"Διότι δεν συνεμορφώθην"

Έργο του Δημήτρη Κατσικογιάννη (άτιτλο)

Από το σήμερα στο χθες...

Γράφει η Κρικελλιώτισσα "Ακευσώ"

στο blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

*****

Τρίτη και 13…του Τρυγητή, του Σταυρίτη, του Χρονογράφου, του «κρισίμου»!!! έτους 2022.

Η τηλεόραση στη διαπασών…

Το θέμα φλέγον…

Ο κρατικός μηχανισμός επί ποδός πολέμου…

Τελευταία παρφουμαρίσματα στον άψογα γραβατοκουστουμάτο, καλοζωϊσμένο ομιλητή…

Όλοι οι προβολείς αναμμένοι να τον φωτίζουν…

-«…πρέπει να μειώσουμε την κατανάλωση ενέργειας στις ώρες αιχμής. Όποιος αρνείται να συμμορφωθεί, θα πεθάνει…»

Ο αναπληρωτής Υπουργός  Εσωτερικών, Στυλιανός Πέτσας, με ύφος «εκατό καρδιναλίων», καλεί και εγκαλεί τους πολίτες να υπακούσουν στα σχέδια της πλουτοκρατίας που κατά τον Παπαδιαμάντη «είναι ο μόνιμος άρχων του κόσμου, ο διαρκής Αντίχριστος, που γεννά την αδικίαν, τρέφει την κακουργίαν, φθείρει σώματα και ψυχάς». 

Βολεμένος στον κυβερνητικό θώκο, σείει εντέχνως την αστράπτουσα λεπίδα της δαμόκλειας σπάθης επί της κεφαλής ανέργων, φτωχών και αναγκεμένων. Σπορέας μετεκπαιδευθείς στον Φόβο, τον φυτεύει στα μυαλά τους για να τους λυγίσει στα τέσσερα, να τους κάνει να νοιώσουν ότι είναι «άχθος αρούρης» και να τους ελέγχει ολοκληρωτικά.

Το βλέμμα του 95χρονου Ευρυτάνα Κρικελλιώτη Γιάννου θολώνει πιο πολύ. Σηκώνει το χέρι του το τρεμάμενο και ρίχνει μια μεγαλόπρεπη μούντζα στην οθόνη.

Βρισιές καραϊσκοθρεμμένες σκαλώνουν στην πόρτα της Αιδούς, για όλους τους πολιτικάντηδες που σταύρωσαν την πατρίδα του, που καλλιέργησαν «την θεσιθηρίαν, τον τραμπουκισμόν, τον αήθη υλισμόν». 

Κι αυτός ανήμπορος να καρτεράει κάθε Σεπτέμβρη τον Χρονογράφο Χάροντα, αν θα τον συμπεριλάβει στα τεφτέρια του.

Ένα παραπονιάρικο κλάμα πολεμάει να ξεκολλήσει απ’ τα σωθικά του κι ένα τραγούδι υφαίνουν τα χείλη του:

-«Διότι δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις»

Καυτά κυλούν τα δάκρυα πάνω στα σημάδια απ’ την κρανόλουρα του δάσκαλου που την έσπασε στ’ αριστερό του χέρι, γιατί αρνήθηκε να γράψει 300 φορές την τιμωρία «δεν θα ξαναγράψω με τ’ αριστερό μου».

Και το τραγούδι γίνεται λυγμός:

-«Πέρα απ’ το γαλάζιο κύμα, το γαλάζιο ουρανό

μια μανούλα περιμένει χρόνια τώρα να τη δω».

Έργο του Γ. Φαρσακίδη

Κι η δικιά του μάνα να τον στέλνει στις Βασιλικές Τεχνικές Σχολές, για να ‘χει ένα πιάτο φαί και να μάθει μια τέχνη. Κι αυτός να στυλώνει τα πόδια του και ν’ αρνιέται να την αποχωριστεί. Να τον ανεβάζουν στην καρότσα ξένα χέρια, λευκώλενα, αρχοντοαναθρεμμένης Κυρίας επί των Τιμών στην αυλή της Φρειδερίκης, να τον τραβολογάνε σε κοιτώνες γκρίζους, να τον βάζουν να χειρίζεται κοσιές, σιδηροπρίονα, να χάνει ένα βουρκωμένο πρωϊνό τα δυο του δάχτυλα, παλληκαράκι της Ανάγκης στα 13 του. 

Και ο λυγμός αεροβαφτίζεται μοιρολόι:

-«Διότι δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις»

Και νοιώθει ο Γιάννος τις πατούσες του να μυρμηγκιάζουν, κατεστραμμένες απ’ τις φάλαγγες που του ‘καναν οι Γερμανοί και τα καπαρντινοζωσμένα τσιράκια τους, για να μαρτυρήσει τους συναγωνιστές του, ν’ απαρνηθεί τις ιδέες του.

