ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ: Υπόμνηση για όσα ΔΕΝ δολοφόνησε η λήθη!

Ο Δημήτρης Παπαχρήστος ήταν ο βασικός εκφωνητής του Πολυτεχνείου κατά τη διάρκεια της  εξέγερσης του Νοέμβρη του 1973. Από το βιβλίο του ( “Το Πολυτεχνείο ζει; 30+1, Όνειρα-Μύθοι-Αλήθειες”, εκδόσεις Λιβάνη) που κοσμεί την βιβλιοθήκη μας, επιλέξαμε να μεταφέρουμε εδώ ορισμένα αποσπάσματα, μέσα από την εξαιρετική εισαγωγή του ίδιου του αγωνιστή συγγραφέα, γιατί θεωρούμε ότι προσδιορίζουν σημαντικές αιχμηρές αλήθειες και για το σήμερα…

Ιδού λοιπόν:

«Καθώς περνούν τα χρόνια, οι αλλοιώσεις και οι παραχαράξεις έχουν γίνει κανόνας από την εξουσία και την κυρίαρχη ιδεολογία της εκμετάλλευσης και της αδικίας. Αλλοιώνονται και παραποιούνται κοσμοϊστορικά γεγονότα. Πουλιέται και μοιράζεται, ως ναρκωτικό, το κουτόχορτο της λήθης. Βάλλεται το παρελθόν και ό,τι ενοχλεί. Η μνήμη και η σκέψη καθίστανται επικίνδυνες ιδιότητες, γι’ αυτό και η αποσπασματική υπερπληροφόρηση και η κενή γνώση προσφέρονται αφειδώς από τα ΜΜΕ. Υπάρχουν προς τούτο πολλοί απολογητές και αρκετοί πρώην αριστεροί, δυστυχώς, που εντάχθηκαν στο σύστημα και τους ενοχλεί το παρελθόν τους, γι’ αυτό μειώνουν και απαξιώνουν τη σημασία του Πολυτεχνείου και ό,τι έζησαν ως νέοι, για να βρίσκουν την ευκαιρία και τη δικαιολογία κυρίως οι ένοχοι και οι άκαπνοι να επιτεθούν, και με το πέρασμα του χρόνου πληθαίνουν οι κριτές που μας καταδικάζουν και γίνονται συνήγοροι και υπερασπιστές τους. (….)

(….) Και το χειρότερο απ’ όλα είναι πως θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε πως τίποτα δεν αλλάζει και πως αγωνιστήκαμε μάταια, και όταν τολμάμε να υπερασπιστούμε αυτό που κάναμε μας λοιδορούν, μας θεωρούν ξεπερασμένους, κολλημένους και γραφικούς αγνοώντας πως τίποτα δεν πάει χαμένο στη χαμένη μας ζωή. Για να μπουν τα πράγματα στη θέση τους, ως οφειλόμενο χρέος προς τους νεότερους, από αυτούς που η χούντα και τα φερέφωνά της τους χαρακτήριζαν εξτρεμιστές, αναρχοκομουνιστές και αλήτες, που είχαν την τύχη και την ατυχία μαζί να ζήσουν και να δημιουργήσουν το φοιτητικό αντιδικτατορικό κίνημα και να βιώσουν τη χαρά και την ηδονή της εξέγερσης, ανεξαρτήτως των επιλογών που έχει κάνει ο καθένας και που βρίσκεται σήμερα. Γιατί ο εξεγερμένος, έστω και για μια φορά στη ζωή του, δε διεκδικεί το δίκαιο μόνο για τον εαυτό του, αλλά και για τους άλλους (….)

(….) Παρόλο που έγινε γιορτή, το Πολυτεχνείο κουβαλάει μια φόρτιση και μια δυναμική που δε χωράνε στην επικρατούσα κυρίαρχη κατάσταση, γιατί κρύβουν την ανατροπή μέσα τους. Γι’ αυτό και συστηματικά και ύπουλα βάλλεται και γίνεται μια προσπάθεια να παρουσιαστεί ως μια αντιδικτατορική εξέγερση μόνο, στην οποία όλοι συμφωνούσαν και συμμετείχαν και που με το πέρασμα του χρόνου θα ξεχαστεί και θα πεθάνει. Λογαριάζουν όμως  χωρίς τον ξενοδόχο, που είναι οι νέοι που αντιστέκονται, κι ας τους λένε απολίτικους, που το τιμούν και δεν το αφήνουν να ξεθωριάσει. Ζει μέσα στις καρδιές τους, το νοσταλγούν και μπορούν να ονειρεύονται τους δικούς τους αγώνες που έρχονται. Δεν είναι τυχαίο που, ενώ πολλοί προσπάθησαν να το θάψουν, αναμετρώντας από τα τηλεοπτικά παράθυρα τα σπασμένα και τις εκφυλισμένες συγκεντρώσεις, το Πολυτεχνείο ζει και αντιστέκεται από μόνο του, και από γενιά σε γενιά γίνεται λαμπρότερο και φωτεινότερο και έχει συνδεθεί με τους αγώνες ενάντια στον πόλεμο και στην παγκοσμιοκρατία, όσο κι αν προσπάθησαν οι Αμερικανοί πρέσβεις, χρόνια τώρα, πιέζοντας τις εκάστοτε κυβερνήσεις, να καταργηθεί η διαδήλωση που αρχίζει από το Πολυτεχνείο και καταλήγει στην πρεσβεία τους, μοναδικό γεγονός σε παγκόσμιο επίπεδο.  Όσο θα υπάρχει αδικία, ανελευθερία και ιμπεριαλιστική πολιτική, ο αγώνας θα συνεχίζεται και το Πολυτεχνείο θα δείχνει το δρόμο».

- ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΖΕΙ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΜΑΣ.

-  ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΗΤΑΝΕ “ΓΙΟΡΤΗ” ΜΑ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΚΑΙ ΠΑΛΗ ΛΑΪΚΗ!

blog  "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"