Το σπιτάκι μας, παλιό
-ποιος παππούς να τώχει χτίσει:-
στέκεται με το στανιό
κι' έχει 'δω και 'κει ραΐσει.
Πόσα γέλια και χαρές
δε κρατεί κάθε του άκρη
μα και λύπες μακρυνές
που τις μαρτυράει το δάκρυ.
Παραμύθια π' αρχινάν
ρόδινα στημένα αυτάκια
τον παππού γλυκοτηράν
'μορφομπιρμπιλά ματάκια.
Ήρθε, πέρασε η ζωή
θύμηση γενήκαν όλα
όπου νάναι θε ναρθή
κι' η σειρά μας κυρ - Νικόλα.
Το σπιτάκι μας, παλιό
-ποιος παππούς να τώχει χτίσει:-
στέκεται με το στανιό
λες μια ευχή τώχει κρατήσει.
("Το πατρικό μας σπίτι" - του Κερασοχωρίτη Ευρυτάνα ποιητή Γιάννη Μεριγγούνη)
12 σχόλια:
Ευρυτάνα ιχνηλάτη τώρα που καλοκαίριασε και οι επισκέψεις στα χωριά μας πυκνώνουν
κάτι τέτοιες εικόνες με τα μοναχικά σπιτάκια και τους παππούδες να χουν φύγει
ραγίζουν την καρδιά μας.
Αυτά τα σπίτια δεν ήταν μόνο πέτρες και ξύλα. Ήταν ζωντανές ψυχές γεμάτες καρδιά, συναισθήματα και εικόνες. Για αυτό τα λατρεύουμε.
Την καλησπέρα μου.
H ευχή της αγάπης το έχει κρατήσει κι αυτό και χιλιάδες άλλα σαν αυτό.
ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΟ ΠΟΙΗΜΑ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣΕΣ ΕΥΡΥΤΑΝΑ. ΞΥΠΝΑΕΙ ΒΙΩΜΑΤΑ.
Πόσα γέλια και χαρές
δε κρατεί κάθε του άκρη
μα και λύπες μακρυνές
που τις μαρτυράει το δάκρυ.
Η ίδια η ζωή με τα "μάτια" του σπιτιού!
Ωραιο.!!
Ωραίοι στίχοι.
«Ήρθε, πέρασε η ζωή, θύμηση γενήκαν όλα»
Φιλοσοφημένο μέσα στην απλότητα των στίχων.
Ένα κύμα αναμνήσεων σαρώνει το μυαλό και την καρδιά μου βλέποντας τηφωτογραφία του σπιτιού. Είναι η μαγική στιγμή που γίνεσαι ξανά παιδί ξεφεύγοντας από την σημερινή σκληρή πραγματικότητα.
Μου θυμίζει έντονα ένα σπίτι της γειτονιάς μου στο χωριό ( λες να είναι αυτό;) όπου με αδερφικους φίλους περάσαμε αλησμονητες στιγμές που θα μείνουν χαραγμένες στη μνήμη μου. Ευχαριστώ από την καρδιά μου Ευρυτάνα Ιχνηλάτη για αυτό το δώρο.
Πράγματι έτσι είναι, τα ραγισμένα σπιτάκια τού χωριού, αλλά και της πόλης κρύβουν άπειρες αναμνήσεις.
Οι νεότεροι τις διηγούνται στα παιδιά τους και ζωντανεύουν τα δρώμενα στους χώρους που έζησαν οι παπούδες
και οι γιαγιάδες μαζί με τις οικογένειές τους!!
Σα κλειστά μάτια τα κλειστά μάτια τέτοιων σπιτιών. Μακάρι πάλι να αντηχήσουνε γέλια…
Με τόσους κόπους που έγιναν όλα αυτά τα σπιτάκια, έχουν ψυχή και αντέχουν στη φθορά του χρόνου. Λες και κρατούν με αφοσίωση τις τελευταίες "Θερμοπύλες", να μην αφανιστούν οι αξίες και οι στόχοι. Εύγε Ευρυτάνα για την επιλογή του θέματος, αλλά και του συκγεκριμένου ποιήματος!
Σας ευχαριστούμε όλες και όλους.
Δημοσίευση σχολίου