Ψωμί της πίκρας και του πόνου

Φωτογραφία του αείμνηστου Κώστα Μπαλάφα 

Ψωμί της πίκρας και του πόνου,

λαίμαργα εμπρός μου σε κοιτάζω,

κ’ ενώ την πείνα μου δαμάζω,

με καίει ή οργή του δίκαιου φτόνου.

Του δίκαιου φτόνου, για τη μοίρα,

που τάζει δόξες στον καθένα,

μα πάντα σκλάβο μ’ έχει εμένα

με τη φτωχή θλιμμένη λύρα.

Θλιμμένη λύρα, που δεν ψάλλει

ένα λαό ν’ αποκοιμίσει,

σε πλάνα ιδανικά και μίση,

για κάθε απάτη τρισμεγάλη.

Μια απάτη τρισμεγάλη γύρα

πατά το δίκιο, βασιλεύει.

Αγνάντια μάταια αντιπαλεύει

η τραγική του άνθρωπου μοίρα.

Του άνθρωπου του άπλουτου, που ανάγκη

μαύρη, του σφίγγει το λαιμό του˙

ζει και δε ζει με τον καημό του

στης κοινωνίας μες στο φαλάγγι.

Μες στο φαλάγγι, που συντρίβει

κάθε καρδιά και κάθε ιδέα,

που πλάθει τη χαρά χυδαία

και την ορμή λυγά και σκύβει.

Χτυπά τα πάντα οργή του φτόνου!

Κ’ ενώ την πείνα μου δαμάζω,

καταραμένο σε λογιάζω

ψωμί της πίκρας και του πόνου.

(Ποίημα του σπουδαίου Ρήγα Γκόλφη  -φιλολογικό ψευδώνυμο του Δημήτρη Δημητριάδη (1886-1958)- ο οποίος κατάγονταν, εκ του πατρός του, από το Καρπενήσι}

blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"