"Λουλούδια" στα 1949

Ένα σπουδαίο άρθρο για "τα χρόνια της υπομονής" 

από την

Κρικελλιώτισσα "Ακευσώ"

 για τους αναγνώστες του blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

Τάδε εμπνέονταν οι Μεγαλοσχήμονες Δοκησισοφίζοντες της Εκπαιδευτικής Περιφέρειας Φθιώτιδας, στο οπισθόφυλλο του Ατομικού Δελτίου, των μαθητών των Δημοτικών Σχολείων, στα 1949.

«Οι ναφθαλινοκουστουμάτοι της καθοδηγούμενης γνώσης» παρότρυναν τα παιδάκια  που έζησαν τη φρίκη του πολέμου, να διακρίνουν αυτό που τα μορφώνει!!! Τα συμβούλευαν αριθμοκατανεμημένα τα «πρέπει» της ιστορικής αλήθειας, πυξιδοστραμμένης μόνο σε μάχες!! Μην και ξεχάσουν για λίγο τα Κρικελλιωτόπουλα να θρηνούν το χωριό τους, που πυρπόλησαν δυό φορές οι ναζιστικές ορδές του ΄Άξονα….

Μην και λησμονήσουν τα βασανιστήρια, τα φονικά, τους κρεμασμένους Αγωνιστές στον πλάτανο, τα βογγητά των αιχμαλώτων μέσα στο επιταγμένο σχολείο τους…

Μετατράπηκε το Κρικελλάκι τους σε «πεδίο βολής» και για να σωθούν, τους εξόρισαν στα καμποχώρια…

Οι Αναμορφωτές της Διάπλασης των Παίδων, τους «διαφώτιζαν» πως « ο Θεός έταξεν την Ελλάδα υπεράνω όλων!! Και όποιος θυσιάζεται για την Πατρίδα κάνει τον Θάνατο Ζωή και Δόξα που η λάμψη της σβύνει το φως των άστρων!!!»

Οι εντεταλμένοι πάτρονες του μυαλού των μαθητών δεν διδάχτηκαν πως ο Παμμέγιστος Ποιητής, ο Όμηρος, δεν βάζει το ρηθέν «Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης» στο στόμα Έλληνα, αλλά στο στόμα ενός Τρώα, του Έκτορα, που για δέκα χρόνια αγωνιζόταν να σώσει τον τόπο του από τους ιμπεριαλιστές Αχαιούς!!

Δεν ψυχανεμίστηκαν οι «για το καλό των παιδιών» επινοητές μεταρρυθμίσεων και οδηγιών, πως αυτές οι ψυχές ποδοπατήθηκαν από τους μακελάρηδες του Φασισμού, που ανά τους αιώνες αφανίζουν πολιτισμούς πανάρχαιους, προφασιζόμενοι ότι θέλουν να εγκαθιδρύσουν τη Δημοκρατία, και να τους διαδώσουν τον δικό τους «άριο» πολιτισμό.

Οι σπουδαγμένοι προϊστάμενοι ζητούσαν από τους ξεριζωμένους γονιούς, που αντροπάλευαν να βάλουν χαλινάρι στις πίκρες τους, να μαζέψουν τα καθημαγμένα σωθικά τους στ’ αλώνι της υπομονής, την ενημέρωση για τα παιδιά τους, αν ακολουθούσαν τους κανόνες υγιεινής, αν συμπεριφέρονταν σωστά, αν είχαν ιδιοτροπίες στο φαγητό, αν πήγαιναν στην εκκλησία… Κουβέντες του αέρα, για πλάσματα, που τα όνειρά τους, «κοράκια του πολέμου» τα μετέτρεψαν σε μαύρα τρομαγμένα πουλιά…

Πεταγόταν στον ύπνο του, ο 14χρονος Κώστας, μαθητής της Ε’ τάξης δημοτικού, στη Φθιώτιδα. Έπεφταν τ’ αστραπόβροντα και χωνόταν κάτω απ’ το κρεβάτι. Άκουγε να κρώζει το νυχτοπούλι του θανάτου και άρχιζε το κλάμα, καρτερώντας είδηση πικρή από συγγενείς του που ρίζωσαν τη νιότη τους στην Πολωνία και στη Ρωσία. Έπιανε να ζωγραφίσει τον ήλιο και θυμόταν τον αδερφό του τον Γιώργο, που τον έχασαν στα 23 του, στις 13 Μαρτίου 1948, στην Περιφέρεια του Ολύμπου, σ’ αδελφοκτόνα μάχη. Μια ριπή του θέρισε την αγάπη του για τα γράμματα, τον έρωτά του για τα κείμενα του Απολλόδωρου.