Βάσω Κατράκη - βασανιστήρια 

-«Χρόνος μπαίνει, χρόνος βγαίνει, μες το σύρμα περπατώ,

θα περάσω μαύρες μέρες μέχρι να σε ξαναδώ» 

Κι αισθάνεται στο σβέρκο του πνιχτή την ανάσα, βαλαντωμένο το – Όϊ!  Όϊ!  μάνα μου, του λαβωμένου αντάρτη, καθώς τον κουβάλαγε στης σωτηρίας το διάσελο, με πόδια σακατεμένα, φασκιωμένα σε λαστιχένια ξεφτίδια, μέσα από ανεμοσούρια και θανατόσπαρτες χιονοθύελλες.

Στηρίζεται ο Γιάννος, ψηλόκορμο βασανοδαρμένο πλατάνι, στη γκλίτσα του, αχώριστο αποκούμπι στα ξερονήσια. Σέρνει τη ζωή του μέχρι την ντουλάπα που μοιράζεται με άλλους δυό συνταξιδιώτες των γηρατειών του, στον οίκο ευγηρίας. Βγάζει την πάνινη βαλιτσούλα, αδειανή απ’ τ΄ αφτέρουγα όνειρά του, τα φωλιασμένα σε μια ακρούλα απ’ όταν ήταν παιδί. Φοράει τη μάλλινη φανέλα, πλεγμένη απ’ τη  μάνα του, κάθε θηλιά και μια ευχή, ζεσταίνει τα πόδια του με τα δυό χιλιομπαλωμένα τσουράπια και σφίγγει κατά το μέρος της καρδιάς ένα τοσοδά σκεπασματάκι, ένα τρύπιο τραγότσιολο που του ‘βαζε η μανιά του για να μην κρυώνει στη σαρμανίτσα. 

Και το μοιρολόϊ μεταμορφώνεται σε παιάνα:

-«Διότι δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις»

Ξαπλώνει ο γέροντας στο κρεβάτι της Υπομονής…

Να μην βλέπει, να μην ακούει…

-Πάει! Το ‘χασε εντελώς ο παππούλης! φώναξε μια νοσοκόμα κι ενισχύει τη δόση του ηρεμιστικού του.

Το μισερό χέρι του Γιάννου μένει ακίνητο σχηματίζοντας μια στραβοχυμένη μούντζα κατά τα μέγαρα της Εκμετάλλευσης. 

Στην άκρη των χειλιών του τρεμοπαίζει ένα χαμόγελο. Ονειρεύεται πως είναι στο πατρικό του καλύβι, στη Φοξυλιά, στο Κρίκελλο.

Το τζάκι τριζοβολάει. Γύρω του οι μπαρμπάδες του ιστορούν τα ντέρτια τους στον Άρη Βελουχιώτη, που παράτησε τη βολή και βγήκε στο κλαρί, να ιχνηλατήσει τα Ευρυτανικά Βουνά και ν’ ανάψει το φυτίλι του Ξεσηκωμού ενάντια στους Κατακτητές, ξενόφερτους και ντόπιους. Τραγουδάνε οι φλόγες, αστράφτουν τα μάτια, ανταριάζονται οι καρδιές, πλέκονται σχέδια για Ισονομία, Δικαιοσύνη, Αλληλεγγύη… Πεταρίζει η ψυχή, θεριεύει ο νους… 

Ξημερώνει του Σταυρού. Απ’ το ραδιοφωνάκι που πάντα είχε δίπλα του ο Γιάννος ο ανυπότακτος για να γλυκαίνει τις ώρες του, ακούγεται η φωνή του Αρχάγγελου της Κρήτης:

«Στολίστηκαν οι ξένοι τραπεζίτες,

ξυρίστηκαν οι Έλληνες μεσίτες.

Εφτά ο τόκος πέντε το φτιασίδι,

σαράντα με το λάδι και το ξύδι.

Κι αυτός που πίστευε και καρτερούσε

βουβός, φαρμακωμένος στέκει και θωρεί

τη λευτεριά που βγαίνει στο σφυρί.

Λαέ, μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι,

μην έχεις πια την πείνα για καμάρι.

Οι αγώνες που ‘χεις κάνει δεν φελάνε

το αίμα το χυμένο αν δεν ξοφλάνε».

Ήταν ένα σπουδαίο άρθρο τιμής από την "Ακευσώ" του Κρίκελλου 

για τους αναγνώστες του blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"