Αχτίδες στα ποτάμια των ονείρων μας

…Κείνα τα φθινοπωρινά απογεύματα που τα βήματα σε φέρνουν εδώ, κοντά στα παλιά λημέρια, δίπλα στα μονοπάτια των αναμνήσεων των παιδικών χρόνων. Εδώ που η σκέψη φτερουγίζει λεύτερη στα χρόνια τα αγνά, τα ανέμελα, τότε που τα όνειρα και οι προσδοκίες μας είχαν χρώμα, διαφάνεια, λάμψη, όταν η ορμή μας για ένα καλύτερο κόσμο γίνονταν η ίδια ποταμός, προτού ο χρόνος και οι διαψεύσεις να σκιάσουν κάμποσο την ατίθαση καρδιά εκείνης της ξάστερης  νιότης.  Εδώ, το Χθες φαίνεται σα να κουρσεύει το Σήμερα, μα η “απαγωγή” σε τούτα τα άγια μέρη έχει κάτι από Ζωή και από Ελπίδα για το Αύριο. Το ποτάμι τραβάει τον αιώνιο δρόμο του, αλλά να που οι αχτίδες εξακολουθούν να το συντροφεύουν…  

"Ευρυτάνας Ιχνηλάτης"