Στο αμόνι της αλήθειας...

Μοιράζω τους παλμούς της καρδιάς μου

στην ανάσα του κόσμου.

Διαβάζω με της τέχνης τα λόγια,

      τη χαρούμενη πλάση, την αγάπη, τον έρωτα.

Ακούω τους καημούς, τον πόνο, τον πόθο, τους αγώνες

των Λαών για καλλίτερη Ζωή και Ειρήνη σε Νότες

                                                                      Πενταγράμμου.

Θαυμάζω πινελιές των Ζωγράφων σε πίνακες,

                                                   το φως και τη δημιουργία.

Κομματιάζω την ψυχή μου στο αμόνι της αλήθειας

και βλέπω: Τον ήλιο να χάνεται.

       Με τα μάτια της Γης η φρίκη ν’ απλώνεται και

το μεγαλείο της φύσης, ο λεπτοδείχτης να λιώνει…

Βλέπω: Ολόθαμπο τ’ αστέρι μας στο απέραντο σύμπαν

      και με πόνο αυτούς που το βαρύ δάκρυ τους,

      είναι η άβυσσος, είναι η κόλαση, ήρθε ο χαμός.

(«Λάθος φίλε» – ποίημα του Γιάννη Μηλιά γεννημένου στη Γρανίτσα Ευρυτανίας το 1915)

ΥΓ. Η συνοδευτική φωτογραφία είναι του "Ευρυτάνα ιχνηλάτη"

blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"