι όχθη γιατί το ποτάμι που μας χωρίζει είναι αιμάτινο). 

ΚΑΝΤΕ "ΚΛΙΚ" ΕΔΩ όπου θα διαβάσετε για τη διπλή πυρπόληση του Καρπενησίου (και των χωριών της Ευρυτανίας) από τα αποβράσματα του Χίτλερ.
ΥΓ. Ένα από τα αναρίθμητα χωριατόσπιτα που έκαψαν οι Γερμανοί ναζί ήταν και αυτό του παππού και της γιαγιάς του «Ευρυτάνα ιχνηλάτη».

Μια επίκαιρη στάση μνήμης από το blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2012

Χαρισμένο στους τελευταίους ορεσίβιους ακρίτες…





Τραγούδι: Γ. Γκόβαρης
Κείμενο-φωτογραφίες : "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

Κρατάει από πολύ παλιά η συνήθεια των Σαρακατσαναίων να κατεβάζουν Οχτώβρη μήνα τα κοπάδια τους από τα ψηλά βουνά στα καμπίσια χειμαδιά. Η ώρα του αποχωρισμού από τις αγαπημένες αγραφιώτικες κορφές ήταν πάντα συνυφασμένη με το παράπονο. Ένα παράπονο που σήμερα είναι ακόμη πιο έντονο καθώς λιγοστοί είναι πια οι ορεσίβιοι ακρίτες μας που επιμένουν ακόμη να κρατάνε ζωντανά με την παρουσία τους τούτα τα περήφανα βουνά. Όσο κι αν περνάνε τα χρόνια και όσο κι αν αλλάζουν οι καιροί, το θλιμμένο τραγούδι των εναπομεινάντων Σαρακατσάνων θα συντροφεύει πάντα τις στράτες της επιστροφής μαζί με τα τελευταία βελάσματα, προτού ο βαρύς χειμώνας σκεπάσει με την απόλυτη σιωπή αυτό τον ευλογημένο από τη Μάνα Φύση τόπο που θα πρέπει να παραμείνει έτσι αγνός, ανόθευτος, ανέγγιχτος!

Πάμε λοιπόν να σιγοτραγουδήσουμε το παράπονο...!


Άιντε ωρέ… θυμήθηκα τα νιάτα μου

και τα καλά μου χρόνια







άιντε και βγήκα ο δόλιος στ’ Άγραφα
και επάνω στα Καμάρια...





Πω πω, βλέπω λιβάδια αδειανά
και στρούγκες χαλασμένες...




άιντε μωρέ, βλέπω κονάκια έρημα
χωρίς τους τσελιγκάδες...




άιντε ωρέ, με πήρε το παράπονο

 και πήρα ένα τραγούδι…






Καλό αντάμωμα την Άνοιξη ωρέ!