Προσπαθούσε ο Κώστας να ξεριζώσει τον πόνο, διαβάζοντας Παλαμά, μα σαν έφτανε στους στίχους: « Εγώ είμαι ο γκρεμιστής, γιατί ειμ’ εγώ κι ο κτίστης, ο διαλεχτός της άρνησης κι ο ακριβός της πίστης», ένοιωθε δίπλα του τον ξάδερφό του, τον Αριστείδη, 27 χρονών, που τον κατηγόρησαν για ανυποταξία εν επιστρατεύσει, τον έκριναν ένοχο παμψηφεί, στις 21 Μαρτίου 1947, και τον καταδίκασαν εις την ποινή του θανάτου. Κανείς δεν τον ρώτησε, γιατί αρνήθηκε να πιάσει το τουφέκι, γιατί μισούσε τον πόλεμο, γιατί πίστευε στην αλληλεγγύη των λαών… Αυτός από τότε που θυμόταν τον εαυτό του, άνοιγε τα χέρια του για να φωλιάσει η Ποίηση, πλάταινε το βλέμμα του για να στήσει χορό το φως της Αγάπης… Και οι στρατοδίκες συνεδρίασαν και απεφάνθησαν: « Σκοτώστε τον! Ήθελε νάναι Λεύτερος!»

Τις αφέγγαρες νυχτιές, ο Κώστας για να ξανοίξει τη σκοτεινιά στα καταράχια της καρδιάς του, έπαιρνε την πένα κι αυτοσχεδίαζε:

«Μ’ από διάβασμα κι αντίληψη, έχουμε να δανείσωμε κι άλλους! Να κοιμάσαι δε σ’ αφίνουν, από το σχολείο δε σε σβύνουν, δεν μπορείς νάσαι στο δρόμο γιατί έχεις παιδονόμο. Όταν τακτικά το σκάζης, σαν έρθουν οι εξετάσεις το απολυτήριο γραμμένο θάν’ στην πόρτα καρφωμένο»

Μέτραγε τις μέρες μία-μία για να ξαναγυρίσει στα ψωμοτόπια του. Και ο «θρησκευτικός» γιός, κατά τον πατέρα του, άφησε να θυμίζουν το διάβα του, παιδικές ζωγραφιές, τετράδια κι ένα γράμμα:

«Εν Καμμένα Βούρλα, τη 26-7-49

Σεβαστοί μου γονής, είμε καλά το είδιο επεθυμό και δια εσάς. Εδώ τα περνούμε πολύ ωραία. Τρώμε το πρωί γάλα με μια φέτα ψωμί. Το κολατσιό μια φέτα ψωμή και μια φέτα τηρή κασέρι…»

Στα χρόνια της Κατοχής και του Εμφύλιου, έλεγε το ψωμί ψωμάκι. Αυτό το ψωμάκι τίμησε με το μολύβι του ο μαθητής, που οι Εκπαιδευτές του ήθελαν να γνωρίζουν «αν στρώνεται και διαβάζει στο σπίτι ώσπου να τελειώση… αν τα θέλη όλα δικά του, αν διαβάζη βιβλία πατριωτικά…»

Πώς, τώρα, η αγνή, αθώα παιδική ψυχούλα χρειαζόταν «διόρθωση» στο σχολείο, σύμφωνα με τους συντάκτες του Ατομικού Δελτίου, μόνο αυτοί οι «βαλσαμωμένοι γνωσιοθήρες» μπορούσαν να το σκεφτούν και να το επιτύχουν!!

Για καλή τους τύχη τα Κρικελλιωτόπουλα το 1950, γύρισαν στο χωριό τους, έβαλαν στη μαρούδα τους μια χούφτα κάστανα και το βιβλίο του Δασκάλου τους, Γιάννη Βράχα: «Εκεί που φωλιάζουν οι αετοί» και δρασκέλισαν το κατώφλι της Mάθησης, στο Ιστορικό Δημοτικό Σχολειό τους.

Ήταν ένα διαλεχτό κείμενο από την "Ακευσώ" του Κρίκελλου

για τους αναγνώστες του blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"