Γιορτινή μελαγχολία...

Μια κατάθεση ψυχής από την Ευρυτάνισσα κυρά Λένη 
για τους αναγνώστες του blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"
  

Ήρθαν τα Χριστούγεννα! Γιορτή χαράς και αγάπης, που όμως κάποιες φορές μαζί με τη χαρά φέρνει και μερικές νότες μελαγχολίας...

Νοστάλγησα τέτοιες μέρες να επισκεφτώ το χωριό μου στην Ευρυτανία. Να θυμηθώ κάτι από τα παιδικά μου χρόνια, κάτι από τα παλιά... 

Όσο απομακρυνόμουν από την πόλη, τόσο μεγάλωνε και η προσμονή μου για να ξαναβρεθώ στα πατρικά μου...

Ανηφορίζοντας την Κάψη και αντικρίζοντας τα ευρυτανικά βουνά με τα ψηλά ελάτια ομορφοντυμένα στα ολόλευκα σαν νυφούλες, η χαρά μου ήτανε απερίγραπτη.

Φτάσαμε στην πλατεία του Καρπενησιού. Όμορφη, καθαρή, στολισμένη στα γιορτινά! Ο κόσμος φιλόξενος, καλοσυνάτος, έτοιμος να εξυπηρετήσει με τον καλύτερο τρόπο τον επισκέπτη. Όμως η Ευρυτανία δεν είναι μόνο το Καρπενήσι... 

Προχωρήσαμε για το χωριό μας. Ο βουνίσιος αέρας αναζωογονητικός, πεντακάθαρος, αρωματισμένος από το ρετσίνι και τη δροσιά από τα κλώνια των ελάτων. 

Όταν φτάσαμε στο χωριό, η εικόνα που αντίκρισα ήταν αποκαρδιωτική. Ένας μαχαλάς φάντασμα. Σπίτια ερμητικά κλειστά. Οι αυλόπορτες σφαλιστές, άλλες ξεχαρβαλωμένες τις πηγαινοέφερνε ο αέρας, σπάνια να δεις κάποιο τζάκι να καπνίζει, δείγμα ανθρώπινης παρουσίας. Το σχολείο από χρόνια κλειστό.  Και πιο πέρα, μερικά σπίτια-παλιά ερείπια, καμένα κάποτε από τους γερμανούς, ανάμεσά τους και το δικό μου.

Εγκατάλειψη!

Αχ, που είναι η Γιάνναινα με τα πολλά παιδιά, που είναι η Αγγέλω, η Στέλαινα, η Μάρκαινα, που είναι η  Νία, η Θανάσαινα, η Μήτραινα και τόσες άλλες.  

Που είναι όλα εκείνα τα παιδιά που το χειμώνα ανταμώναμε και παίζαμε στα χιόνια, φτωχοντυμένα αλλά πολύ χαρούμενα, την άνοιξη κάναμε στεφάνια με τα αγριολούλουδα, το καλοκαίρι μετά το θέρο τρέχαμε στα χωράφια να πιάσουμε πυγολαμπίδες, τα φθινόπωρα να μαζεύουμε καρύδια στις ποδιές, να τα σπάμε και να γλεντάμε.  

Τα παιδιά αυτά τα χάρηκε η ξενιτειά, όπως συμβαίνει και σήμερα με άλλα νεότερα παιδιά. Εκεί δουλέψανε, εκεί γεράσανε. Με τα τίμια χεράκια τους πλουτίσανε τα ξένα κράτη και ο πανέμορφος τόπος μας ρήμαξε, φτώχυνε περισσότερο από ανθρώπους...

Ερημιά... μόνο η φύση θέριεψε. Τα πλατάνια πύκνωσαν και δεν ξέρω αν τώρα πια τα αηδόνια στις ρεματιές κάνουν συναυλίες ή και αυτά μελαγχόλησαν.

Έτσι κάπως ξαναέφυγα από το χωριό μου. Μελαγχολική και με δάκρυα στα μάτια... 

Οι εκάστοτε κυβερνώντες με τα παχιά λόγια, που με τα "θα και τα θα" χτίζουν ανώγια και κατώγια, δεν αφουγκράζονται την πονεμένη ανάσα της Ευρυτανίας.
   

Αχ μωρέ, ένα κελάηδισμα από κάποιο μοναχικό αηδονάκι ξέρετε τι θα ΄λεγε;;;

"Αναστήστε ξανά αυτά τα όμορφα χωριά, ζωντανέψτε την πληγωμένη ύπαιθρο. Ανοίξτε δουλειές, δώστε πραγματικά κίνητρα για παραγωγή και δραστηριότητες με σεβασμό στη μητέρα φύση και όχι βιβλική καταστροφή με ανεμογεννήτριες. Να εργαστεί ο κόσμος και η νεολαία, να μην ξενιτεύονται ξανά τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Αξιοπρεπή εργασία, όχι ψίχουλα και ελεημοσύνη. Ο λαός μας δεν είναι ζητιάνος, έχει υπερηφάνεια. Δώστε ζωή στην ξεχασμένη ορεινή Ελλάδα, νοικοκυρέψτε τον τόπο μας..."

Από την Ευρυτάνισσα κυρά Λένη - για το blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"