Αμόλευτοι λογισμοί

Από φτωχούς γεννήθηκα σ’ ένα Χωριό ένα βράδυ.
Στην κούνια μου παράστεκαν η Νύχτα η κρύα κι η Φτώχεια.
Το πρώτο ο αγέρας μού 'φερε στα σπάργανα το χάδι.
Το πρώτο κλάμα μου έσκυψαν να πιουν τα πρωτοβρόχια.
Τη γύμνια μου χαρήκανε βοριάδες και λιοπύρια
και την καρδιά μου μοίρασαν της γης οι αγάπες όλες.
Μέσα στη φτώχεια πλούτισα του πόνου τα ζαφείρια
κι όπου το δάκρυ στάλαξε φουντώσαν άγριες βιόλες.
Μπορεί, δε λέω, να διάβασα κι εγώ δυο- τρία βιβλία,
μα στο σκολειό δεν μ’ έμαθαν, όσα οι καιροί στις ρούγες.
Κι οι λογισμοί μου αμόλευτοι, μακριά από τρένα ή πλοία,
με του βοριά ταξίδεψαν μονάχα οι φτερούγες.
Σοφός ο λόγος. Κι έμεινα με του λαού τη γνώμη,
με τη σοφία που κρύβεται χρυσόσκονη στην άμμο.
Για μένα ούτε συστήματα, κούφιες ιδέες και νόμοι.
Πολλοί οι θεοί, τον άνθρωπο τον ένα πως να τον κάμω...

[απόσπασμα στίχων του ποιητή Θανάση Κυριαζή (1887-1950) με καταγωγή από τον Προυσό Ευρυτανίας]

blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"